Βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008. Μαζί με τον καλό φίλο μου Δαυίδ και την τότε κοπέλα μου Ηλιάννα, έχουμε βγει να γιορτάσουμε το όνομά μου στο ροκ στέκι της πόλης, Wild Rose, ανυποψίαστος ακόμα για το τι με περίμενε. Μουσική από τα παλιά πυροβολεί ανελέητα την καρδιά μου, σε μια συγχορδία από σφηνάκια και κίτρινη τεκίλα. Ο χαμηλός φωτισμός δένει ιδανικά με το επόμενο κομμάτι,τον Μεξικάνο από τους Babe Ruth που σε μια διασκευή από γουέστερν κάνουν την ατμόσφαιρα τόσο σκοτεινή όσο η πύλη της Κόλασης που θα ανοίξει σε λίγη ώρα στην χώρα. Λίγο μετά τις 3 φεύγουμε για το σπίτι μου, με encore το Μανιφέστο από τα Μωρά στην Φωτιά, τραγουδώντας δυνατά στα σοκάκια της πόλης: ”Ταξιδεύουμε για νέα εποχή,ταραταρα,και θα ψάχνουμε για πάντα,κάτι που δεν βρίσκεται ποτέ!”
Στο σπίτι βάζω στο pc, τα κλασικά κομμάτια που αρέσουν στους δύο μας, μπαλάντες των 80′ς, από Foreigner, κλπ. Στη μία το μεσημέρι σηκωνόμαστε, η Ηλιάννα έπιανε δουλειά σε λίγη ώρα στο Πανεπιστημιακό. Πηγαίνω στον φούρνο της γειτονιάς, παίρνω δύο σοκολατένια κρουασάν και 2 τυρόπιτες για να φάμε. Περίεργη ατμόσφαιρα. Ένας ήλιος απειλητικός και ο δρόμος γεμάτος μπάτσους ακόμα πιο απειλητικούς. Γυρίζω σπίτι, της λέω γέμισε ο δρόμος αστυνομία, ναι μου λέει, σκοτώσαν χτες το βράδυ ένα νέο παιδί στα Εξάρχεια. Έγινε χαμός στην Αθήνα. Σοκαρισμένος από την είδηση, δεν της λέω τίποτα και αφού κολατσίσαμε λίγο την πήγα μέχρι την στάση του λεωφορείου. Θα τα πούμε αύριο, μου λέει, πέρασα υπέροχα.
Ξανά στο σπίτι, πέφτω πάλι για ύπνο και σηκώνομαι στις εφτά το απόγευμα. Ανοίγω την τηλεόραση, βόμβες μολότοφ καίνε μαγαζιά και το μυαλό μου. Ο Λαζόπουλος μιλάει στον Σρόιτερ και του λέει για την έκρηξη της νέας γενιάς και την φωνή της που πρέπει να ακούσουμε. Είναι από τις στιγμές που όλοι θυμόμαστε που και με ποιον ήμασταν, όμως εγώ διατηρώ ακόμα ένα κενό μνήμης.
Με παίρνουν τηλέφωνο οι γονείς μου. Είσαι καλά παιδί μου; Όλα καλά τους λέω και το κλείνω. Εδώ αρχίζει η πρώτη μου επαφή με το τέρας, μια φωνή βγαίνει από το κορμί πρώτα και μετά από το στόμα μου. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι εκτός συνείδησης και δεν ξέρω που να την αποδώσω. Ανησυχία, τρόμος και άγχος με πλημμυρίζουν. Σιγά σιγά αρχίζει να με απορροφάει, πάω να ανάψω τσιγάρο, το πακέτο είχε τελειώσει. Φοβάμαι να βγω έξω. Η φωνή επιμένει, ζητάει ένα τσιγάρο. Βγες έξω δειλέ, μου λέει, έντρομος αρνούμαι να υπακούσω, η τηλεόραση συνεχίζει να δείχνει σκηνές βίας από όλες τις πόλεις, η φωτιά να έχει φτάσει ως την γειτονιά μου άραγε; Βγες έξω να τους αντιμετωπίσεις, συνεχίζει η φωνή και εγώ αρχίζω να της παραδίνομαι, κυριολεκτικά. Για την ανυπακοή σου, θα τιμωρηθείς. Αρχίζω και ξεντύνομαι, βγαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας, τη νύχτα που καιγόταν η Ελλάδα, ήμουν γυμνός στο δρόμο, όπως ο Αδάμ στην σκηνή της βίβλου αφού είχε λάβει το μήλο από το δέντρο του Καλού και του Κακού.
Ξαφνικά η φωνή σταμάτησε, άνθρωποι με κοιτούν περίεργα, ντρέπομαι, αν είσαι η φωνή μου, δεν θέλεις το κακό μου. Αν είσαι η φωνή μου, δεν θέλεις το κακό μου. Ένα ασφαλίτικο έρχεται και με βάζει πίσω στο διαμέρισμα κακήν κακώς, «Γιατί το έκανες αυτό;». Δεν ξέρω τους λέω. Δύο ασφαλίτες, ο κακός και ο καλός μπάτσος με ξαναρωτάνε, «παίρνεις ναρκωτικά;». Δεν παίρνω, τους λέω. «Παίρνεις χάπια;». Ναι, τους λέω και τους τα δείχνω. Ταυτότητα, μου λένε. Τους την δείχνω, φεύγουν και πέφτω για ύπνο. Είχαν αλλάξει τα πάντα για μια ακόμη φορά.