ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Φύλλα μαδημένης νιότης
στον χρόνο που τα γέννησε παντού στο χώμα,
γύρω γύρω… στο κελί μας. Ζητούν τη σύμπραξή μας.
Η ροπή της μοίρας του τα κέντρισε.
Τη μορφή που αγαπήσαμε ως παιδιά
θέρισε και φέτος το σκοτάδι.
Κιτρινίζει η πλάση σε μια χλομή θαμπάδα,
ενώ ακόμα ασθμαίνει πάνω στα θαλασσόδαρτα
βράχια, η στερνή της μέρας μας λιακάδα.
Η γη ψηλαφεί με δυσκολία βιαστικού
ίχνη από μια ξέπνοη ικμάδα.
Έρχεται, λένε τα σύννεφα, αντάρα.
Υγρή η αναπνοή του αιθέρα αρπάζει τα ξύλινα χέρια
και λιώνει η ομορφιά τους σαν πασχαλιάτικη λαμπάδα.
Γυμνά κορμιά τα δέντρα της αυλής μας.
Χτυπούν το τζάμι μας, παγωμένα.
Ζητούν να μπουν στο παχνί μας,
να κοιμηθούν μαζί μας.
Και μείς φοβισμένοι, μένουμε κλειδωμένοι.
Τους λέμε ξανά και ξανά,
πως θα μείνουμε με τα παράθυρα κλειστά
με θέα στον αργό τους θάνατο.
Μάτια ενοχικά κοιτούν τη γύμνια τους να σπαράζει
παρακλητικά.
Δεν έχουμε περιθώριο… να υποχωρούμε,
γιατί είμαστε και εμείς
πλάσματα φυλλοβόλα!
Δεν αντέχουμε του βοριά τη σόλα.
Η νόσος τους είναι άκρως επικίνδυνη
και για τη δική μας φόρα.
Κλείσε την κουρτίνα!
Όχι, άλλο βλέμμα στης ζωής την κατηφόρα.
Μα ήταν τρύπια η στέγη μας…
ραγισμένα τα παραθύρια.
Πέρασε ούτως ή άλλως η μπόρα.
Άδικα, αδικήσαμε.
`
*
Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΛΩΤΟΛΑΓΝΩΝ
Αθήνα.
Πόλη των βράχων και των φουγάρων.
Πόλη των μουντών χρωμάτων στην αρχαία τους σκουριά.
Σμήνη εντόμων κινούνται με τον ρυθμό της κόρνας
στις φιδωτές λεωφόρους υπό το βλέμμα της μαρμάρινης στέγης
των ονείρων μας.
Αθήνα.
Σμήνη εραστών, καιροσκόπων, παιδιών και παραγιών
ανάμεσα στους μηρούς μιας γυναίκας που γεννήθηκε ιέρεια
και προσπάθησε να γίνει πόρνη.
Πόνεσαν τα σπλάγχνα της στις εξαναγκασμένες επαφές
και επιστρέφει την ορμή τους
εμετικά θρηνούμενη για τον κορεσμό
του κορμιού της.
Αθήνα.
Ένα φως ραγισμένο στην παλαιότητα της πολυχρησίας του.
Δανειστήκαμε όλοι τις κλωστές του
και τις επιστρέψαμε με κατάγματα.
Όλοι γεννήματα της πέτρας της εδώ, αλλά την αρνούμαστε
προχωρώντας μέσα της βιαστικά.
Αθήνα.
Με ασέβεια κοιμόμαστε εντός της, νοσταλγώντας ρίζες μύθων
με όμορφα ακρογιάλια μυστικά που δεν δειπνήσαμε ποτέ στα κύματά τους.
Μαραίνουμε τα κορμιά των θηλυκών που σμιλεύει η πόλη,
για να μας φαντάζουν ξένες και βρόμικες οι ανάσες τους.
Ζούμε και πεθαίνουμε εδώ και γενιές στο εναπομείναν χώμα της.
Πάντα αλλοδαποί, άλλοι,
αλλού δοσμένοι.
Αθήνα.
Το χνώτο της, η συνισταμένη των αρνήσεών μας
να αποδεχτούμε την εικόνα μας, τον βόμβο μας,
ως αστικά έντομα με κεντρί που ροχαλίζει τον πανικό του
στους δρόμους που μισούμε.
Αθήνα, η μητρόπολη των λωτολάγνων.
*******************************************************
Ο Τάσος Μιχαηλίδης είναι διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας του τμήματος Φιλολογίας του Ε.Κ.Π.Α (2016). Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Φιλολογία και συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στη Νεοελληνική Φιλολογία. Εργάζεται ως φιλόλογος στο Ζάννειο Πειραματικό Γυμνάσιο Πειραιά. Συμμετέει σε συνέδρια που άπτονται της ειδίκευσής του και της παιδαγωγικής επιστήμης, ενώ άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά. Τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στη μελέτη της νεοελληνικής λογοτεχνίας (κυρίως 19ου-20ου αιώνα), στη θεωρία της λογοτεχνίας, με έμφαση στον χώρο της αφηγηματολογίας και της συγκριτικής φιλολογίας. Σε επίπεδο παιδαγωγικής, ενδιαφέρεται ερευνητικά για ζητήματα διδακτικής των φιλολογικών μαθημάτων, την εφαρμογή των τεχνών ως παιδαγωγικό εργαλείο στη σχολική πράξη και τη διερεύνηση της έννοιας της διεπιστημονικότητας και του ρόλου της στην έρευνα και τη σύγχρονη εκπαίδευση.
Είναι, επίσης, λογοτέχνης και ζωγράφος, συνιδρυτής της εικαστικής ομάδας lestartists και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις με έργα ζωγραφικής και μικρογλυπτικής σε διάφορες πόλεις στην Ελλάδα. Έχει βραβευτεί και διακριθεί σε εικαστικούς και λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ποιητικές ανθολογίες, ενώ το 2012 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο Σπαράγματα προσώπων από τις εκδόσεις του περιοδικού Manifesto.