Η πνιγμένη
Πατούσα επί υδάτων.
Κύριε, εσύ με κράταγες
να περπατώ στο κύμα;
Ή τα πουλιά με νήματα
μου δέναν τους αγκώνες
και με τραβούσαν απαλά
δίχως τα κόκαλα να σπάζουν;
Πατούσα επί υδάτων.
Κύριε, εσύ με κράταγες
να περπατώ στο κύμα;
Ή ο αφρός της θάλασσας
διαλέγει ακροβάτες;
Κύριε, μήπως ακόμη με κρατάς
σ’ ένα βυθό βαθύτερο
αληθινά δικό σου;
Εδώ αλάτι ο ουρανός
και άμμος κάθε δρόμος
ναυάγια εδώ οι φίλοι μου
και ψάρια τα παιδιά μου.
Κι αν θέλω πάλι να πνιγώ
δεν έχει άλλο πιο κάτω,
της γης το αίμα μόνο μένει,
εσύ αιώνια πληγή, Κύριέ μου.
.
`
*
Εκάβη
Από μικρό κορίτσι
δάκρυ το στήθος μου έβραζε
και πεθαμένο αίμα
και το μυαλό μου γέμιζε
δέντρα και κρεμασμένους
η μάνα μου έλεγε
πως φταίει τ’ όνομά μου:
λιγάκι μόνο διέφερε
της σκοτεινής Εκάτης
ήτανε λάθος τ’ όνομα
γι’ αυτό και με φωνάζανε
φρέσκο κλαρί δροσάτο αγέρι
και ευωδιά των κάμπων
για χρόνια ανήκουστη
είχα ξεχάσει πώς με λένε
μα ένα πρωί όταν σηκώθηκα
υπήρχα πια εν μέρει
κι ο εαυτός μου κραύγαζε
ποια είσαι ποια είσαι
τότε σαν μαγεμένη
στα σωθικά μου απάντησα
είμαι η Εκάβη
η Εκάβη
του εαυτού μου θήραμα
των χθόνιων εργάτης
κρυφτό η μοίρα μου
αγγείο συντριμμένο
είμαι η Εκάβη
και η θεά ανέβηκε
θαρρώντας πως την κάλεσα
διαλεκτή μου εσύ μου είπε
το γράμμα δεν σε σώσει
εγώ τη λέξη σου περίμενα
το όλον που σε αρπάζει
κι έτσι η Τροία πάρθηκε
καθώς τα δόντια της θεάς
τρυπούσαν τρελαμένα
τα τείχη και τα σπίτια μας
τη μέρα εκείνη
έβρεχε μάγια.
`
*
Ιοκάστη
Ήταν μάτι η θηλιά
και με κοιτούσε από ψηλά
να κόβω την κοτσίδα μου
και να τη ρίχνω στη φωτιά
ήταν μάτι η θηλιά
κι εγώ η όραση της
έμπαινα μέσα της αργά
ώσπου έγινα φως
λευκό και πάναγνο
λεπτό και τρυφερό
και τότε η Θήβα έλαμψε
απ’ το παλάτι
ώς τους αγρούς της
κι όλοι υμνούσαν τους θεούς
και πλένονταν
στο φάος
μονάχα τα κορίτσια μου
μυρίστηκαν τον θάνατο
κι αφήσανε τη μπάλα τους
να πέσει στα χορτάρια
τη φύσηξε ο αγέρας
την πήρε ο ποταμός
κι εκείνες δεν θυμήθηκαν
ποτέ ξανά να τη ζητήσουν
κι έτσι η μπάλα
τριγυρνά
και σκαρφαλώνει τους αιώνες
εάν τη βρείτε αγγίχτε τη
γυρίστε τη στα χέρια
πετάχτε την ψηλά
μέχρι των δέντρων τ’ άνθη
μήπως λυθεί η κατάρα μου
για το παιχνίδι που έκοψα
άγος ακόμη πιο σκληρό
κι από την κλίνη του Οιδίποδα.
`
*
Κλυταιμνήστρα
Πού είναι η Ιφιγένεια;
Μια φήμη έλεγε πως ζει.
Μα εγώ θαρρούσα πάντοτε
πως ήταν λόγια του Αγαμέμνονα
εκείνος τα έβαζε κρυφά
στο στόμα των ανθρώπων
για να υπνώνει τη μανία μου.
Πού είναι ο Ορέστης;
Κάποιος μου ψιθύρισε
ότι μετά το φονικό
βρήκε γαλήνη στην Αθήνα.
Μα εγώ αυτά δεν τα πιστεύω
εγώ το έζησα το αίμα
και δεν μερώνεται ποτέ.
Πού είναι η Ηλέκτρα;
Πάντοτε με τρόμαζε
σαν μαύρος κύκνος
που αρμενίζει
κι ο θρήνος του ανυπόφορος
πεθαίνει όλο το δάσος.
Ο Αίγισθος πού είναι;
Τουλάχιστον εκείνος
μαζί μου έπρεπε να έμενε
εδώ στο δώμα των φονιάδων.
Μα ίσως να μετανόησε
κι ο Πλούτων τον σπλαχνίστηκε.
Πού είναι ο Αγαμέμνων;
Ακούω το γέλιο του κρουστό
και τα βαριά του βήματα.
Αν έρθει πιο κοντά
πόσοι θα θέλαν να τον σφάξουν;
Κι αν σάρκα δεν του έμεινε
να σφάξουν τη σκιά του.
Λόγος σ’ εμένα πια δεν πέφτει
αλλά τους είπα μια φορά:
λουτρό να ετοιμάσετε
λουτρό αχερούσιο
επί θανάτου θάνατο
για να στεριώσει η τελετή.
Μα εδώ κανείς δεν με ακούει
εδώ γίνονται όλοι
του ήλιου νοσταλγοί.
`
*
Αχιλλέας
Κλαίω το βράδυ
και τα παιδιά με κοροϊδεύουν
με το σκοτάδι τους
μου γδέρνουνε την πλάτη
και με ντροπιάζουν με το γέλιο τους
οι άντρες σαν με πάρουν στο κατόπι
φτύνουν το τίποτα που έγινα
χλευάζουνε τα όπλα μου
κι ας μην πολέμησαν ποτέ
εδώ που ήρθες μου φωνάζουν
δεν θα σ’ ακούσει η Θέτιδα
αδίκως τρέχεις στα νερά
αδίκως της προσεύχεσαι
από τα κύματα της Στύγας
μόνο εφιάλτες αναδύονται
και στον βυθό βλέπεις κουπιά
του βυθισμένου χρόνου
μα εγώ δεν ψάχνω τίποτα
οι προσευχές μου έχουν στερέψει
τη μάνα μου την ξέχασα
σαν τον επάνω κόσμο
μόνο κοιτάζω το νερό
και το ταράζω με το δάκρυ μου
μήπως ανοίξω μια σχισμή
και μέσα του κυλήσω
ίσως στη λάσπη του βυθού
ο χρόνος πάλι αρχίζει
και οι ψυχές
μωρά που αφήνονται
στην άνωση του ήλιου.