1.ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ
Βλέπω πάνω στο κίτρινο χείλος της ερήμου,
πέρα απ’ την βαδισμένη άμμο και τη λευκή τη χλόη
του επίπεδου μεσημεριού που ’ναι ανυπόφορα λαμπρό,
μια πορφυρή σαγήνη αγάπης θεϊκής και δυσδιάκριτης.
Σπεύδω προς τα λεπτά, τα όλο φύλλα φοινικόδεντρα-
πηγές της πόλης της απόλαυσης-
και στέκομαι έκπληκτος, σε πείσμα της καρδιάς μου,
σ’ άδεια ισιώματα, όπου ζεστοί κολυμπούν ορίζοντες.
Θα κερδίσω επιτέλους, εγώ που αγαπώ το όραμα,
τις πύλες της πόλης με την αληθινή αγάπη της αγάπης;
Εγώ, κουρασμένος, περιπλανώμενος στην έρημο, γνωρίζοντας το εξής:
πως περιμένοντάς με οι πόρτες οι χρυσές είναι κλειστές
και οργιές βαθιά στο όνειρο η πριγκίπισσα προσμένει
με το καμπύλο στόμα της ανασηκωμένο για το φίλημα.
MIRAGE
I see upon the desert’s yellow rim,
Beyond the trodden sand and herbage white
Of level noon intolerably bright,
A purple lure of love divine and dim.
I hasten toward the fronded palm trees slim—
The fountains of the city of delight—
And stand bewildered to my heart’s despite
In empty plains where hot horizons swim.
Will I who love the vision gain at last
For very love of love the city’s gates?
I, weary, desert-wandering, knowing this:
That waiting me the golden doors are fast,
And fathom-deep in dream the Princess waits,
Her curving mouth uplifted for the kiss.
2.ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ
ΙΙ
Μια μνήμη δακρύων κείνη την ημέρα,
μικρών κι οικτρών ζωών που τις κακομεταχειρίστηκαν:
το πεσμένο πουλί που δεν μπορέσαμε να σώσουμε,
η πεταλούδα που βοηθήσαμε και τραυματίσαμε.
Και τελευταία, για να γεμίσει μάτια που μετανοούν,
πιο φωτεινή και εύθραυστη απ’ όσα είναι φτερωτά,
η πίστη μιας στιγμής, η αγάπη μίας ώρας,
θρηνώντας τη σκόνη με σπασμένα τα φτερά.
ΜOODS
II
A memory of tears that day,
Of small and piteous lives misused:
The fallen bird we could not save, -
The butterfly we helped and bruised.
And last, to fill repentant eyes,
Most bright and frail of winged things
A moment’s faith, an hour’s love,
Grieving the dust with broken wings.
3.ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ
Εδώ θα πιούμε ευχαριστημένοι, σύντροφέ μου,
εδώ, όπου το ρεύμα το μικρό, τον ήλιο για να συναντήσει,
ρέει προς τα κάτω από βράχο κίτρινο σαν κίτρινο κρασί.
Εδώ θα ρίξουμε ένα φύλλο για τις μακρινές ακτές,
σ’ αυτό θα κλείσουμε μια λέξη για τη Χώρα των Θαυμάτων-
το γαλάζιο Άγνωστο πέρα από τις συκομουριές.
A PLACE OF DREAMS
Here will we drink content, comrade of mine
Here, where the little stream, to meet the sun,
Flows down a yellow rock like yellow wine.
Here will we launch a leaf to distant shores,
And in it shut a word for Wonderland
The blue Unknown beyond the sycamores.
4.Η ΘΡΗΝΩΔΟΣ
Μιας κι η αγάπη μου μιλά με κύματα κι αφρούς,
ποτέ με λέξεις, και λαχταρά όπως λυπάται το νερό
μ’ άσπρους βραχίονες που καμπυλώνουν σ’ άτονη ακτή
και μ’ άναρθρα μουρμουρητά όπως τα φύλλα-
Έγινα η αγαπημένη της νύχτας-
οι απέραντοι οι θαλασσότοποί της, άρρητοι και μακρινοί,
έχουνε μαζεμένη Θλίψη και λαμπρή, με μάτια φωτεινά γεμάτη,
και Πόνο που το μέτωπό του το στολίζει μ’ ένα αστέρι.
THE MOURNER
Because my love has wave and foam for speech,
And never words, and yearns as water grieves,
With white arms curving on a listless beach,
And murmurs inarticulate as leaves-
I am become beloved of the night-
Her huge sea-lands ineffable and far
Hold crouched and splendid Sorrow, eyed with light,
And Pain who beads his forehead with a star.
5.ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΒΡΟΧΕΣ
Είν’ ένα ασημί διάστημα ανάμεσα σε δυο βροχές.
Η θύελλα που νανουρίζει έδωσε στη μέρα
μια νηνεμίας ώρα και τυραννισμένο γκρι.
Ο κόσμος έχει στεγνώσει από χρώμα. Μένει το φως.
Πέρα από την καμπυλωτή ακτή γογγύζει γλάρος.
Δίχως σταματημό, στους προμαχώνες της ακτής
-με λάμψη ασπίδων και με το στριφογύρισμα αφρού που εξατμίζεται-
χτυπούνε οι μεγάλες θάλασσες, το γκρίζο κύμα πολεμά και σβήνει.
Είν’ ένα ασημί διάστημα ανάμεσα σε δυο βροχές.
Μία διάθεση πολύ γλυκιά για δάκρυα, για τη χαρά πολύ χλωμή.
Ποια ταραχή μας σάρωσε ή μας πλησίασε, εσέ κι εμέ;
Τούτη την ώρα μιαν ομίχλη από φως είναι στις πεδιάδες
και προς τη θάλασσα τραβά ξανά με λαμπερά ιστία
το φορτωμένο πλοίο των ονείρων μας στον ουρανό από κάτω.
BETWEEN TWO RAINS
It is a silver space between two rains;
The lulling storm has given to the day
An hour of windless air and riven grey;
The world is drained of color; light remains.
Beyond the curving shore a gull complains;
Unceasing, on the bastions of the bay,
With gleam of shields and veer of vaporing spray
The long seas fall, the grey tide wars and wanes.
It is a silver space between two rains:
A mood too sweet for tears, for joy too pale—
What stress has swept or nears us, thou and I?
This hour a mist of light is on the plains,
And seaward fares again with litten sail
Our laden ship of dreams adown the sky.
6.Σ’ ΑΔΕΙΕΣ ΑΥΛΕΣ
Η αγάπη του είναι ζεστή και σταθερή ωσάν τον ήλιο,
σαν το ηλιόφως που στους έξω χώρους σπαταλιέται,
σ’ άδειες αυλές όπου κυλώντας τρέχουν σιντριβάνια,
και λουλούδια ανθίζουν- και νιώθει πολύ καλά.
Σ’ εσέ η καρδιά μου πρέπει να στραφεί για όλο το φως της-
αλίμονο, απρόθυμο είναι το κερί που δίνεις!
Τόσο μικρό να κάνει φωτεινό τον εσώτερο ναό,
τόσο αμυδρό τη λάμψη για να δώσει απ’ την οποία ζω.
Είναι ο ήλιος, σημάδι για όλον τον κόσμο,
τόσο ζεστός κι όμορφος λάμπει! ούτε καταλαβαίνει
πως πρέπει να ζαρώνω ακόμα στο σκοτάδι,
φυλάγοντας μια φλόγα μικρή με χέρια στοργικά.
IN EMPTY COURTS
His love is warm and constant as the sun,
Like sunlight in the outer spaces spent,
In empty courts where tumbling fountains run,
And flowers bloom, and he is well content.
To you my heart must turn for all its light—
Alas, the grudging taper that you give!
So small to make the inner temple bright,
So dim to give the glow by which I live.
He is the sun, for all the world to mark,
So warm and fair he shines! nor understands
That I must still be crouching in the dark,
Shielding a little flame with loving hands
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Η Αμερικανίδα Nora May French (1881-1907) αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές εκπροσώπους της λεγόμενης ποίησης της Δυτικής Ακτής που άνθισε στην Καλιφόρνια, στους μποέμικους λογοτεχνικούς κύκλους της οποίας άτυπος αστέρας υπήρξε ο George Sterling (1869-1926) με την αντισυμβατική κοινότητα καλλιτεχνών που ίδρυσε στο όρος Carmel. Μαζί με την French ένα πλήθος άλλων ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων, ανάμεσά τους οι Jack London, Ambrose Bierce, Mary Austin, Upton Sinclair, έγιναν μόνιμοι ή προσωρινοί θαμώνες της κοινότητας αυτής. Τα ελευθεριάζοντα ήθη ήταν το σήμα κατατεθέν της, ενώ την ίδια φήμη για την ανεξάρτητη συμπεριφορά της κέρδισε και η French. Τα προβλήματα κατάθλιψης που αντιμετώπιζε οδήγησαν στην αυτοκτονία της με υδροκυάνιο το Νοέμβριο του 1907 στο σπίτι του Sterling, προκαλώντας σκάνδαλο για την εποχή. Η μοναδική συγκέντρωση ποιημάτων της έγινε μετά θάνατον από φίλους της, το 1910, και μόνο πρόσφατα, το 2009 τα ποιήματά της επανεκδόθηκαν και πάλι με τον τίτλο The Outer Gate: The Collected Poems Of Nora May French (Hippocampus Press). Φύση-Έρωτας-Απαισιοδοξία είναι τα τρία κυριότερα μοτίβα της μικρής ποιητικής της παραγωγής.