Ο παππούς μου ο Νίκος, που δεν καταλάβαινε ετικέτες, μόνο εκλεκτά ξύδια.
Oλόγος για τον παππού μου τον Νίκο. Έναν άνθρωπο που εγώ δεν πρόλαβα ή μάλλον πρόλαβα ελάχιστα άλλα δεν έχω μνήμες. Τελευταίο παιδί ενός γαιοκτήμονα γεννημένος περί τα τέλη του 1890. Παντρεμένος με παιδιά αλλά, για τα σημερινά δεδομένα, δεν χαμπάριαζε από οικογένεια. «Θέλω να κάνω παιδί, αλλά χωρίς να γίνω πατέρας» δήλωνα κάποτε. Και αυτό το τόσο λαϊκό ήταν πέρα για πέρα παρεξηγημένο. Αλλά τι μπορούν να καταλάβουν Αυτοί. Απολύτως τίποτα. Ετικέτες κρασιών μόνο. Και αυτό στο κρασοχώρι που ζούμε. Το κονομήσαμε και μας κονόμησε.
Αν και το κόστος ήταν η περιθωριοποίηση, (γεια σου Δημήτριε Ποταμίτη, εκεί ψηλά που δεν πίστευες στο περιθώριο…). Το να είσαι φύση θέση καταγωγή περιθώριο Αυτοί πιστεύουν ότι μπορεί να εξαλειφθεί απλά με μια μόλις τριτοβάθμια εκπαίδευση, σε τεχνοκρατικά ιδρύματα και σε αυτά πτυχίο με 6 το πολύ. Και μετά τατουάζ (όχι το φυλακόβιων, αυτά με τα χρώματα ) μούσια, στρογγυλά γυαλιά, φρέντο με σαγιονάρα, Ντάβιντοφ και Βιβλία Χώρα. (Τα τελευταία είναι πανάκριβα τσιγάρα και πανάκριβο κρασί). ΔΑΠ στο πανεπιστήμιο ασφαλώς. Που στο σπίτι του κρεμασμένου κανείς δεν μιλάει για σκοινί, θα έπρεπε τουλάχιστον. Αλλά Αυτοί γλώσσα σε έχουν βάλει μέσα.
Ο παππούς μου ο Νίκος, έζησε και πέθανε χωρίς ταυτότητα. Μόνο ένας μάγκας χωριάτης. Η Μαλβίνα έλεγε ότι υπάρχουν μάγκες χωριάτες που βλεφαριάζουν την καλή σαμπάνια και από το χρώμα. Το άρωμα απλά το πιστοποιεί. Καμιά σχέση ο παππούς μ’ αυτά. Κατοσταράκια και ου ολίγα, τσίπουρα στα καφενεία, αλκοόλ και δόξα να λες. Κάποτε πίστευα ότι ήταν κατάρα, τώρα πιστεύω ότι είναι ευλογία. «Είμαι χαρούμενος που δεν αφήνουμε ίχνη. Η ζωή μας θα περάσει όπως μια υγρασία σ’ ένα τοίχο, έτσι χωρίς αποτύπωμα» έλεγε ο λόγιος Γιώργος Μακρής…. Ποτέ δεν έκλαψα φίλους πεθαμένους από ναρκωτικά που δεν είχαν ταυτότητα, πίστευα ότι αυτό είναι αναμενόμενο, έκλαψα όμως φίλους (και ακόμα κλαίω), πεθαμένους από εξαρτήσεις της ψυχής και του σώματος, με ταυτότητα, και ως τώρα, μόνο σε κάποιες στιγμές έχω μετανιώσει ασήμαντες προς το σύνολο του Χρόνου.
Ο παππούς μου ο Νίκος, κάπνιζε μέχρι σκασμού άλλα τι θα πει φίλτρο στα τσιγάρα, δεν είχε ιδέα. Ξάνθη, Άρωμα, Έθνος… Χωρίς να είναι ποτέ φανατικός Σαντετζής, όπως φανατική Σαντετζού είναι η Ζυράννα. Πέθανε στα 84. Πάει κόπηκαν και αυτά, τα θεϊκά. Μόνο μπορούχες καπνά εντελώς , κιούσπες (Ευτυχώς εγώ την έχω γλυτώσει με Καρέλια Αγρινίου). Και πολύ στριφτό ρε παιδί μου, λες και η Τέχνη του Καπνίζω δεν είχε πότε ιστορία σ’ αυτήν την χώρα. Που θα φτάσουμε σύντροφοι, ως που η κατάντια της κοινωνίας…. Που τα σέρτικα έγιναν ονείρωξη, μέσα από βαλβίδες, μπαλονάκια, γερασμένες εφηβείες. Και σε κρεβάτια να κάνεις το πτώμα. Στο κρεβάτι της πουτάνας μόνο Σλιμ και Μάλμπορο. «Στα μπούτια της πουτάνας που είναι πιο κρύα από μια ταφόπλακα» αφιέρωσε την μοναδική ποιητική του συλλογή (αυτοέκδοση), ο μη αμφιλεγόμενος για κάποιους και για κάποιους εντελώς αμφιλεγόμενος Αθλητικογράφος Γιώργος Δασκαλόπουλος. Παιδί των πλατειών, της εθνικής και της λεωφόρου Πατησίων την δεκαετία του 80.
Για τις ιέρειες του έρωτα που κάποτε ύμνησαν στο στίχο, στην πρόζα, στο τραγούδι, και στην ζωή οι λαϊκόψυχοι και οι λαϊκοί άντρες. Σήμερα ένα κράμα Κοκαϊνοποσίας και νευρασθένειας 24ώρου είτε 7 η ώρα το πρωί είτε 2 το ξημέρωμα στις χαρές του έρωτα. Που αντί να παν αργά που η εποχή το επιβάλλει είναι μες στην σπίντα, μιας σπίντας ξένης ακόμα και για τους γνώστες.
Οι μεθυσμένοι του πρωινού μόνο αξίζουν αυτοί μόνο ξέρουν να ζουν. (Ο Κραούνακης και η Νικολακοπούλου, το μαγαζί που είχαν, στα χρόνια της κρίσης το έλεγαν Χελώνα). Το να πας αργά είναι το Πάν. Αργά πήγαιναν και οι παλιοί. Αλλά ο αέρας εξευγενισμού που ζούμε λειτούργησεαντίστροφα. Μας έκανε ρομποτάκια.
Και εγώ το μόνο που θέλω, τώρα που βιώνω την οδύνη είναι να πηγαίνω, αργά. Καπνίζοντας, σφυρίζοντας. Αργά – αργά και ταπεινά γιατί όποιος πίνει κοινωνά…. Τώρα πως μου ήρθε στο μυαλό ένας άνθρωπος που δεν ήξερα, θα σας γελάσω. Και εγώ με την απορία θα μείνω….
Ποια η ποίηση της δημοσιογραφίας σήμερα;
Στους θαμώνες της οδού Αραχώβης….
Αν και την θανατίλα της σύγχρονης δημοσιογραφίας την κατάλαβα από την σχολή ακόμα, πάντα είχα την ελπίδα. Ότι έρχεται καλύτερη γενιά πέρα από αυτήν που είναι τώρα. Την κατάπτυστη. Και μιλάω για ονόματα θεσμούς. Που παρουσιάζουν την είδηση ξερή σαν να είναι και εγώ δεν ξέρω τι….. μες τα κόμπλεξ τα τρελά…
Αυτό που ίσχυε στα χρόνια τα παλιά, και για τον λαό μιλάω, ισχύει και σήμερα. Γιατί οι εφημερίδες ανέκαθεν ήταν λαϊκό ανάγνωσμα, για τον όχι εντελώς αναλφάβητο λαό.
Οι υπηρέτριες του Λουκά Νάκου, με κόρη την δημοσιογράφο – πεζογράφο, Λιλή, μεγαλοπαράγοντα της πολιτικής σκηνής , απορούσαν πως ο καταδεχόταν ότι αυτός ο σοβαρός άνθρωπος μάζευε έναν τρελό στο σπίτι του. Αυτός ο «τρελός» ήταν ο Βλάσης Γαβριηλίδης. Ο γίγαντας του τύπου. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα…. Ως προστασία…O πάντα Σικ Καμπούρογλου, δημοσίευε για το γίγνεσθαι της ενοχικής Κολοκυνθούς. Ο υπέροχος Νίκος Βέλμος (Βογιατζάκης), που για τα αίτια θανάτου του διχάστηκε ο Λ.Χρηστάκης και ο Νίκος Λογοθέτης σε βιβλία, περιγράφει μια λανθάνουσα ομοφυλοφιλική συνεύρεση, αν και σε άκρως κοινωνικά πλαίσια, στην εξοχή της Καπνικάρεας. Και όλα αυτά σε εφημερίδες. Αγγελική μου, που βρίσκεις τους χαμένους έναντι πολλών χιλιάρικων, και κάποτε το έπαιζες μέντιουμ κατηγορώντας στα έντυπα επώνυμα τον κ. Κοροβέση ως αργηγό της 17 Νοέμβρη ας διάβαζες μια σοβαρή εφημέριδα του 1800. Με όνοματα, μεταγενέστερους θρύλους. Αυτό ίσχυει και για όσους κατηγόρησαν και την κ. Ιατρόπουλου (οι κυρίες προηγούνται) και τον κ. Μιχαήλ, και όλους όσους κατηγορήθηκαν ανοιχτά από τον τύπο. Και την να την κάνουν την αποξημείωση, ίσως χειρομφόβηδες για τον λαϊκό – ταξικό αγώνα που σίγουρα θα’ έρθει, και εμείς άρχιστοι , χωρίς πόδια ή πνεμόνια…
Αλλά τι γίνετε στην δημοσιογραφία, τον οδηγό εξέγερσης….. Οι Προστατευόμενοι, βρήκαν τον τρόπο να στείλουν τους μέντορες τους είτε στο τρελάδικο, είτε στο τάφο. Είχαν τον τρόπο αυτοί. Ο Θ. Α τρελός, ο του μουσικού γίγνεσθαι Τάσος Φαλήρας νεκρός τόσοι άλλοι τρελοί, μόνο αυτοί μες στην μιζέρια τους λογικοί. Μια λογική ξένη προς την γνώση. Γιατί όπως υπερασπίστηκαν το περιθώριο αυτοί οι «ωραίοι τρελοί» δεν τους υπερασπίστηκε ο ίδιος ο ύψιστος. Αλλά η μνήμη είναι κάτι το αμφιλεγόμενο.
Η Ε.Σ.Η.Ε.Α δημιουργήθηκε για να γίνονται οι κηδείες των δημοσιογράφων, που οι οικείοι τους δεν είχαν την δυνατότητα να καλύψουν τα έξοδα κηδείας και ταφής κατέφευγαν στην ένωση.. Άλλο τι γίνετε σήμερα. Που μερικοί, ως εργαζόμενοι σε ομίλους, επειδή έχασαν λίγο από τον μικροαστισμό τους, τρέχαν στην ένωση. Αλλά τα Κουστούμια, τα ρολόγια, τα ταγιέρ, τα μπριγιάν και οι γούνες, άθιχτα με στις ντουλάπες. Πρώτος πρόεδρος της Ε.Σ.Η.Ε.Α ο Ιωάννης Κονδυλάκης, που με τους «Αθλίους των Αθηνών» μας έκανε να αγαπήσουμε τις ταβέρνες και τα χαμαιτυπεία. Με λόγο στην καθαρεύουσα. Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ταιριάζει το μαρμάρινο άγαλμά, μπούστο του, σε πρεζοπεζόδρομο των Αθηνών, στην τρέχων πραγματικότητα της πόλης. Δίπλα σε βιβλιοπωλεία, πανεπιστημιακά ιδρύματα και επικλήσεις θανάτου. Δεν ξέρετε πόσο.
Θυμάμαι κάποιους δημοσιογράφους να πιστεύουν τους νέους, αλλά με απόλυτο φόβο για το πορτοφόλι τους, με πούδρα ή χωρίς….
,