ΒΑΒΕΛ
Είναι ημέρες με ίσκιο ελαφρύ,
ως γυναίκες έπειτα από ενάμισι χρόνο χηρείας.
Σκούπισε τους διάφανους δαίμονες
από τα μαγουλά σου,
Βακχεύτρια της πανσέληνος
Κάποτε θα γράψεις ένα καλό ποίημα
τώρα πορέψου με τ’ ανούσια
όπως οι τυφλοί που αντί φωτός
δράττουν ένα μπαστούνι προσανατολισμού
και ρίχνουν το ρολόι στο κρασί τους
μπας και ζαλιστεί ο χρόνος.
Μην επιστρέψεις στα χώματά σου.
ζήσε στον πύργο της Βαβέλ
να υψώνονται οι λέξεις
-πολύχρωμοι παπαγάλοι-
στην γλώσσα που ονειρεύεσαι.
Θυμήσου
Κάποτε θα γράψεις ένα καλό ποίημα
ένα ποίημα που θα συγχωρεί
εσένα, εμένα και τον
Θεό.
ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ
Στη σκιά
μα ποτέ στο σκοτάδι
προστατευμένος
απ’ τα αιώνια βράχια
του τόπου σου
κόκκος άμμου
που αναπαύεται ράθυμα
Σεπτέμβρη μήνα.
Φόρα
Ρούχα στα χρώματα
της γης σου
χαμαιλέοντας ταπεινός
μα ποτέ σκιαγμένος
βυθίσου
στο αλμυρό Αιγαίο
της ολιγόχωρης μνήμης σου
κι ακολούθησε
το λαμπερό σου δρόμο
προς την έξοδο
του μεσημεριού.
ΠΑΡΘΕΝΟΠΗ
Οι σειρήνες του ασθενοφόρου.
Οι σειρήνες του πολέμου
Οι σειρήνες των καταφυγίων
Οι ανθρωποφάγες σειρήνες
σκούζουν πάνω από τα κεφάλια.
Της Οσίας Παρθενοπιπίτσας σήμερα,
Της αυτόχειρος,
κληρονόμου του Ελέους, βοήθειά μας.
Κι εσύ Οδυσσέα,
Ωραία πλανάσαι
Καθώς περιπλανάσαι
Πολυμήχανε,
Αλλά σε άλλο κατάρτι είσαι δεμένος.
Όμως….
Θα ανάψουμε τα κεριά
Και όλη νύχτα θα την περιφέρουμε
με θρήνους
στην πόλη που έθαψε
την ηρωίδα των κλεπτών.
Ω…
Ελάτε της Κύμης ξεπεσμένοι
Ποιητάδες,
στον καθένα αξίζει μια νέα Πόλη
ακόμα και για την
αυτοχειρία
ενός σκιάχτρου.
Povere Partenopei.
ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΜΠΟΥΚΑΛΙ
Ρωτάς
Πως τα πάω.
Διότι πέρασα
πολλά λες.
Ναι.
Περνάω
Ρουβίκωνες.
Δρόμους
μετ΄ εμποδίων
από μεταξωτά εσώρουχα
δίχως παραλήπτες.
Ονειρεύομαι.
Ότι παντρεύεσαι.
Τον εαυτό σου.
Ωραίον ζεύγος.
Το γαμήλιο δώρο μου
ένα δάνειο μνήμης
σε μπουκάλι
χωρίς αποδέχτη.
Alea jacta est.
***
Φιδόδερμα
-που ολοχρονίς
αλλάζει πουκάμισο-
η αλήθεια μου.