ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΑ
Είχε πολλά δωμάτια το σπίτι μας.
Στο πρώτο βάλαμε τα έπιπλα
στριμώξαμε τραπέζια και κρεβάτια
και όση μνήμη μπορεί να έχει ένα παιδί.
Στο δεύτερο άρχισε η γιαγιά να μαγειρεύει
ιστορίες
το τρίτο και το τέταρτο να κρύβουμε
τις σκέψεις μας.
Στο πέμπτο με λεπτές κουρτίνες
κοιτάζαμε τη θάλασσα.
Είχε και το κρυφό, που έμπαινες
από τον τοίχο και άφηνες αναθήματα.
Μετά ξαπλώσαμε και κοιμηθήκαμε
όλα τα χρόνια.
Γι’ αυτό δεν έμαθα να περπατώ.
2016-2017
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ
Έτσι που άνοιξε η φωτογραφία
είδα το έρημο λιμάνι
πλοία σε στάση ανάπαυσης
άνθρωποι περιφέρονταν
με το παλιό τους μέλλον
βαλίτσες και μπαούλα άδεια.
Κρατείστε μου μια θέση
είπα στον οδηγό
δεν ξέρω πού πηγαίνουμε
αλλά θα το γνωρίσω το σπίτι μας
έχει δυο κάμαρες κλειστές
και μια ομίχλη.
Έχει και τον πατέρα
που περιμένει
δώδεκα χρόνια ζωντανός
στην πολυθρόνα.
Μάρτιος 2017
ΙΧΝΟΓΡΑΦΙΑ
Πήγαινα να το πω ορίζοντα
αλλά δεν χάραζε ακόμα
ετούτο το σκοτάδι.
Πέτρες πληγές του ουρανού
σκόνη πάνω στο σώμα σου
να επιπλέει μία λέξη
και να βυθίζεται.
Ο ήχος της παλάμης σου
μέσα σε κόκκινα νερά
και λίμνες με διέσχιζε
χάλκινο καλοκαίρι
ψιθυριστά συλλάβιζε τα ρήματα
τα χρώματα που σκέπασα.
Τη θάλασσα που με βουλιάζει.
Μάιος 2017