ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ
Ο άντρας πρότεινε μια βόλτα μεσημεριανή
γύρω απ’ το κάστρο, κάτω απ’ τον ήλιο
στο τοπικό παζάρι, μια περιήγηση ίσως
φρούτα, καρποί, ανθρώπων μνήμες
μια υποψία θάλασσας στο βάθος, η γυναίκα
έγειρε στην πλευρά της άρνησης
με φόρεμα λευκό, ηλιοκαμένο δέρμα
στη σάρκα της σφιχτά τυλίχτηκε και άνοιξε
βήμα που έτεινε σε συνειρμούς ηδονικούς
με ήλιο δυνατό στην κορυφή, ο άντρας
μόνος περιηγήθηκε στ’ αρχαία μονοπάτια
μετανιωμένη στο βάθος εκείνη περίμενε
η επιθυμία, ο ήλιος, η θάλασσα
η άρνηση, ο ουρανός, η αμφισημία
αρσενικού κόσμου διαβάτες
κυκλωμένοι από έννοιες θηλυκές
αναποφάσιστοι σαν μεσημέρι
που πέρασε ανεπιθύμητο.
ΒΑΒΕΛ ΠΛΕΟΥΜΕΝΗ
Εν μέσω αδιευκρίνιστων προθέσεων έριχνε δίχτυα
ξεχνούσε να τα σηκώσει – μπαγιάτευε το θέμα.
Χωρίς αιδώ πετούσε την πραμάτεια
στην ανοιχτή θάλασσα – ήθελε, λέει
να ταξιδέψει, κάποτε.
Το γύριζε ο άνεμος
σε σχήμα σκόρπιας χαράς – περίμενε
να μαζευτεί καιρός.
Σταγόνες κόκκινης βροχής
στο πρόσωπο, στο πρόσωπο, μονολογούσε
τα μάτια κλείνοντας
μ’ ύφος ανθρώπου που ξόδεψε τις προσδοκίες του όλες
σ’ ένα απόγευμα μέσα.
Αλλού σκίζεται η ζωή και αλλού στάζει το αίμα.
ΤΡΙΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ
Ας πούμε ότι
έπρεπε να διατηρείται κάποια ισορροπία
από το βάρος τόσων σωμάτων
απλώνοντας τα χέρια κινδύνευες
μαζεύοντας τα πόδια στερούσες
αδειάζοντας το μυαλό στο μαξιλάρι
μπορούσες να φορέσεις άλλο.
Ας πούμε ακόμα πως
η τήρηση μιας συνθήκης, ενός κανόνα
δίχτυ ασφαλείας θα ήταν
πάνω από χαλάκι προδοσίας στην πόρτα
έτσι μπορούσαμε ν’ αφήσουμε απ’ έξω – νομίζαμε
όλους εκείνους που τελικά μέσα βρέθηκαν
υπό την ιδιότητα της έκπτωτης επιθυμίας
τα πόδια τους σκουπίζοντας πάνω στους κανόνες μας.
Βάλαμε τότε κι άλλους όρους
πρόσθετες εξηγήσεις κι επεξηγήσεις
προς αποφυγήν παρεξηγήσεων
χτίσαμε τείχη υπερβολών
κλειστήκαμε μέσα και είπαμε φτάνει
βοήθησαν και κάτι ψυχολόγοι
βρισιές, απωθημένα, κλάματα
ήρθανε κι οι φίλοι να πούνε μια γνώμη
κι έγιναν χειρότερα τα πράγματα
αποφάσεις τη νύχτα
αναιρέσεις το πρωί
οι βαλίτσες πήραν θέση στο διάδρομο
οι σκέψεις τον κατήφορο
οι επιθυμίες τον αγύριστο.
Κάπως έτσι
στο τρίτο κουδούνι φτάσαμε
οι πρόβες τέλειωσαν – παράσταση τώρα είπαμε
βρήκαμε θεατές καιβουτήξαμε στον αισθησιασμό
γυμνοί κι απροστάτευτοι τα δώσαμε όλα
τελικά δεν χάσαμε και τίποτα – που να μην είχε ήδη.
Γεράσαμε, γίναμε κάπως πιο επιεικείς
μπορεί και λίγο πιο ανέραστοι
βάλαμε τις βαλίτσες στην αποθήκη
κι αρχίσαμε να τρώμε χωρίς να πεινάμε
η δίψα όμως
ΜΙΛΗΜΕΝΟ ΝΕΡΟ
περίεργο πλάσμα η μνήμη
τυφλή σαν την επιθυμία – δεν γνωρίζεις με ακρίβεια την προέλευσή της
αιωρούμενη σκόνη σε εικασίες ανάμεσα
την πιο επιθυμητή διαλέγεις, σαν ρούχο τη φοράς
γράφεις την ίδια ιστορία εκατό φορές − κρύβεις την ίδια ερώτηση χίλιες
τηρείς στάση αναμονής
προσπερνούν τα τεκταινόμενα
ως φαινόμενα
εξαπατούν
βαθύ πηγάδι πίσω σου
κοιτάς στον πάτο, ρίχνεις τον κουβά
περιμένεις χρυσόψαρα
ανεβαίνει λίγο δροσερό νερό
κάποια ησυχία
μια στεγνή απορία
κι εκ παραδρομής: η σκέψη της δίψας
που σε βασάνισε κάποτε
καλύτερα να έλουζες τα μαλλιά σου στον Γκουανταλκιβίρ
(σαν την αγάπη ξένου τραγουδιού)
αντί καθρέφτες μες στη νύχτα να ψάχνεις
να δεις τι
ν’ αλλάξεις ποιον
για πόσο
και τι
άραγε
νόμιζες
ΔΟΥΛΟΣ ΣΑΣ
υπέγραφε ο Καββαδίας στον Καραγάτση
ανάγκη ο άνεμος
άλλοτε προς τη θάλασσα
άλλοτε προς το σπίτι
πού, ο καιρός θα δείξει.
Eσύ για τον άνεμο πάντα θα προσεύχεσαι.
από
προς
«Δεν είχα την ευτυχία…» ο θαλασσινός
κουπί στεγνό στα χέρια ο Γιούγκερμαν.
«Στην κυρία τα σέβη μου και στη Μαρίνα ένα φιλί»
στις κυρίες των λιμανιών τον πόθο μου, φιλί σε κανέναν.
η Μαρίνα με βλέμμα σκοτεινό στη φωτογραφία
χρόνια αργότερα έγραψε ένα βιβλίο κατηγορώ.
Αφίλητο.
Υπόθεση άσχημα τελειωμένη
η στεριά
η θάλασσα
η άπνοια