Γιώργος Αλεξανδρής, «Ποιήματα, ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ –Ω ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΕΙΣ», εκδ. Απόπειρα, 2018

`

ΣΤΗ ΣΩΣΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΩΡΑ

Τότε που οι και­ροί περ­νού­σαν βια­στι­κοί
κι εμείς βγαί­ναμε να λογα­ρια­στούμε μαζί τους
με ανό­θευτα όνειρα και αξό­δευ­τες προσ­δο­κίες,
ξέραμε πως ανη­φο­ρί­ζουμε και δεν προ­λα­βαί­ναμε
ούτε να τους δια­βούμε με τα πρώ­ιμά μας χρό­νια
ούτε και να τους σημα­δέ­ψουμε στις ζεστές πολι­τείες
που ριζώ­ναμε στις μεγά­λες του κόσμου απλωσιές.

Επι­μέ­ναμε όμως, μαζί με τόσους, να πιστεύ­ουμε
πως θα κατα­φέ­ρουμε να τους κρα­τή­σουμε
ως ιερή σύνοψη και ιστο­ρίας επι­ταγή
και να αντι­στε­κό­μα­στε στην ύπο­πτη ανα­κού­φιση
που μας οδη­γούσε η καλό­βολη παρα­δοχή,
πως είναι προ­τι­μό­τερη η δική μας προ­σαρ­μογή
απ’ της ανά­γκης των και­ρών την αλλαγή.

Ακόμη και τώρα που οι και­ροί φεύ­γουν αθό­ρυ­βοι,
κι εμάς μας βαραί­νει της εμπει­ρίας η γνώση
απ’ τις μικρές και μεγά­λες απο­τυ­χίες και δια­ψεύ­σεις,
συνε­χί­ζουμε να διεκ­δι­κούμε και να δημιουρ­γούμε
το δικαί­ωμα στο όνειρο και την ουτο­πία,
εναρ­μο­νί­ζο­ντας της ζωής το σκοπό
με της ψυχής την ελευ­θε­ρία και το χρέος.

Με την κάθε γενιά ν’ αρέ­σκε­ται σε επι­νο­ή­σεις,
ν’ ανα­κα­λύ­πτει πως γεν­νιέ­ται και φεύ­γει νωρίς,
να υπο­κύ­πτει σε μεμ­ψι­μοι­ρίες γι’ αυτούς που έφυ­γαν
και να υπαι­νίσ­σε­ται γι’αυτούς που θα έρθουν,
ας συνε­χί­σουμε γεν­ναιό­ψυχα, απλά και χωρίς υπερ­βά­σεις,
να βλέ­πουμε στη γεν­ναιο­δω­ρία της φύσης και της ζωής
πως ήρθαμε και ζούμε στη σωστή και στη δική μας ώρα.

`
*
ΕΙΔΩΛΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑ

Έλεγε:
«Θα γκρε­μίσω τα είδωλα, απέ­να­ντι να περάσω,
θ’ απο­κα­θη­λώσω τα σύμ­βολα πίσω να τους αφήσω
και θ’ αμφι­σβη­τήσω λογι­κές το νου μου να λυτρώσω».
Μου φάνταζε τόσο μόνος και τον πίστεψα!

Έλεγε:
«Θ’ αφεθώ ελεύ­θε­ρος και απρό­βλε­πτος για να δημιουργώ
θα χαράξω τη δική μου πορεία για τον κοινό σκοπό
σε ασύλ­λη­πτα όρια και ασύ­λητα περι­θώ­ρια».
Μου φάνηκε πως είχε αρχές και τον φοβήθηκα.

Έλεγε:
«Δεν είναι θέμα επι­λο­γής ο στο­χα­σμός και η γνώση
ούτε ζήτημα προ­σαρ­μο­γής η άρνηση κι η πίστη.
Ανά­γκη ζωής η έκφραση χωρίς ιδα­νικά».
Μου φάνηκε τόσο ξένος και τον ακολούθησα!

Τον είδα,
αβό­λευτη ανθρώ­πινη σπορά και ιστο­ρίας γέννα,
σημάδι του χρό­νου και αιχμή, ανα­τροπή και κόψη,
να δια­φε­ντεύει τη ζωή κι αλώ­βη­τος να προ­σπερνά τα τείχη.
Τον δαχτυ­λό­δειξα, τον φώναξα «ερημίτη».

Τον είδα,
να πελε­κάει τους και­ρούς και είδωλα να μαστο­ρεύει,
να ξεφυλ­λί­ζει στο­χα­σμούς και σύμ­βολα ν’ απει­κο­νί­ζει.
Τον άντεχα να στέ­κε­ται ανά­μεσα ανά­γκης και σοφίας.
Με δαχτυ­λό­δειξε, με κάλεσε με το «μπο­ρείς ακόμη».

`
*
ΦΟΒΑΜΑΙ
Με τη μνήμη κοντή κι ασπού­δα­στη την αλή­θεια,
ασύ­νε­τοι οι και­ροί και βία η ιστορία.
Εντέλ­λο­νται το μέλ­λον αυτό­κλη­τοι αρχη­γοί
κι επί­δο­ξοι προ­φή­τες ομνύ­ουν στην κατα­στροφή
μ’ επι­δρο­μές στο όνει­δος και τη συνε­νοχή
δύο γενεών που φύγαν και μιας που απορεί.
Και φοβάμαι.Φοβάμαι το άγγελμα το ευοί­ωνο
το μήνυμα τ’ από­κρυφο σ’ ερμή­νευμα προσωπικό.
*
Συνεί­δηση με επι­νό­ηση και σκέψη σε μετα­φορά,
η σωτη­ρία υπό­δειξη και η απο­δοχή ανάγκη.
Βου­λεύ­ε­ται ωρυό­μενο και λειψό το μέγα πλή­θος,
οι εύσχη­μοι, μεσί­στιες ατε­νί­ζουν τις βεβαιό­τη­τές τους
με λογι­σμό χωρίς υπέρ­βαση και γνώση δίχως μέθη,
μύχια επί­κληση η συμ­φορά και η ουτο­πία μέτρο.
Και φοβάμαι.Φοβάμαι και πάλι να υπο­πτευθώ
σχή­ματα ελευ­θε­ρίας στο περι­θώ­ριο και τον πανικό.
*
Η αυθε­ντία θέσπι­σμα και η ιδε­ο­λη­ψία ήθος,
η αυτα­πάτη αθώ­ωση και η ευθύνη πλάνη.
Δικά­ζε­ται παρά­λυτη η εποχή και χει­ρα­γω­γη­μένη,
κοστο­λο­γεί­ται η ζωή με μηδε­νι­σμό κι απο­ποι­ή­σεις,
θρί­αμ­βος πνεύ­μα­τος ο θυμός κι ανέ­στιος ο λόγος
με τη δικαί­ωση αρετή και τη συνέ­πεια κρίση.
Και φοβάμαι.Φοβάμαι τη νοσταλ­γία του εφι­κτού,
τ’ αργύ­ρωμα της ευπεί­θειας σε δια­δοχή και τάξη.

`
*

ΗΤΤΕΣ ΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ

Τούτο το ασχη­μά­τι­στο πλή­θος
με τα σφιγ­μένα χείλη και τα σκο­τεινά μάτια
που σάστισε στην ήττα της επο­χής του,
κι αυτός ο ασυμ­μά­ζευ­τος λόγος
που κούρ­σεψε τον πανικό και την υστε­ρία
με δυο κραυ­γές στο φόβο του
και μια βρι­σιά στην οργή του,
χώρε­σαν ως ενοχή και ψέμα στην επό­μενη ημέρα,
αιχ­μά­λω­τοι στις αρχές και το δίκαιο της ευθύνης .
Τού­τοι οι ευρύ­λα­λοι ταγοί
με το κηρύ­κειο της προ­σφο­ράς και την τήβεννο της πει­θούς
που στα­σί­α­σαν στα κενά και τις απου­σίες
κι αυτοί οι κλη­τοί συνο­δοι­πό­ροι
που θυσί­α­σαν στην πτώση και την ανα­δοχή
με δυο κρυ­φές απο­στρο­φές
και μια φανερή συνη­γο­ρία,
υπέ­κυ­ψαν στην οφειλή και τη γοη­τεία των επε­τείων
στο­χα­στές στην παρόρ­μηση και τον μυρηκασμό.
Πεζοί και χαλ­κευ­μέ­νοι οι και­ροί
σε δοκη­σί­σο­φες σκη­νές και πρά­ξεις επι­στα­σίας
να έχει σχήμα η ζωή και η συνέ­χεια άκρη
και οι άθρω­ποι προ­βλέ­ψι­μοι
στης μνή­μης το ανά­θεμα, στην οιμωγή του οίστρου.
Χωρίς της ουτο­πίας την πλη­σμονή,
την προ­σφυγή στου ονεί­ρου την προ­φη­τεία,
χωρίς την απο­κο­τιά και τ’ ανέ­φι­κτου την τυραν­νία,
ήττες και επέ­τειοι την ιστο­ρία θα ορίζουν.