Λεπτομέρεια από την τοιχογραφία της Άνοιξης – Ακρωτήρι Θήρας
(Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο).
Επί θυμέλης
Κάπου ανάμεσα σκηνή πλατεία συναντηθήκαμε.
Στο ημίφως μου βύζαγνες το φως
σου βύζαγνα τα μάτια, τις παρειές, τα δάκτυλα.
Υπόκλιση.
Κάποιος θεός
τύλιξε σε μπλε λινό πουκάμισο
δυο σώματα ηθοποιών νεκρών.
Είχαν δωρίσει την τελευταία ρανίδα αίματος
σε μια παράσταση φερμένη απ’ αλλού
εξαντλητικά κι αποκλειστικά για δύο
εναλλασσόμενους ρόλους.
Πάλεμα αέναο θηλυκής κι αρσενικής δοράς.
ΣΙΩΠΕΣ
Δώσε μου έναν αιώνα σιωπής
Εκεί βυθισμένη, ν’ ακούω τα μάτια σου.
*
ἔνθενἀπορνύμεναικεκαλυμμέναιἠέριπολλῷ
ἐννύχιαιστεῖχονπερικαλλέαὄσσανἰεῖσαι.
Ησίοδος, Θεογονία, 9-10
ΕΑΥΤΟΣ:Μάτια, μη γίνεστε απαιτητικά,
μη θορυβείτε!
Προσέρχεται.
ΜΑΤΙΑ: Μόνο να πλέξω στο λαιμό του μια φωλιά,
να κατοικήσω εκεί τα χελιδόνια μου
τι ψέλνουν ψιθύρισμα γλυκό
λικνίζοντας τα όνειρα που κυβερνούν
τους ύπνους.
ΕΑΥΤΟΣ: Πώς θορυβεί το φως χαράματα
πώς ανταρεύεται ειδωμένο κάτω απ’ τα βλέφαρά του.
Προσέρχεται.
Σε πίνει η νύχτα και μεθά
πορεύεται ξυπόλυτη ματώνει
λιποθυμά κι εκπνέει μ’ αναφιλήματα
και ξεψυχά· ξεψυχισμένη μένει.
Προσέρχεται μέρα Λαμπρή,
μέρα στον οίστρο της ζωής
ζωστήρας παναίολος της ηδονής
σάρκα ζωφόρος πάλλουσα.
Αγέρωχα καλπάζει και προσέρχεται
(ο το φως φορώντας ως ιμάτιον)
Νύχτα, που οι βροτοί κοιμούνται.