Image may be NSFW.
Clik here to view.
Το ΠΟΙΕΙΝ θα είναι ξανά μαζί σας την Τετάρτη 16 Αυγούστου. Καλό καλοκαίρι!
`
Ο ληξιπρόθεσμος χρόνος
Έρχονται δύσκολες μέρες.
Η λήξη του επί πιστώσει χρόνου
είναι ορατή στον ορίζοντα.
Σε λίγο θα΄ναι ώρα πια να βάλεις τα παπούτσια,
και πίσω στα αλίπεδα να διώξεις πάλι τα σκυλιά.
Γιατί τα σπλάχνα των ψαριών
ξύλιασαν στον αέρα,
λίγη στα λούπινα απόμεινε να φέγγει ζωή
και το βλέμμα σου
φερμάρει στην ομίχλη
τη λήξη του επί πιστώσει χρόνου,
που είναι πια ορατή στον ορίζοντα.
Αντίπερα βουλιάζει η αγαπημένη σου στην άμμο,
που ανεβαίνει μέχρι τα κυματιστά της τα μαλλιά,
τη διακόπτει ενώ μιλά,
την προστάζει να πάψει,
τη βρίσκει θνητή
και θεληματική στο χωρισμό
μετά από κάθε αγκάλιασμα.
Πίσω σου μην κοιτάξεις ΄
βάλε τα παπούτσια΄
διώξε να φύγουν τα σκύλιά΄
ρίξε στη θάλασσα τα ψάρια΄
σβήσε τα λούπινα!
Έρχονται δύσκολες μέρες.
`
**
Φραγμοί
Μα κι αν φώτα ανάβεις
και μεγάλες φωτιές
με απέραντη λάμψη
δίχως τέλος΄
στα μαγνάδια καπνού κι αν πετάς
αναμμένους πυρσούς που ριγούν΄
και το βιος σου αν σκορπάς
από μάτια ή καρδιά,
μόνο απόπειρα πάντοτε μένει,
δρόμος ψηλαφιστός,
μόνο η εικόνα σου πάντα εκείνη,
που κρατάς απ΄το φως.
`
**
Ακόμα φοβάμαι
Φοβάμαι ακόμα να σε δέσω με το νήμα της πνοής μου,
με ρούχο να σε ντύσω του ονείρου τις γαλάζιες σημαίες,
πλάι στις ανταριασμένες πύλες του ερεβώδη πύργου μου
δάδες να ανάψω, μήπως με βρεις…
Φοβάμαι ακόμα από την αχνοφεγγιά ημερών να σ΄αποσπάσω,
απ΄τη χρυσή την πτώση της ηλιοροής του χρόνου,
όταν πάνω απ΄την τρομερή του φεγγαριού την όψη
αφρίζει η καρδιά μου ασημιά.
Τα μάτια σήκωσε και μη με κοιτάς!
Γέρνουν το ανάστημα τους οι σημαίες, οι δάδες έγιναν στάχτη
και το φεγγάρι γράφει την τροχιά του.
Είναι καιρός να έρθεις, μένος ιερό, να με κρατήσεις!
`
**
Το παιχνίδι τέλειωσε
Αδελφέ μου, πότε θα φτιάξουμε μια σχεδία
να κατεβούμε απ΄τον ουρανό;
Αδελφέ μου, σε λίγο το φορτίο θα΄ναι βαρύ
και θα βουλιάξουμε.
Αδελφέ μου, θα σχεδιάσουμε στο χαρτί
χώρες πολλές και ράγες.
Πρόσεξε αυτές τις μαύρες γραμμές -
είναι νάρκες και θα τιναχτείς στον αέρα.
Αδελφέ μου, ύστερα λέει, θα΄μαι δεμένη στον πάσαλο
και θα φωνάζω.
Όμως, να΄σου εσύ καλπάζοντας απ΄την Κοιλάδα των Νεκρών
και μαζί θ΄αποδράσουμε.
Ξύπνιοι μες στα τσαντίρια των τσιγγάνων, ξύπνιοι και στο αντίσκηνο στην έρημο -
η άμμος τρέχει απ΄τα μαλλιά μας.
Η ηλικία σου, η δική μου και η ηλικία του κόσμου
δεν μετριούνται με χρόνια.
Πρόσεξε μη σε ξεγελάσουν το πονηρό κοράκι, το λιγδερό χέρι-αράχνη
και η κλωστή στο θάμνο.
Μη φας και μην πιείς τίποτα στην Ευφοροχώρα,
γιατί αφρίζει φρεναπάτη στις χύτρες και τις στάμνες.
Μόνο όποιος θυμάται ακόμα να πει τη λέξη στη Ρούμπη τη νεράιδα
που περιμένει στη χρυσή γέφυρα, έχει κερδίσει.
Πρέπει όμως να σου πω, πως με το τελευταίο χιόνι
έλιωσε κι αυτή στον κήπο.
Από τις τόσες πέτρες γεμίσανε τα πόδια μας πληγές.
Ένα έγινε καλά και μ΄αυτό θα πηδάμε,
ώσπου ο μικρός βασιλιάς με το κλειδί στο στόμα
μας πάρει στη χώρα του, κι εμείς θα τραγουδάμε:
Είναι ωραίος ο καιρός που ο χουρμάς είναι χοντρός!
Όποιος πέφτει, έχει φτερά.
Κόκκινη είναι η δαχτυλήθρα που στριφώνει των φτωχών τα σάβανα,
και της καρδιάς σου το φύλλο γέρνει απαλά στη σφραγίδα μου.
Πρέπει να πάμε για ύπνο, αγαπημένε, το παιχνίδι τέλειωσε.
Στις μύτες των ποδιών. Να φουσκώσουμε τα άσπρα νυχτικά.
Ο μπαμπάς κι η μαμά λένε, πως το σπίτι στοιχειώνει,
όταν ανταλλάζουμε αναπνοές.
`
**
Hôtel de la Paix
Τα τριαντάφυλλα βαριά σωριάζονται αθόρυβα απ΄τους τοίχους
και μέσα απ΄το χαλί διακρίνονται το χώμα κι ο βυθός.
Σπάει η φωτεινή καρδιά της λάμπας.
Σκοτάδι. Βήματα.
Στη θέα του θανάτου ασφαλίζει ο σύρτης.
***