***
μόνο η σιωπή ακούγεται
η αλήθεια είναι
χτες ήμουν μια ακόμη εικόνα στο μυαλό του θεού
ένα παιδί
με κουρεμένο μαλλί
που μασουλάει το κουλούρι
χτες ήμουν εκείνη που ονειρεύτηκαν οι φίλοι μου
η μάνα μου με σκεφτόταν πριν τη γέννησή μου
όταν με γέννησε με ξέχασε
δεν γινόταν να ξεφύγω από το δίχτυ
χωρίς να χάσω κάποιο μέλος
έστω ένα μικρό δάχτυλο
του δεξιού χεριού
με έχουν περικυκλώσει τα ερείπια
είναι όλα τόσο αληθινά
ανοιγοκλείνω τα μάτια
τα βουνά σωπαίνουν συνωμοτικά
συνομιλούν στα κρυφά
πίσω από σύμβολα
χτες ήμουν ένας απείραχτος κόκκος
στο μικροσκοπικό σχέδιο του κόσμου
ένας γαλαξίας ελάχιστος
χτες δεν ήμουν
ούτε και σήμερα
είμαι ακόμη
αύριο ίσως περάσω φευγαλέα
σαν μια ανάσα διστακτική
μέσα από τις ροές της ζωής
τα σύννεφα συνεννοούνται μεταξύ τους
σχολιάζουν τα προστάγματά τους
το βράδυ τα επισκεπτόμαστε κατατρομαγμένοι
ζητούμε εξηγήσεις
όταν μας τις δίνουν
εκλιπαρούμε
να ξεχάσουμε
εκλιπαρώ τον Θεό
για λίγο καθαρό νερό
για την ντομάτα στον κήπο
και για την κάθε ηλιαχτίδα
τον ευχαριστώ
τον ευχαριστώ
τον ευχαριστώ
***
επιτέλους έφτασε
η απόκριση
η σιωπή είναι ένα χάρισμα
η σιωπή
είναι ο μόνος ήχος
ανοίγεις το παράθυρο που κοιτά στον βυθό
εξυμνείς την ζωή
γίνεσαι ψάρι
μέσα στο στήθος αναβοσβήνει ένας ήλιος
η φωτεινή στρογγυλή σφραγίδα
στέλνει μηνύματα
πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτό το ζωντανό
να τροφοδοτεί τον κόσμο
το μήνυμα που περνάει δεν γίνεται αντιληπτό
επαναλαμβάνεται
επ’ άπειρο
όταν περάσεις μέσα από το δάσος
θα λουστείς την θλίψη
και με την ίδια πάλι θα δροσιστείς
είναι ένα φάρμακο
κερδίζεις την μάχη
αφότου έχεις ηττηθεί
αυτή είναι η ουσία που έψαχνες
θα την βρεις την ώρα που αιμορραγείς
θα κυλιέσαι στο χώμα
και δεν θα μπορείς να βγεις από τα ρούχα σου
τότε θα έρθει να σε βρει για να σε βοηθήσει
δεν χρειάζεται να σωθείς
είσαι ελεύθερος να ελευθερωθείς
***
Το μόνο που λείπει είναι μια χούφτα χώμα
η λάσπη στο στόμα
πλαγιάζω αγκαλιά με μια εικόνα
γίνομαι το δέντρο που αγάπησα
υπομονετικά απλώνω την προστασία στην γη
θρέφω την πλάση
είμαι ο σπόρος κι ο καρπός
τα φρούτα ωριμάζουν σαν μικρά παιδιά
βγάζουν αθώες κραυγές
μικρές ακαταστασίες
στο δάσος μέσα θα βρεις όλα όσα έχασες
μην διστάσεις
τα μυστικά δεν είναι κρυφά
απλώς κάποια στιγμή ξεστράτισες
ό,τι επιθύμησες θα το χάσεις
ό,τι φοβήθηκες θα το περάσεις
βρίσκεσαι στην χώρα των θαυμάτων
σύντομα θα θέλεις να πεθάνεις
ο θάνατος είναι μια ανακούφιση
όλοι το γνωρίζουν
ο θάνατος είναι εύκολος
αρχικά θα κυνηγάς άγρια ζώα
αλλά δεν θα βρίσκεις ευχαρίστηση
ύστερα θα σε κυνηγούν τα φαντάσματα
κανείς δεν θα σε πιστεύει
θα χάσεις τον νου σου
ύστερα θα σε λυπηθούν
θα σου χαρίσουν λίγη γνώση
ξέρουν ότι ακόμη δεν σου αξίζει
χρειάζεται θέληση
το πεύκο δίπλα στον φράχτη σε παρακολουθεί
εδώ κι αιώνες γνωρίζει
πώς να σου μιλήσει
χρειάζεται εμπιστοσύνη
θα συνεχίσει να σε καλεί
να του δώσεις το κλειδί
που θα ανοίξει την πύλη, την δίοδο μέσα στην λίμνη
η αιωνιότητα περνάει γρήγορα
μέσα στο νερό ξεχνάς το όριο
πάνω στην στεριά δεν υπάρχουν σύνορα
κοίταξε
χρειάζεται να το πάρεις απόφαση
να σκορπίσεις τις στάχτες
προς κάθε κατεύθυνση
θα είναι απόγευμα
ο άνεμος θα πνέει βορειοδυτικά
προς τα άνυδρα νησιά
η θάλασσα θα αναπνέει βαθιά, ανακουφιστικά
ο αδερφός σου ήτανε φίλος σου
σε είδε όταν κρύφτηκες στις σπηλιές με τις φώκιες
τώρα όλα γίνονται υλικό για το μεγάλο δρώμενο
οι βουτιές μέσα στα φύκια, τα πράσινα χαλίκια
η φλόγα τρεμοπαίζει
σύντομα θα σβήσει
δεν λυπάται, ούτε φοβάται
όταν χάνεται
The post Μαριάννα Τσίλη, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.