Πού κρύβεται ο θάνατος, όταν θυμώνεις;
Και πού, όταν γελάς;
***
Καθαροδευτέρα
άνθος στοχαστικό, μοβόρο,
με ό,τι πέταλο σ’ απόμεινε,
ρημάδεψε λίγο ήλιο
***
Έγχορδος ίλιγγος
και σε ποιανού
τα όνειρα
παρείσαχτοι
τυχαιώνει αντιζηλίες
από το πρωί της Πέμπτης
ο Μπετόβεν
από την τόση αστροβολιά
ρηχαίνει στην αμηχανία
η αγωνία των αιθέρων
ξεφυτρώνοντας ο μέγας
αντίλαλος
από τη δίνη απ’ τη μήνι
αδειάζει ό,τι απόμεινε στο χτες
άσημος κι ωραίος κι ακράτητος
σα μια ψιλή καπνοσυρμή
και οι παλάμες του,
χελιδονοφωλιές,
καρτέρι του θανάτου
λόγια και λόγι’
αγκίστρια
για καινούργιες αυταπάτες
***
Χιλιόμετρα και χιλιόμετρα
περπατώντας την πόλη
κάθε βράδυ
Απόψε
σταύρωσα
με τον Κόντε
ξανά
και πού κουράγιο
να τον χαιρετίσω
***
Γαρίτσα
Ξαστεριές του θεϊκού Βαν Γκογκ,
που κολυμπάτε μες στο μπλε
***
Μονοπλάνο
φευγάτο ένα φεγγάρι
όλο και ανέβαινε στην απαλάμη του Μαρτιού,
τραγουδώντας τις ώρες
να περνούν
πρωτομηνιά
αργοπορώντας κι αργοπορώντας τη γλωσσοφαγιά
κατέβαινε αλκοολούχο
ένα φεγγάρι φευγάτο