***
ήταν όλες ίδιες
οι γυναίκες μας
στη Σιβηρία
το ίδιο ύψος,
το ίδιο μήκος,
το ίδιο νούμερο
στο χρώμα,
στην αγάπη,
λευκό
σαν την καρδιά του κουνελιού
όταν πεθαίνει
…
τα ίδια άρβυλα
τα ίδια μάγουλα
παγωμένα λεμόνια
της υποταγής
με αναφορά σε λίγο πόνο
σώμα πυγμή
κορμοστασιά
με χαμηλή θερμοκρασία
και φωνή
τα κουνέλια
ήμασταν εμείς
…
προλάβαμε
και φάγαμε κάποιους λιγοστούς ανθρώπους
ο ένας τον αδελφό του άλλου
φάγαμε τα λόγια
ασταμάτητα
το πηλήκιο
το κάναμε κουβέρτα
το αίμα το τσιγαρίσαμε
ελαφρά
αφού φτύσαμε τα σωθικά
του κουνελιού
δαγκωθήκαμε
στα χείλη και στο σώμα
κάποιοι από μας
και στο μυαλό
…..
χωρίς γραβάτες
χωρίς βρακιά
προχωρήσαμε στο θάνατο
με συνθήματα
για τον μεγάλο αδελφό
…….
ένας άγγελος
με φτερά ψαλίδια
έκοψε τις ρίζες
της φωνής μας