Μαζί θα κλάψουμε
Μαζί θα κλάψουμε αδελφέ σαν καταλάβουμε
πως γαντζωθήκαμε απ’ το θάνατο
κρατώντας τους νεκρούς μας στη ζωή
με νύχια και με δόντια
ενώ τα πάντα πρόσταζαν λησμοσύνη
κι οι ζωντανοί στριμώχνονταν σε μια γωνιά ελπίδας
χωρίς κανένα έλεος για τις ανάσες που ʼπαιρναν
θαρρείς κι αυτές πως ήτανε κλεμμένες
από τα ξέπνοα πτώματα.
Χαραμίσαμε τόσο γαλάζιο
για να το βάψουμε κόκκινο πορφύρα
σ’ αίμα ανεξίτηλο να κατρακυλά
το επιούσιο ηλιοβασίλεμα
ενώ τα γένια μακραίνουν στο πηγούνι
αγριεύουν το χαμόγελο
το βλέμμα γρατζουνούν μέχρι πνιγμό
στη δίνη της παλίρροιας.
Ποιος άραγε θα κολυμπήσει με τόσα μποφόρ
σ’ αυτή τη θάλασσα;
Αντροχωρίστρα όπως έγινε
με βότσαλα και κοράλλια να στολίζονται οι νεκροί της
κι ο αφρός της ν’ ανεβαίνει από επιληψίας στόμα
κατάρες ακατάληπτες συλλαβίζοντας
για τ’ άδικα του κόσμου
με σύμφωνα λαρυγγικά ν’ ακούγονται σαν καγχασμός
ωσότου καταλαγιάσει ο αφορισμός
το μάτι δεν γυαλίζει πια στ’ αλλιώτικο
και στην εκκίνηση το χέρι επανέλθει
εκεί που συναντάται με χέρι συνάνθρωπου
πέρα πολύ από τη μοναξιά της σκανδάλης
χωρίς τα δεκανίκια των συμβόλων που ματώνουν
απ’ όπου κι αν τ’ αγγίξεις.
Στο μέτωπο οι αγέρηδες λυσσομανάνε
βαλθήκανε να ξεριζώσουνε το ριζικό μας
εξόρισαν τον ήλιο από τα σώματα
στεριώσανε λάβαρα μίσους στην καρδιά
πολεμάνε το μέλλον μας
με την ακρίβεια των αριθμών
το εύρος των συνόρων
το χρώμα που’ χουν τα δέρματα
προτού εκτεθούν στο μίσος των ανθρώπων.
Τότε είναι που θα κλάψουμε μαζί
και θα ορκιστούμε πως η ύστατη στιγμή
απέχει αιώνες απ’ το τετελεσμένο
κι είναι η αυγή κοντά
αρκεί να την κοιτάξουμε μαζί κατάματα.
Beraber Ağlayacağız
Penelope Giosa (1986 – Yunanistan)
Yunancadan çeviren: Prof. Nikolaos Uzunoğlu
Anladığımız zaman kardeşim beraber ağlayacağız
ölüme nasıl tutunduğumuzu
ölülerimizi hayatta tutarak
tırnak ve diş ile
halbuki her şey unutmayı emrediyordu
ve yaşayanlar umudun bir köşesine sığınıyordu
aldıkları nefese şükür etmeden
sanki ölülerimiz
bağışlamışlardı onları.
O kadar maviyi harcadık
kızıl kana boyamak için
silinmeyecek akan bu kan
her günkü güneşin batışı
çenede sakallar büyüdükçe
gülümseyişi vahşileşiyor
ve bakışı boğulacak oluyor
meddücezirin girdabında.
Acaba kim yüzecek
denizdeki bu anaforda?
nice ocağı yıkarak
çakıl ve mercan ölülerini süsleyerek
köpükler yükseliyor saralının ağzından
anlaşılmayan lanetler yağdırıyor
dünyadaki haksızlıklar için
kahkaha gibi işitiliyor gırtlaktan çıkan sessiz harfler
aforoz son buluncaya kadar
ve artık tehdit etmeyecek kimse
kendisinden farklı olanı
eller yeniden uzandığında birbirine
insanların el ele buluştuğu yerde
tetikten çok uzakta olacak eli yalnızın
kanayan sembollerin koltuk değnekleri olmayacak
dokunacağız ölülerimize.
Cephede rüzgarlar esiyor
kaderimizi kökünden sökmeye çalışarak
güneşi vücutlarımızdan sürgün ederek
kalbimize nefret bayraklarını saplayarak
geleceğimiz ile savaşıyorlar
sayıların dakikliği ile
sınırların genişliği ile
derilerin rengi ile
insanlar nefretle başkaldırana dek
O zaman beraber ağlayacağız
ve en son anda yemin edeceğiz
henüz gelmemişken uzak asırlar
ve şafak yakınlaşırken
yeter ki beraber yüz yüze bakalım.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Το ποίημα «Μαζί θα κλάψουμε» δημοσιεύτηκε στο τουρκικό λογοτεχνικό περιοδικό Şiirden, τεύχος 40, σε μετάφραση του προέδρου της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινοπολιτών, κυρίου Νικόλαου Ουζούνογλου.