`
[Ο πίνακας του εξωφύλου είναι έργο της εικαστικού Μαρίας Ξενούλη]
`
Ἐφ’ ὅσον ἡ Ὡραιότητα τῆς παρθενίας μιᾶς Ἄνοιξης, ἐναπόκειται σὲ διαθέσεις ἐρωτομανοῦς Ἀπριλίου, ἄς μην μακρυγορoῦμε! Τὸ ἔαρ ἐπελαύνει “ΠΤΕΡΟΕΝ”. Δέν θα εὕρωμεν εὔκολα ἐξειδικευμένον ἰατροδικαστὴν νά διακριβώσει τήν ἀπώλειαν –ἢ μη– τῆς παρθενίας της
`
*
Χλόινες φωτιές
αποθέτουν στων ματιών
τη χόβολη το όνομα·
πράσινο γέλιο·
μάγεμα·
του Απρίλη χάδι.
Μια συμφωνία ερωτικών ιαχών
συγκροτείται
και παρατάσσεται
στις γραμμές του τετραδίου μου.
Με τις πρώτες συγχορδίες
αρχίζω να επισκευάζω
το καλάθι της συγκομιδής.
ΕΧΟΥΜΕ ΦΕΤΟΣ ΠΡΩΙΜΟ ΚΑΡΠΟ
ΣΤΑ ΠΕΡΙΒΟΛΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ.
`
*
Μέχρι του κόσμου τις άκρες
σε ψάλλουν οι τροβαδούροι.
Όμως εσύ, Ωραία μου,
γυρνάς τις νύχτες
και κλέβεις το «Αχ!»
από τα φεγγάρια τους.
Ουρλιάζουν οι σειρήνες.
Κάνεις πως δεν ακούς
γιατί ξέρεις·
πάλι θα σε βάλει τιμωρία
το ποίημα,
Ελένη.
`
*
Πρωί!
Του νερού ο ήχος
ευθύς·
ελληνικός.
Η Παρουσία
– και η Σταύρωση –
στου Ναού το καταπέτασμα…
Τον Απόντα ζητάω,
την αθάνατη φτέρνα,
το θνητό Χέρι
που σκόρπισε τη σοφία Του,
τον τρίμερο Τυφλό
που ανέβλεψε ακούγοντας:
«Ω!
Παιδί μου!
Γιατί εξορίζεις την Άνοιξη;»
`
*
Εμείς
και το αμάθητο ρολόι
Την καταντήσαμε
πρόσφυγα στους ασφοδελούς λειμώνες
της Έκ-πτωσης
όμως –
αχνίζουν ακόμα μέσα Της
πρωτόπλαστες
της Μεγάλης Μητέρας
και της Κόρης
οι φτερούγες.
`
*
Γέρνει
σωριάζεται…
Το Δευτερόλεπτο
ολοκαυτώνει
το όνομα.
Αριστερός ψάλτης ήτανε.
Θολή εικόνα
η Μαρία
ψάχνει βωμό
να προσπέσει.
Στην παραλία με τις βάρκες,
βυθισμένες στη στάχτη,
βρίσκει Διγενή και του λέει:
«Μην απελπίζεσαι!
Στοχάσου·
ο αθλοφόρος Έρωτας
και οι αρματωμένες Λέξεις
Τού ανέκοψαν για λίγο
την επέλαση.»
`
*
– Τι σου φταίνε οι λέξεις;
– Οι λέξεις μου καίνε τα δάχτυλα
φέρνουνε πόνο στα γράμματα
ανακαλούν το Απρόσιτο
είναι παγίδες.
`
*
Ο Άλλος που είμαι·
πρεσβύωπας που ψάχνει τα γυαλιά του
και πιστεύει πως η ζωή είναι ένα όνειρο
γιατί λησμόνησε τον δρόμο που έκανε να
φτάσει μέχρι εδώ.
Ο ράφτης του γύρισε δύο φορές «το μέσα-έξω»
στα ρούχα του θανάτου·
λειώσανε τώρα·
χρειάζεται καινούργια…
– Έχεις εκείνη τη δεκάρα·
αγόρασε!
– Την έχασα στον δρόμο.
– Ζήτα του!
– Τον λένε Διονύση και τον φοβάμαι·
Είναι όμορφος και ο χαρταετός του
κόκκινος.
– Πότε θα μεγαλώσεις επί τέλους
`
*
Η Πολυδούρη μαδάει
τη μαργαρίτα.
«Θα με νοιώσει;
Θα με πληγώσει;»
Κάθετο φως βιάζει
όλα τα χρώματα της σεμνότητας.
Η Ίρις
σταγόνα στου καλοκαιριού
τον ασβέστη
επιπλέει
ανίδεη.
`
Περισσότερα ποιήματα ΕΔΩ
`
***************************************************************
Ο Νίκος Τόμπρας γεννήθηκε στην Κόρινθο. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ειδικεύτηκε στην Ακτινολογία. Μετεκπαιδεύτηκε στις νεότερες απεικονιστικές μεθόδους στην Αμερική (Atlanta, G.A. Emory University) και δούλεψε με τους υπερήχους έως ότου συνταξιοδοτήθηκε. Το 2004 εισήχθη με κατατακτήριες εξετάσεις στο Τμήμα Κλασικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου και αποφοίτησε με «Λίαν καλώς» πράγμα για το οποίο νιώθει αρκετά υπερήφανος. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της ποίησης το 1967 (πριν τη Χούντα) με τη διάκρισή του -εύφημος μνεία- στον Ποιητικό Διαγωνισμό της φοιτητικής εφημερίδας «Πανσπουδαστική». Ζει στην Κυψέλη και αγαπά εκτός από την ποίηση, το θέατρο, τη μουσική, τα ζώα και ενίοτε τους ανθρώπους. Το 2014 κυκλοφόρησε από τη Σειρά Ποιείν των εκδόσεων Μετρονόμος η πρώτη του ποιητική συλλογή, «Οιονεί παρών».