ΤΡΟΠΗ
Οι μέρες κινούνται αριστερόστροφα.
Και τα παιδιά στις πλατείες μάζεψαν τα βιολιά και τις μπάλες τους.
Τα σχολειά κλείσαν για πάντα.
Δεν πάει στον φάρο πια κανείς – ούτε γλάρος -.
Η αλεπού κατεβαίνει κάθε βράδυ απ’ το βουνό και δεν συναντά κανέναν,
Τρώει όσες κότες χωράνε στην κοιλιά της.
Τα όνειρα των παιδιών πραγματοποιήθηκαν
Οι μάνες τώρα δε γεννάν.
Τ’ αγόρια όλα φύγαν.
Μείναν οι γέροι κι οι πέτρες που θα τους σκεπάσουν.
Τα παιδιά μένουν για πάντα παιδιά,
Μα πια δεν παίζουν, δεν τρέχουν, δεν γελούν.
Η θάλασσα έγινε μαύρη και κάπου κάπου κόκκινη.
Κανείς δεν κολυμπά. Όποιος κολυμπά πεθαίνει.
Χάνει το παιδί κι ύστερα το μυαλό του.
Οι καμπάνες σώπασαν.
Η καταστροφή έρχεται. Σημείο των καιρών.
Οι σειρήνες των μεταγωγικών σώπασαν κι αυτές.
Η Καισαριανή πήρε να καίγεται.
Κανείς δεν ξανάδε άνθρωπο στα δυο του πόδια να περπατά.
Τα κεφάλια μας πεφταν απ’ τους φανοστάτες, ασώματα.
Τον κόσμο πια τον κυβερνάν σκυλιά.
Οι γυναίκες έκοψαν τις μπούκλες τους, γίναν δοχεία σκουπιδιών.
Οι άντρες κοιτάν όλη μέρα να βρουν ποιος είναι αυτός στον καθρέφτη.
Τα παιδιά μείναν παιδιά.
Κι όλα έρπονται προς τον πυρήνα.
The post Αναστασία Τσανουσίδου, “Τροπή” appeared first on Ποιείν.