Στις ταινίες κλαίω στις πιο άσχετες στιγμές..
..μας λέει στον τίτλο του πρώτου της βιβλίου, συλλογή μικρών πεζών, η δημοσιογράφος Ξένια Κουναλάκη-σαν να μας λέει-είμαι μια άσχετη, νευρόσπαστη, ακοινώνητη• μα το βιβλίο και οι πράξεις της λένε άλλα.
Καταρχάς το μοτίβο της Ξ. Κ. μάλλον θα ήταν το«να ζει κανείς η να μην ζει;» αφού, παιδί ακόμα, την κηδεία της μελετά• και η μελέτη του θανάτου είναι μελέτη ελευθερίας• όμως η ένταση του αιώνιου διλλήματος συγκαλύπτεται εδώ απ’ την προσωρινότητα των κειμένων της• την δήθεν ανεμελιά που αποπνέουν.
Όμως η Κ. μονάχα ανέμελη δεν είναι• μαχητική, συχνά βίαιη, επειδή θέλει μοναχά να’ναι ευγενής(βλέπε καυγάδες με φασιστοειδή, παγκαλοειδή κ.τ.λ.)απρόβλεπτη• αντιφατική-ζει με θρησκευτική ευλάβεια την ζωή της, όντας άθεη• όμως θυμώνει όταν κανιβαλίζουν τις εικόνες• γράφει σε δεξιά εφημερίδα, όντας αριστερή απ’τα γεννοφάσκια της• ατίθασση από κούνια•αντιμιλά στον εαυτό της• θανατόπληκτη, όμως λάτρης της ζωής• που την θυμώνουνε πολύ τα γηρατειά.
Κι αν τα γηρατειά είναι μακελειό, εκείνη θέλει απλά να ζήσει κι άλλο• διεκδικεί πίστωση χρόνου• αλλά ο χρόνος δεν χαρίζεται, το ξέρει- και παλεύει, όσο μπορεί, να κάνει την ζωή της όπως θέλει• σκηνοθετώντας όνειρα, ιστορίες, επιθυμίες, μας συγκινεί• χωρίς ποτέ της να κραυγάζει• τα κείμενά της έχουν σιωπητήρα• κείμενα άνισα• κάποια χτυπάνε φλέβα, άλλα μένουν στον αφρό• όμως ταυτιζόμαστε εύκολα-αφού«μέσα σε κάθε ζωή υπάρχει πάντα κάτι πιo βαθύ απ’ τον εαυτό της-η ζωή των άλλων» μόπως λέει ο Λειβαδίτης-και όντως• ενω τα κείμενά της αναφέρονται στην ίδια, αφορούν κι εμάς ταυτόχρονα• αυτή είναι η επιτυχία της• είτε μιλάει για πολιτικούς, μουσεία, διαδίκτυο, γηρατειά, εθνική κατάθλιψη, εθνική παράκρουση• είτε μιλάει ακομπλεξάριστα για σεξ• που στων πουριτανών την (ναυαγισμένη)χώρα ακόμα κάνει τζιζ..και διηγώντας τα να κλαίς…
Και η Κ. συχνά κλαίει• χωρίς να γίνεται μελό• η φράση της κοφτή, περιεκτική, μετράει τις λέξεις• όχι όμως τα λόγια• ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα, γράφει-θυμίζοντας Νίκο Δήμου• με τον οποίο μοιράζεται• την κοφτερή ματιά, την ψύχραιμη οπτική, μια δόση χιούμορ, συχνά μαύρου• όπως όλοι οι καταθλιπτικοί, η Κ. διαθέτει χιούμορ-δείτε το σπαρταριστό-Ο…κύριος Ρίπλευ-η το αποδομητικό-Το βραβείο μου.
Στο βιβλίο συχνά η Κ. μετεωρίζεται στα όρια της απόγνωσης• η απόγνωση είναι η υπέρτατη μορφή γνώσης, γράφει ένας ψυχίατρος-η Κ. θα προσυπέγραφε• σημαδεμένη απ’την απώλεια• χάνοντας την μάνα στα δεκαπέντε(το περιγράφει στο κείμενο-η μαμά μου)έγινε μάνα και πατέρας του εαυτού της-τον οποίον κρίνει ανελέητα, ενώ είναι με όλους επιεικής: και με τους παλιούς συντρόφους, που εξαργύρωσαν με θέσεις τους αγώνες. Η Κ. μπορεί να κατακρίνει τον εαυτό της, μα οι πράξεις της την δείχουν αγωνίστρια, όν πολιτικό, ιδεαλίστρια•απελπισμένη,σε μια χώρα απελπισμένων• αλλά δεν το κάνει θέμα• εξάλλου
«Πάντα καταφέρνω να σηκωθώ στο τέλος», γράφει στο Κρεβάτι μου, που όχι τυχαία, ανοίγει την συλλογή θυμίζοντας Σοπενχάουερ, όταν γράφει:
«Κάθε βήμα μας δεν είναι παρά μια διαρκώς αναβαλλόμενη πτώση»..πτώση που ίσως επίκειται, καθώς ανηφορίζουμε προς της μελαγχολίας τον λόφο.
Αλλά υπάρχει το γράψιμο ευτυχώς-που θα μπορούσε άνετα λογοτεχνία να γίνει• αν αποφάσιζε να σκάψει πιο βαθιά• να ξεσκαρτάρει εφήμερα και κείμενα ουσίας• να τολμήσει να δηλώσει συγγραφέας και ας μην είναι ο Προύστ..
Η Κ. λοιπόν, στην κοινωνία όπου θριαμβεύουν η υποκρισία, το ιντερνετικό ξεκατίνιασμα, βγαίνει ευθαρσώς, δημόσιο πρόσωπο, και λέει
..Είμαι αυτή, πάσχω απο αυτά, κάνω αυτά..εξομολόγηση•κατάθεση στιγμών προσωπικών. Πράξη γενναία• αγαθόν το εξομολογείσθαι, θα’λεγε ο Τσαρούχης-που το καράβι του απ’το Πούσι έχει χτυπήσει τατουάζ η Κ. στην πλάτη, ένα απ’ τα επτά που την στολίζουν.
Όταν της τα’καναν, λέει, έμπηγε τα νύχια της στο δέρμα και κατάπινε αγόγγυστα τον πόνο. Ίσως αυτή να είναι στάση ζωής που ορίζεται απ’την ηδονή του πόνου&-τον πόνο της ηδονής-μου αρέσει να πονάω, γράφει, όμως ο πόνος κι ηδονή είναι κυρίαρχες δυνάμεις ολωνών μας. Αρμονικά αν συνδυαστούν, νόημα παράγουν που δεν έγκειται στην χαμέρπεια, αλλά στο σεσημασμένο δέρας της ύπαρξής μας, όπως γράφει ο Εμπειρίκος.