Από Ταξίδι σε Ταξίδι
Σήμερα θα διανυκτερεύσουμε εδώ.
Χρόνος για παύση.
Τα ταξίδια αποσπούν,
ορίζουν τεταγμένες.
Η γερμανίδα ιδιοκτήτρια ανοίγει τα παράθυρα
με θέα στη χαλικόστρωτη αυλή.
Ένας τουρίστας διαβάζει κάτω από το πεύκο.
Απέναντι το Μοντεπουλτσιάνο.
Μεσαιωνικά κτίρια,
μυστικισμός για ταξιδιώτες,
το κόστος διανυκτέρευσης,
συν η υπόσχεση ότι όλα είναι καθαρά.
Πόσο αδιάφορα περνάει το πρωινό φως στο σούρουπο,
μόλις που εξασκείται το μάτι σε περιγράμματα,
με γρίφους από σφυρίγματα πουλιών
την έννοια για το πόσο θα μείνεις στην περιοχή,
επειδή η ζωή που ’χεις μέσα σου
δεν μπορεί να δει ακόμα.
Επιμένεις να βλέπεις εσύ.
Ο δρόμος ξεκινάει
από τα κυπαρίσσια.
Φτάνει ως εκεί.
`
*
Στον Βυθό
Στον βυθό της θάλασσας
γκρίζα πουλιά
κλέβουν το φως
των ματιών μας.
Τυφλοί
ποθούμε το μέλλον.
Ο βυθός αλλάζει διαστάσεις
κι ο άνθρωπος
τρέφεται με βρύα.
Τα βράδια αλυχτά
για όσα κέρδισε, καβαλάρης
ενός άπτερου παρελθόντος,
γέρνει στο παρόν.
`
*
Εαυτοί
Σκιές ριζώνουν σε βλέμματα
σα να μην υπάρχουν αλήθειες.
Σκιές ωθούν νύχτες στις σκέψεις
γι’ αυτή την μεσογειακή πόλη
που ζει απ’ τη σκιά της.
Είναι πρωί ακόμη
κι ο κόσμος δεν πρόλαβε
το είδωλό του
στα σχήματα της πόλης.
`
*
Ψυχρές Επιφάνειες
Ο νέος σηκώνει τη γροθιά του.
Η μέρα του χαρίζεται.
Ακάλυπτοι ώμοι,
φιλήδονο χαμόγελο.
Καθώς διπλώνω τα πλυμένα ρούχα,
ταιριάζω τις ραφές.
Ραφές ίσον επιθυμίες.
Άψογη εφαρμογή στο μάτι.
Κλείνω τις πόρτες,
ύστερα τις κουρτίνες
απ’ τη μια άκρη στην άλλη.
Η πόρτα γίνεται τοίχος
κι η κουρτίνα κύματα.
Στο τέλος της ημέρας
ήρθε το χιόνι
να κοιμηθεί μαζί μου.
`
*
Η Σύλβια Πλαθ Γράφει
Η Σύλβια Πλαθ γράφει στη μητέρα της
πως ήρθε η ώρα να επικεντρωθεί
σε σκληρή δουλειά για την επόμενη χρονιά.
Δηλώνει χορτάτη με την πρόσφατο τρόπο ζωής
στην επιστολή τον Οκτώβριο του 1954, σελίδα 144.
Επιθυμεί να επιστρέψει
στον παλιό συντηρητικό εαυτό της,
να φορέσει πάλι σκούρα ρούχα,
να πίνει νερό,
να είναι πρακτική,
να τρώει σαλάτες,
να πηγαίνει νωρίς για ύπνο.
Φως από αναμνήσεις,
κατά τη διάρκεια καλοκαιρινών μαθημάτων
στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης.
Έμαθες για τη Σύλβια
σ’ ένα από τα βιβλιοπωλεία στην Αθήνα,
μόλις δεκαεπτά,
δεν θυμάσαι τον τίτλο, κι έπρεπε
να γυρίσεις πίσω στον χρόνο,
τις τελευταίες ημέρες του μήνα
θ’ αλλάξει ο χρόνος,
μια τέτοια μέρα με παχιά σύννεφα
πάνω απ’ τα κεφάλια μας,
τα κοιτάζεις, τους μιλάς, τα φωτογραφίζεις.
Ο χρόνος που πέρασε,
ο χρόνος που θα ‘ρθει,
τα χρόνια, τα έτη, τα έπη,
οι ιστορίες όλων μας
κι η γάτα πάνω στη σκαλωσιά
βαριέται να κοιτάξει.
Μάτια κλειστά,
γεμάτα θαλπωρή,
για πάντα χρόνος.