Ο ομφαλός της γης
Σαν τί θαρρείς πως είναι ο κόσμος -
μια πατησιά γης.
Κάποιοι
τον απαρνιούνται,
χωρίς να έχουν κατεβεί από το δώμα τους,
άλλοι τρέχουνε πάλι όλη τη ζωή τους ασταμάτητα
χωρίς ποτέ να τον βρουν.
Γιατί κείνος ο τόπος έχει σημασία -
κατά πως φαίνεται -
κείνος ο δυσεύρετος τόπος
που θ΄ακουμπήσω το κεφάλι μου στον αφαλό σου
και θ΄αποκοιμηθώ.
**
Εσύ που αξιώθηκες την πτώση
Η κρίση της ηλικίας μαστίζει τα κόκαλά μου.
Κάτι πρέπει να γράψω
για το πώς έχασα το μπούσουλα -
έτσι δεν είναι; -
για το πώς βρέθηκα
εκτός των καθωσπρέπει ποιητών, πεζογράφων
και αδελφών αυτών.
Λοιπόν,
έχει μεγάλη πλάκα η ζωή!
Λες και την παίρνεις Σταδίου & Βουκουρεστίου γωνία
στον πεζόδρομο,
νύχτα με τα λαμπόγυαλα σπασμένα
και το βουρκόνερο γεμάτο μαυρισμένα φύλλα στο λάκκο.
Φοβάσαι έξω απ΄το Παλλάς τα σκοτάδια,
θέλεις να επιστρέψεις στην κοιλιά της μάνας σου,
ν΄ακούσεις την καρδιά της,
να ανεβείς τις ηλεκτρικές σκάλες στα Public
και από εκεί να πέσεις
ή να εξαερωθείς
ή να πετάξεις.
Καλύτερα «να πέσεις» νέτα σκέτα –
τι διάολο, όλη σου τη ζωή
τις λεκτικές απομιμήσεις
δεν μαχόσουν;
**
Πeνελόπe
Τόσο λίγοι ήταν οι εραστές μου,
τόσο μικροί
που με συμπόνια τους σκέφτομαι:
τα τρομερά παρόλα αυτά σώματα τους
τα τεράστια,
τους δακρυσμένους φαλλούς.
Ταλαίπωροι…
Μια νίκη παριστούσαν πελώρια
όσο κρατούσε ο οίστρος
το άναμμα του κορμιού
όσο τους έκαιγε
η σπίθα τα μέλη.
Και ύστερα, ούτε λέξη.
Ο ένας, πάλι ξέπεφτε φούρναρης κάποιας γειτονιάς,
ο άλλος μικροπωλητής του πάγκου΄
έτρεχαν να κρυφτούν,
να μαζέψουν τα παιδιά,
μες στο βαθύ πηγάδι της σιωπής τους
να καθίσουν.
Ούτ΄ένα στίχο δε μου΄γραψαν,
ούτ΄ένα ψέμα δεν μου είπαν
λαμπρό – ανορθόγραφοι όλοι:
δυο το λάδι, δυο το ξύδι.
Ταξιδεύουν ακόμα στη μνήμη μου
όπως τους ήθελα εγώ,
χωρίς αυτοί να είναι.
**
Καμένη γη
Όλη μας η κοινή ζωή υπήρξε μια εμμονή
κλεισμένη σε αυτοκίνητο.
Την ταξιδεύαμε
αναζητώντας ήλιο,
περισσότερο ήλιο,
όλο και περισσότερη αγκαλιά.
Η θεία με τον ομοφυλόφιλο γιο
που φτιάχνει βραχιολάκια
για τις γυναίκες άλλων,
η θεία εκείνη που με αγαπά
και μου χαρίζει κάθε χρόνο κι ένα κοφτό τραπεζομάντηλο
να παντρευτώ.
Ύστερα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής
με σένα στο τιμόνι.
Διασχίζαμε δασώδεις εκτάσεις,
περνούσαμε ψηλά από γκρεμνά,
«αυτά κάνει η συντροφιά», έλεγες, «γίνεσαι άφοβος»,
πατάς με δύναμη γκάζι
λες και δεν πρόκειται ποτέ
να καρφωθείς
με το κρανίο ανοιγμένο στο απέναντι έλατο.
Έτσι διασχίσαμε όλο το νησί
απ΄άκρη σ΄άκρη,
χωρίς να πιούμε νερό
και στο τέλος χωρίσαμε
χωρίς να μου δώσεις φιλί:
«Εδώ είναι το σπίτι σου», είπες, «φτάσαμε».
«Α, ναι», έκανα απορημένη και κατέβηκα.
Από τότε το σπίτι στα προάστια μικραίνει
συνεχώς. Απομακρύνεται.
Χρόνια τώρα μικραίνει,
ώσπου θα μείνει μια θαμπή κουκίδα
και ο δρόμος σου «κάποιος δρόμος»
στη μνήμη μου.
Είχαμε όμως θέα από το μπαλκόνι:
το μαύρο μαλλιαρό σκυλί στην ταράτσα του απέναντι,
που όταν έβγαινες καλοκαιριάτικα γυμνός
να κάνεις τσιγάρο
γρύλιζε,
γιατί οσφραινότανε
καμένη γη.
**
Η Εύα Μακρή γεννήθηκε το 1987 στο Ρέθυμνο Κρήτης, όπου επίσης πέρασε τα εφηβικά της χρόνια. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στην Αθήνα και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Ζει στην Αθήνα.