`
[author]του Βασίλη Λαλιώτη [/author]
`
Από νέοι έμαθαν να μην κυρώνουν κανέναν, αφήνοντας τη μεγαλοσύνη τους να πέφτει απαλά στο κενό που άφηναν. Ό, τι έσπειραν θερίζουν. Η γραφικότης είναι στοιχείο της επιθυμίας για τακτοποίηση, διότι πως να το κάνουμε, μετά τα εξήντα δύο ο θάνατος σε πιάνει από την άλλη μεριά και δεν είναι συμβολικός. Η στατιστική ότι πας πιο πολύ σε κηδείες από βαφτίσια σου φέρνει αυτή την ανατριχίλα που έκανε τον ετοιμοθάνατο Καρούζο να λέει: ας το αφήσουμε αυτό, ας το αφήσουμε. Οι γέροι ποιηταί θέλουν τάξη στους νέους, όπως ο γέρων πατέρας θέλει τάξη στον υιό. Γέρος είναι. Ποιός του δίνει σημασία; Ο ένας φτιάχνει τη δική του ονοματοποιία ποίησης, παγωμένη εκεί κοντά στο 72 μεταξύ αντιανθολογίας Ιατρόπουλου και Μπεκατώρου Φλωράκη. Ο άλλος αρθρογραφεί επισείοντας το μέλλον, που γι αυτόν είναι παρόν και δεν έχει κατισχύσει ούτε των παλαιοτέρων γραπτών του. Ο κυνισμός του σκατόγερου που φοβάται το θάνατο και θέλει τα λεφτά της Ακαδημίας τους δηλητηριάζει σιγά σιγά όλους. Υπάρχουν για τους συνομίληκους κηδειομανείς λογοτεχνών.
Οι σημαντικότεροι της λεγόμενης γενιάς του 70 έχουν πεθάνει κιόλας αφήνοντας ως τιμωρία τους επιζώντες ασήμαντους να τρώγονται κι άκρη να μη βρίσκουν. Αλίμονο σ΄αυτόν που σαν όνομα κι όχι σαν επίθετο δεν έχει κάποιους να τον αγαπούν για να τον οδηγήσουν στο θάνατο. Οι νέοι είναι νέοι κι έχουν καιρό. Εσύ μαλάκα μου δεν έχεις.