Το κατεπείγον επιθυμώ να σου εκθέσω,
ετούτο το άξαφνο λαμπύρισμα της συνείδησης
την ώρα που η ανάμνησή σου
χτυπάει τα φτερά της και χαροπαλεύει.
Αντ’ εσού θυμάμαι άλλα ανθρώπινα πλεούμενα
κάποια φτιαγμένα από ξύλο,
άλλα από fibre glass και κάτι λίγα ( των ωκεανών)
από σίδηρο.
Κανένα όμως δεν με ταξιδεύει πιά
μόνο η πιρόγα μου πλέει
μέσα στα χαλάσματα
της επικοινωνίας με το είδος μου..
Έτσι λοιπόν,
το κατεπείγον επιθυμώ να σου εκθέσω
αυτή την παραζάλη της διαρκούς πληρωμής
για λίγη συνεύρεση με το οικείο.
Ατέλειωτη η οφειλή του αόρατου χρέους,
δυσβάσταχτος ο ήχος των κουπιών
πλάφ - πλάφ μέσα σε τούτη τη θάλασσα
του αιώνα,
σχίζει τη θύμηση σου στα δύο - στα τέσσερα
μιά διαρκής διαίρεση ….σε κομμάτια
μήπως και κάποιο με αφουγκραστεί.
Στο κατεπείγον που σου εκθέτω
δεν αναμένω απάντηση.
Είναι για αυστηρώς προσωπική χρήση!
JUMBLE SALE
Μαθαίνοντας να ζεις με τους αιθέρες
ξεφορτώσου τα αποκτήματα
κι αγαλλίασε
με τη Ζωή - παιδί μου.
Με τη Ζωή.
Κοίτα εμένα .
Τα πέντε πέπλα μου τα πούλησα
για μιά χούφτα συγκινήσεις,
τ’άλλα δύο για λίγη αυτοσυντήρηση ,
ασύμφορη κι αυτή!
Δεν θα υφάνω όγδοο.
ΗΛΙΚΙΑΣ ΜΕΛΗΜΑΤΑ
Απαξίωση μυρίζει ο αέρας που γεύομαι !
Διοξίνης πλάνη
κι επιθυμώ απόδραση από το ένα στενό παραθυράκι
της αόρατης φυλακής μου.
Γέρνουν οι τοίχοι του αιτιατού μου συστήματος
και η ανάγκη
μιάς αμφίβολης παράκλησης,
μέσα στη γραφειοκρατία σέρνεται
των συναισθημάτων
ζητιανεύοντας
λίγο εορταστικό περιτύλιγμα.
Είναι έντοκες οι δόσεις που πληρώνω,
γιατί δεν επιθυμώ
ορμονικές επιδιορθώσεις μήτε ενδοφλέβιες ενυδατώσεις..
Δεν θέλω να διογκωθώ σαν φουσκότσιχλα
και να ετιναχθώ κολλώδης
στο μάγουλο κάποιου γηρασμένου παιδιού
καθώς κυλιέται μέσα σε ύπνο άζυμου πηλού.
Αρκούμαι στο λύγισμα
κι αν επέλθη η χαριστική ρωγμή
θα περάσω μέσα της σαν άλλος Εγκέλαδος….
”Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;”
θα ακούσω κάποιο αναιδές , απρόσκλητο κύτταρο να με ρωτάει
και δεν θα κωλύομαι από αναγκαστική απόκριση
- υποχρέωση ουδεμία σε Σειρήνες -
Θα οδοιπορήσω τα υπολειπόμενα
χιλιόμετρα της βαρύτητας
με διαστημική στολή φθαρμένη ,
διάτρητη από καταιγίδες κατά παραγγελία
ραμμένες για την εξόντωσή μου.
Ίσως, κοντά στο τέλος
μιά όψιμη πλάνη να παρασυρθεί
από τις μισάνοιχτες αρτηρίες της φαντασίας
κι έτσι όπως θα λικνίζομαι σε φάτνη ενός ονείρου,
ν’ανορθώσει ότι θνητό έχει απομείνει.
Γλυτώνω και τα έξοδα των επισκευών.
Ο κύβος ερρίφθη.
Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Τα του σώματος τω σώματι.
Τα του πνεύματος
δεν χωρούν σε τέτοιου είδους μερεμέτια !
ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ
Μην επουλώνεις πια τα τραύματα
ούτε τις απότομες χαράδρες της σκέψης
να αποπειραθείς να γεφυρώσεις .
Το απύθμενο κενό με τ’ακροδάχτυλα σημάδεψε
κι ας σε περιγελούν με την τρανή αφέλεια τους
οι δίδυμες ματιές των ορατών πραγμάτων…
Τώρα μόνο τα άλογα δημιουργήματα κραδαίνουν
το χώμα που πατάς - με την καρδιά
πρόθυμη στα μισά της διαδρομής
να σε προϋπαντήσει.
Τώρα ο θάνατος της πεταλούδας
δε σε τρομάζει πλέον
κι οι προσωπικοί παλμοί έχουν προσφερθεί
δωρεά στην ειμαρμένη για να έχει να υφαίνει η καημένη
δίχτυ πιό γερό
που ν’αντέχει εις τους αιώνας των αιώνων
της αναζήτησης τον λυτρωμό,
για να’χει νέο υλικό να βασανίζει
τον ευαίσθητο πηλό.
Οι λέξεις εφέτος σφαγιάστηκαν κι αυτές.
όμως ελιδηση ούτε μία απ’το Θεό
ΑΔΕΣΠΟΤΟ
Ερμαφρόδιτο το όνειρο .
Δεν έχει φύλο ούτε όρια.
Αγέννητο και αδιαίρετο
τρυπώνει σ’ολα τα σώματα
ανεξαιρέτως μήκους και πλάτους γεωγραφικού.
Απροσκάλεστο,
αφήνει επιλήψιμα σημάδια στον ύπνο
και ρίχνει τα προκατακλυσμιαία ζάρια του
τη στιγμή που η φυγόκεντρος ώρα
χτυπάει τρείς φορές..
ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ
”Mona Lisa
must have had
the highway blues”
Bob Dylan
Αν δεν πεθάνω απόψε
θα χαμογελάσω και θ’ απαρνηθώ,
όλες τις ανέσεις
που έχουν εγκατασταθεί στην παρατεταμένη εφηβεία μου.
Ας είναι ! Θ’ αποδεχθώ το τίμημα.
Ρακοσυλλέκτρια συναισθημάτων είναι η ποινή
κι ο δικαστής, ανέραστος, επίκουρος αυστηρότητας.
Τι δυσωδία που αποπνέει η ανθρωπότης !
Ίσως φταίει το πολυκαιρισμένο νερό της βάφτισης…
και οι επώδυνοι τοκετοί συντήρησης του είδους.
Δεν αντέχω άλλη υποτίμηση της νοημοσύνης ,
γι αυτό θα καταθέσω τον εγκέφαλό μου
σε τράπεζα
δωρητών οργάνων.
Δεν επιδέχεται περαιτέρω καταστροφής !
Εμένα δε με γέννησε Φύση
που φοβάται τους θανάτους,
του Πλούτωνα που κρύβεται
για να μην ταράζει τον ύπνο των εκπεσόντων θαυμάτων.
Βγήκα μαζί με κάποιον παμπάλαιο, αφανή γόνο
από ένα δίφθογγο αυγό
που μιλάει με γλώσσα πύρινη, αόρατη, ηχηρή
στ’ αυτιά των αέναα μετανοούντων.
Οι πληγές μου,
εξ απαλών ονύχων μετέωρες
στις γειτονιές των ποιητών,
σαν τα κλεφτά νυχτοπερπατήματα,
στον παιδικό κήπο, κινούνται αργά - σιωπηλά
ανθεκτικές στις επιθέσεις του φόβου.
Με πυροβολούν οι κυνηγοί του βαλσαμωμένου ευ ζην ,
επιζητώντας τρόπαια αναλγησίας.
« Κάτω η ελευθερία του πόνου » στριγκλίζουν
οι σφαίρες γύρω μου.
Μερικές καρφώνουν χυδαίες προσκλήσεις
για θεραπευτική συνουσία στο ευάλωτο, θνητό σαρκίο μου
μα εγώ τις αντιμετωπίζω ως αφιερώματα,
συλλέγοντάς τες,
για να εξαγνίσω
τις προκαταλήψεις που θρέφει
ο Αδάμ για το Φως….
Η Εύα ανήκει σ’ άλλο κομμάτι του ορίζοντα.
Πόσο ακόμα θα μακρηγορήσω ,
μιλώντας εξ’ ονόματος των αντιτύπων μου ;
Φταίει το χαμόγελο που αργεί .
Λείπει ο ζωγράφος σε συνεδρία
με την Ιερά Εξέταση
που απειλεί να του κόψει την επιχορήγηση
έμπνευσης….
Απαγορεύεται να χαμογελούν οι αδέσμευτοι .
Στους υπόλοιπους επιτρέπεται
ένα ελαφρό μειδίαμα .
Τα Σαββατοκύριακα ……
ΨΑΛΜΟΣ ΣΕ ΥΦΕΣΗ
Χειμερινές ακολουθίες ύμνων εορταστικών
και τα ‘ Μαρία Παρθένα ο Κύριος μετά Σου ’
ξεχύνονται με εύρυθμους σκοπούς ,
μέσα από τα ηλεκτροφόρα καλώδια
Σαν φίδια σαλεύουν επάνω μου, με ευέλικτη σοφία
Κύριε, κι απειλούν
να διαταράξουν την ευυπόληπτη σιωπή μου.
Χειμερινές ακολουθίες ματαιότητας
παραμονεύουν σε πρώτη ζήτηση ,
πάνω στα ράφια του super – market
κι εγώ βαριεστημένα σέρνω το άδειο καροτσάκι
του ανικανοποίητου,
γιατί Κύριε ,
έχω αρνηθεί να ψωνίζω καταναλωτικές απολαύσεις,
μέρες που είναι.
Κύριε,
έλα μετ’ εμού, για μια βόλτα.
Μία , μόνο μία ημέρα
προ της γεννήσεως του Υιού Σου,
μπας και μ’ ευσπλαχνιστεί η μάνα Τύχη
και πάψει να με θεωρεί αδέξια κολπατζού.
Χειμερινές ακολουθίες χτύπων.
Τοκ – τοκ, μα η πόρτα της επιθυμίας μένει σφαλιστή.
Μεταμφιέστηκε η άστατη σε τσιγγάνα
και περιπλανιέται
πάνω στις στέγες,
λέγοντας τη μοίρα στους καλικάντζαρους του Δεκέμβρη.
Πλήρης απουσία εορταστικού οίστρου , επίσης.
Γι’ αυτό Κύριε,
αφού μεριμνήσεις για τα οικογενειακά Σου – μέρα που είναι –
έλα και λίγο μεθ’ εμού,
ή έστω στείλε έναν από τους μάγους
- κατά προτίμηση αυτόν με το λιβάνι -
να με μετασχηματίσει
σε άνεμο ή χιόνι ή σε μία απ’ τις εφτά νότες της μουσικής
και να συγκρατήσει αυτές τις άθλιες σκιές
που υφαίνουνε σκοτάδι,
για να μ’ αφήσουν να φύγω.
Ίσως τότε να βρω μια ήσυχη γωνιά να ξαναγεννηθώ.
Κι ας γνωρίζω πως ,
ουκ ανθρώπου σοφού το να τρέχω μακριά από το Αθάνατο .
Απλά του ελκύω την προσοχή.
Όμως δεν φταίω εγώ Κύριε.
Μόνο ο πηλός μένει ακίνητος . Το αίμα ατέρμονα αλητεύει!