Σαν παιδί
Φύλλα κίτρινα ξερά
πέφτουν καταγής
ατέλειωτο φθινόπωρο
εποχή μελαγχολίας
κι ας λένε για τ’ αντίθετο
οι ρομαντικοί
είναι όμορφη η φύση
μα οι ψυχές πικρές
ταλανίζονται
απ’ της ζωής τις νεροφαγιές
θέλουν ν’ αγαπήσουν
ν’ αγαπηθούν
μα δεν είναι έτοιμες
πώς να νιώσεις την αγάπη
αν δεν γίνεις παιδί
αν δεν γίνεις μικρός
πόσο λίγα ξέρουμε γι’ αυτήν
είναι στο στόμα ολονών
είναι στο νου μας
μα στην καρδιά μας απουσία.
Μανίες
Δηλητηριασμένος
ο αέρας που αναπνέουμε
το περιβάλλον τοξικό
ίσως γι’ αυτό σπάνια συναντάς
ισορροπημένο άνθρωπο
όλοι κάπου γέρνουν
άλλοι στο ποτό
άλλοι του καφέ
και του τσιγάρου μανιώδεις
κάποιο σκέφτονται
μονάχα το sex
αφειδώς συνταγογραφούνται
τα ψυχοφάρμακα
κι άλλοι έχουν πέσει στα σκληρά
ο τζόγος θριαμβεύει
νόμιμος και παράνομος
άρρωστη κοινωνία
ανθεί η παραμυθία
όποιο ένδυμα κι αν φορά
μόνο για ζωή κι ελευθερία
δεν ακούς
παρά μόνο
από επαγγελματίες του είδους
και εμπόρους ελπίδων.
Καβούκι
Ζει την καθημερινότητά του
το πρωί δουλειά
το απόγευμα ένας καφές
κάποιες δουλειές
μια φορά στον οδοντίατρο
διάβασε ένα περιοδικό
μια επιστημονική έρευνα
έλεγε τι καλό που είναι
το συχνό sex
χαμογέλασε πικρά
δεν έλεγαν οι επιστήμονες
τι γίνεται στην πλήρη αποχή
που βίωνε
«μάλλον δεν θ’ απολαύσω τη μακροζωία»
σκέφτηκε
μα δεν τον ένοιαζε
γιατί η ζωή του ήταν βάσανο
καθημερινός Γολγοθάς και στέρηση
μα τι αστείο
κανείς δεν φαίνεται να το καταλάβαινε
αλλιώς κάποιος κάτι θα του έλεγε
αν και ζούμε σε καιρό
που δεν έχουμε όραση κι ακοή
για τα προβλήματα των άλλων
χωμένοι στο καβούκι
ενός παράλογου εγωκεντρισμού.