*
Φλέγεται ήδη το καρπούζι. Το βράδυ
πέφτει πιο πυκνό τώρα πια. Κι εσύ επιστρέφεις
λιγάκι μελαγχολικός στον έρωτά μου.
*
Νωχελικά ατονούσε η εποχή
πέρα απ’ τους καθρέφτες σου, κουρέα μου.
Τα μάτια σου όμως μετέδιδαν στο πρόσωπο μου
έναν ξανθό ήρεμο ήλιο της δύσης.
Η ατέρμονη βουβή τρυφερότητα απ’ τα δάκτυλα σου
μέσα σε κείνο τον πνιγερό Απρίλιο.
*
Μονότονη είναι η ζωή μου όταν στα πράσινα
πατζούρια καίει ένας ήρεμος ήλιος.
Γίνεται βλέμμα καλόβουλο, ήρεμη ανώνυμη
αγάπη, ποίημα τεσσάρων στίχων.
*
Η απλή ποίηση ίσως φτάνει τυχαία,
όπως το χέρι του ταξιδιώτη αγγίζει
μέσα στο αδιάφορο πλήθος μιας αμαξοστοιχίας,
τον ώμο ενός αγοριού.
*
Ένα αγόρι έτρεχε πίσω απ’ το τραίνο.
Η ζωή – μού φώναζε- δεν έχει φρένο.
Αποχαιρετούσα - γελώντας- με το χέρι
και ήσυχος ρίγησα ήδη μακριά του.
Περνούν τα βαριά βόδια με το άροτρο
μες στο μεγάλο φως. Κλείσε με σ’ ένα φιλί.
*
Ερωτική μελαγχολία όπου μένει
λευκό το χαμόγελο ενός αγοριού,
σαν τον τελευταίο γλάρο μέσα στην καταιγίδα.
Ντάριο Μπελέτσα
Η ομορφιά των αγοριών
ΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΤΙΘ ΣΙΤΓΟΥΕΛ οι πεταλούδες υπάρχουν μόνο για να ομορφαίνουν τον κόσμο, τα αγόρια πληρούν την ίδια λειτουργία στα ποιήματα του Σάντρο Πέννα. Ο κόσμος άλλαξε αφ’ ότου ο Πένα ήταν νέος, στην δεκαετία του τριάντα. Δεν άλλαξε η ομορφιά των αγοριών και ο Πένα ίσως να έγραφε ακόμη- σε μια ύστερη απόπειρα αισθητισμού πως αυτή η ομορφιά των αγοριών είναι: «αόρατη σε όλους, ακόμη και στον εαυτό της».
Μόνο σε αυτόν, στη νοσηρή ευαισθησία του, αυτή η περίσσεια μακαριότητας δεν θα του ξέφευγε, ενώ ακόμα ένα πλήθος κόσμου περιστρέφεται ίσως γύρω απ’ τη μουσική «κάποιου ακορντεόν». Ο Πένα είναι αλάνθαστος στο να πιάνει ξαφνικά ένα κομμάτι πραγματικότητας, που τον ενδιαφέρει ερωτικά. Ο Πένα είναι ο ποιητής μόνον του αισθησιακού έρωτα. Ο έρωτας του δεν αποκρυσταλλώνεται ποτέ αληθινά σ’ ένα αντικείμενο. Κι από δω προέρχεται η ευφορία, η ευτυχία του, που δεν έχει λογαριασμούς με την διάρκεια, την συνήθεια και τον χρόνο. Αν υποφέρει πράγματι, απομακρύνει αμέσως τον πόνο ή τον μετατρέπει σε ευχαρίστηση.
Το μοναδικό πράγμα που ενδιαφέρει λοιπόν τον Πένα, είναι η ζωή. Και αυτής της ζωής κλητεύθηκε να μαρτυρήσει μια σκοτεινή πλευρά, αόρατη σε πολλούς, ανήθικη για τους περισσότερους, σίγουρα δίχως ιστορία ή δυνατή ανάπτυξη που να μην οδηγεί στην τρέλα και στο τίποτα.
Ο Πένα μας άφησε αυτό το «βιβλίο της ζωής» για να διακηρύξει ένα μικρό του πιστεύω, φτιαγμένο από αισθήσεις κι όχι από ιδέες. Την πίστη, με άλλα λόγια, σε κείνη την ποίηση που ο Παζολίνι ονομάζει «η βιωμένη ποίηση» – η αγάπη των αγοριών- σ’ αντίθεση με την «γραμμένη» ποίηση. Αυτή η τελευταία, όλως παραδόξως, είναι κάτι το επιπλέον. Δεν είναι εξάσκηση της θελήσεως, ή τελετή ενός καταραμένους που το ταλέντο τον υποχρεώνει να γράφει, να εκφράζεται, αλλά ένα δώρο. Όχι όμως με την αφοπλιστική έννοια της ποίησης σαν δώρου ή θαύματος, όπως υποστήριζε η κριτική του ερμητισμού, αλλά με εκείνη την τρομακτική και αληθινή έννοια της αυθόρμητης ατέλειας του περιττού.
Ο Dario Bellezza γεννήθηκε στην Ρώμη το 1944. Στα νιάτα του ήταν ο προσωπικός γραμματέας του Παζολίνι. Έγραψε: INVETTIVE E LICENZE, MORTE SEGRETA (βραβείο Βιαρέτζιο για την ποίηση το 1976), ANGELO (μυθιστόρημα), και κυκλοφόρησε πρόσφατα το δοκίμιο: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΖΟΛΙΝΙ. Οροθετικός από το 1987, πέθανε στη Ρώμη το 1996.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
η στέγη Bibliotheque σας προσκαλεί
την Τρίτη 7 Νοεμβρίου στις 8.30 μ.μ.
στη παρουσίαση του βιβλίου
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ
του Σάντρο Πένα
σε μετάφραση Σωτήρη Παστάκα
Για το βιβλίο και το δημιουργό του θα μιλήσουν
ο ποιητής και μεταφραστής Σωτήρης Παστάκας
ο ποιητής George Le Nonce
η συγγραφέας και μεταφράστρια Μαριάννα Παπουτσοπούλου
η μεταφράστρια και δημοσιογράφος Τίνα Μανδηλαρά
και θα διαβάσει αποσπάσματα η Θέκλα Τσελεπή