Πανσέληνος
Τι να συμβαίνει, όταν ένα φως αντικρίζει ένα άλλο φως;
Ποιες νότες ανταλλάσσονται από διόδους μυστικές
σαν τη χορδή που κιθαρίζει τη μουσική του χρόνου;
Κάποτε μεγαλώνεις κι αναζητάς τα δευτερόλεπτα που ξόδεψες
χωρίς να αγοράσεις κάτι απ’ την πραμάτεια των ονείρων σου.
Κι όμως ήταν εκεί, απλωμένη σαν ερωμένη που δίνεται ολάκερη,
αλλά εσύ διαλέγεις πάντα κάτι το λιγότερο,
το μισοφέγγαρο, αντί για την πανσέληνο,
το ένα χρώμα, αντί για όλο το ουράνιο τόξο.
Τι να συμβαίνει, όταν ένα φεγγάρι συναντά ένα άλλο;
Ποιοι θρύλοι να ξυπνούν σαν ξεκινάει να χτυπά η καρδιά της νύχτας;
Οι δράκοι κάποτε γερνούν κι εξημερώνονται
κι εσύ ακόμη αναζητάς το κάστρο
που δεν εκπόρθησε ποτέ ο δισταγμός κι η αναβλητικότητά σου.
Κι όμως η πύλη του ήταν ανοιχτή,
κόρη ενός ματιού που διαστέλλεται ολάκερο
για να δεχτεί το αγαπημένο σχήμα εντός του.
Αλλά εσύ διαλέγεις πάντα το μισόκλειστο παράθυρο,
τη χαραμάδα αντί για τη βαθιά ρωγμή,
το σχίσιμο στο πέπλο αντί για το γυμνό κορμί του αγάλματος.
Τι να συμβαίνει, όταν ένα φως δεν αντέχει να κοιτάζει ένα άλλο φως;
Όταν ένα βλέμμα σβήνει για να μην δει το άλλο;
Όταν το πεντάγραμμο αδειάζει από τις νότες του,
όλη αυτή η χαμένη μουσική πού να πηγαίνει;
Ταραχοποιό πνεύμα
Η καταιγίδα παίρνει πάντα μαζί της ένα μέρος της ύπαρξής σου.
Το ταραχοποιό σου πνεύμα εμποτίζει το σύννεφο
και ξεσπά σε κάποια άλλη γη,
υπνωτίζοντας νοτερά τα φτερά των πουλιών,
δημιουργώντας σταλαγματιές πάνω σε νεόφυτα δέντρα,
κρύσταλλα στον τροχό του υαλουργού που λάμπουν.
Και περνάς άπιαστη πάνω από σύνορα
και οι λέξεις μου μάταια στήνουν ενέδρα για να σε συλλάβουν.
Ίσως σε κάποιο μοναχικό σπιτάκι στην άκρη του νου
να συναντηθούν οι έννοιες που δίνουμε στα πράγματα,
να συμφωνήσουμε τι είναι φως και τι μη φως
και τι το αστραφτερό σκοτάδι ανάμεσά τους.
[ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ-ΤΑΡΑΧΟΠΟΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΑΓΑΔΙΣ (ΦΟΥΓΚΑ), ΡΩΜΗ 2017]
Αμετανόητος ουρανός
Ώρα μία
αφότου τον νεκρό της μέρας
είδα να παίρνουν στα δυνατά φτερά τους
ανεκπλήρωτα φαντάσματα.
Ίσως για να τον αποθέσουν
στο πετρωμένο αναφιλητό μιας Νιόβης
που ακόμη κλαίει
κοιτάζοντας βαθιά στα μάτια
χρόνου ανεξίτηλου.
Μετόπη ανάγλυφη στο ναό του ονείρου απόψε η Σελήνη.
Τροχοί φλογισμένοι ανάβουν στο άρμα της τ’ άστρα.
Ασάλευτος ο ηνίοχος κοιτά μπροστά,
με το βλέμμα σκαλίζει στο ουράνιο μάρμαρο
τον ρόδακα της αιωνιότητας.
Ανάβουν και σβήνουν τους πυρσούς τους μικρά χωριά,
δάκρυα ασταθή στο πρόσωπο του κοιμισμένου Ολύμπου,
μέδουσες φωτεινές στο κοίλο της νύχτας.
Κι ο ουρανός αμετανόητος κρατά
τον μαύρο τάπητα στρωμένο πίσω απ’ τα νέφη.
Πού είναι οι βασιλείς καιρών που δεν τους μνημείωσε κανείς
να δουν το θέαμα το αδιάλυτο στ’ οξύ της ιστορίας;
Πού να ’σαι εσύ η απούσα;
Στις Σάρδεις κάπου θα βρέχεις στα μαλλιά σου
ιωνικά μυρωδικά, βοτάνια που μεγάλωσαν
πνιγμένα στα νερά του φεγγαριού.
Η σκέψη σου θα ρυτιδώνει το Αιγαίο,
μετά θα παραπλέει τα νησιά,
θ’ αφαλατώνεται στις ακτές της Πιερίας.
Ίσως αυτή η φωταύγεια –ποιος ξέρει;-
που τώρα δα για μια στιγμή
καθρέφτισε στην ύαλο της μνήμης μου
να είσαι εσύ,
καθάρια, αποσταγμένη,
φαεινή, με την ακολουθία σου
από Λυδές θεραπαινίδες
να σου κρατούνε τον χιτώνα
πάνω από την άβυσσο,
την ώρα που ανώνυμους αστερισμούς
χαρτογραφώ και ποντοπορώ τις λέξεις μου,
για να σε συναντήσω.
[ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ
Η ΑΝΑΜΕΝΟΜέΝΗ, ΕΚΔ. ΒΟΥΝΕ 2012]
Εγκαιροφλεγείς ματαιότητες
Εγκαιροφλεγείς ματαιότητες
ανάβουν ελάχιστο ίχνος ονείρου,
σαν διάττοντας που ποτέ δεν ακουμπάει στη γη
μα λοξοδρομεί στις τροχιές ανύπαρκτων υπερκόσμιων δρόμων.
Κι όμως βαθιά μέσα σου εξακολουθείς να πιστεύεις σε θαύματα.
Βαθιά μέσα σου συνεχίζεις να λες την ευχή που δικαιούσαι.
Θαρρείς και οι φυλές των ανθρώπων
έχουν ανάγκη τον ουρανό,
για να εκπληρώσουν τα γήινα.
[ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟ]
Μακαρισμοί
Μακάριοι οι αλαζόνες και οι εγωπαθείς.
Δικό τους είναι το τέλος της ανατολής και της υπεροψίας ο εντάφιος ήλιος.
Μακάριοι οι διψώντες για της θεότητας τα ύπατα αξιώματα.
Αυτοί είναι που θα χορταστούν με δόξα και με ονόματα εύτιτλα.
Μακάριοι οι διακονούντες του εαυτού τους το άγαλμα,
αυτοί που λατρεύουν το ταριχευμένο εγώ τους
σε μαυσωλεία και μέγαρα.
Δικό τους είναι το βασίλειο της αμέριμνης συνείδησης,
η πραότητα του ναρκισσευόμενου ειδώλου τους,
η αγαθότητα μιας αυτοεκπληρούμενης ύπαρξης
που δεν έχει ανάγκη από κανέναν άλλο για να λυτρωθεί,
η ανάπαυση του πνεύματος
που ξαπλώνει να ξεκουραστεί πτωχευμένο
κάτω από τη δική του σκιά.
[ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟ]