«Η αφή ξέρει όσα ο λογισμός δε θα μάθει ποτέ»
Ευτυχώς που είχα αρκετά μαλλιά
τις λίγες μέρες που έβγαινα με τη Valeria.
Γιατί έχωνε μέσα τους τα μικροσκοπικά της χέρια,
και τα χάιδευε, και τ’ ανακάτευε για ώρα…
Κ’ έτσι, μπορώ κ’ εγώ τώρα,
καμιά φορά που ‘μαι μόνος και τη σκέφτομαι,
να κλείνω τα μάτια μου,
να περνάω τα δάχτυλά μου απ’ τα μαλλιά μου απαλά,
και να προσποιούμαι πως γύρισε,
γύρισε και μου χαϊδεύει πάλι τα μαλλιά…
Στον μικρό μου ανιψιό
Ένα μεσημέρι έτρωγα με τ’ ανίψια μου
(τριών ο μικρός, έξι ο μεγάλος).
Κ’ η αδερφή μου οργάνωσε διαγωνισμό,
μ’ έπαθλο δυο παγωτά αντί ενός,
για κείνον που θάτρωγε πρώτος το φαγητό του.
Ο μεγάλος τέλειωσε πρώτος
και κοροϊδευτικά είπε στον μικρό:
«Εγώ θα φάω δύο παγωτά!»
Κι ο μικρός τού απάντησε γελαστά:
«Κ’ ε-ε-εγώ θα φάω έ ν α!»
Α! Σοφέ, μικρέ ανιψιέ!
Πόσα έχω, τελικά, να μάθω από σένα!
Εγώ, ο βλάκας, που μεγάλωσα!…
Τα φιλιά
Να ζητάτε απ’ τα κορίτσια σας
να σας δαγκώνουν στο φιλί.
Και ν’ αφήσουνε καμιά πληγή
δεν έγινε και τίποτα!
Γιατί κ’ εγώ,
αν δε μ’ είχε δαγκώσει εκείνη,
τώρα μπορεί να μη θυμόμουν
τα φιλιά της.
Έτσι, όμως, τα φιλιά εκείνα
δεν πρόκειται ποτέ να τα ξεχάσω.
Και, άραγε, πώς θα ζούσα
αν τα λησμονούσα;..
Λιμερίκι για την Έμιλι
Στο στέρνο έχεις δυο μεγάλα μπαλκόνια,
που ‘ναι σαν παραφουσκωμένα μπαλόνια,
τι όταν τα πιάνω με παν στον ουρανό!
Σκαρφαλώνω απάνω τους σα σε βουνό,
μα είναι και γλυκά, γλυκά σαν πεπόνια!