Στη μικρή μου Ρόζα και σε όλες τις μικρές Ρόζες
Πώς το άφησες αυτό να συμβεί; Γιατί τότε,
πολύ πολύ παλιά, δεν άκουσες την προγονή σου;
Τον φυσικό νόμο και τον έρωτα
υπερασπίστηκε
– για την Κλυταιμνήστρα σου μιλώ που
όλο το ανάθεμα αιώνες σέρνει στην καμπούρα της –
κι έτσι απλά, ανεπαίσθητα σχεδόν,
εξαφανίστηκες
αφήνοντας μόνον τον αινιγματικό κορμό
το θηλυκό σου πεπρωμένο
να ορίσει.
Πρόσωπο δεν έχεις, στην θέση των ματιών
αλήθεια τι παράδοξο, δυο ρώγες
ένα κουμπί στην μαλακή κοιλιά
και το αιδοίο σου φραγή στο στόμα
ούτε και χέρια έχεις να τυλίξεις έστω,
το μυστήριο κορμί σου μα, ούτε καν πόδια για να
φύγεις.
Κοιτώντας στον καθρέφτη το γυμνό
ανθρώπινο κορμί μου, αναγνωρίζω την ακύρωση.
Μα να, σαν να σ’ ακούω να ψελλίζεις
πάνω απ’ το λίκνο της μικρούλας Ρόζας:
«καιρός να πάψει αυτή η βία!»
The post Τζένη Θεοφανοπούλου, «Γυναικοκτονία» appeared first on Ποιείν.
