`
Ερμηνεύει η Βικτωρία Ταγκούλη. Παίζουν οι μουσικοί Γιώργος Μπεχλιβάνογλου: Κιθάρα, Βιβή Γκέκα: Μαντολίνο, Γιώργος Βεντουρής: Μπάσο, Μαρίνος Γαλατσινός: Κλαρινέτο & Φλάουτο, Διονύσης Βερβιτσιώτης: Βιολί, Γιάννης Καραμπέτσος: Τρομπέτα, Ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Γιώργος Καγιαλίκος
`
«Το κρυσταλλο του κόσμου»
Στην έρημή μου μήτρα
Σου πλήρωσα τα λύτρα της καρδιάς σου
Να φύγεις βιάσου
Θέλω τον θάνατό σου
Και λέω, καρδιά ματώσου και προχώρα
Ίσια στη μπόρα
Κι αντί για το κορμί σου
Ποθώ την αφορμή σου για το τέλος
Φαρμάκι βέλος
Ήμουν λουλούδι, κι ας με λέγαν όλοι μάγισσα
Μόλις σε είδα, στην αγάπη σου ναυάγησα
Κι όταν με πρόδωσες εσύ
Το κρύσταλλο του κόσμου ράγισα
Τα μάγια μου θα λύσω
Και θα ’ρθω ν’ αφανίσω τα κλωνιά σου
Για λησμονιά σου
Τη σάρκα μου απ’ τη σάρκα
Θα στείλω με μια βάρκα αχερουσία
Στην απουσία
Κι αν ζήσω ρημαγμένη
Το σπέρμα σου θα μένει λάφυρό μου
Στο όνειρό μου
`
*
«Μονάχα φίλη σου»
Μικροί ξαπλώναμε τα βράδια
Κι εσύ ανακάλυπτες τα θαύματα
Πάνω στο σώμα μου ήταν τραύματα
Απ’ τα ανεπαίσθητά σου χάδια
Στα μάτια σου είδα τον θεό μου
Έγινες φως κι έμεινα αδύναμη
Κι αυτό σου έδινε τη δύναμη
Να ’χεις το βάρος κάθε ώμου
Στα πόδια σου έφερα τα μύρα
Κι ούτε ένα φιλί δεν πήρα
Από τα χείλη σου
Γεννήθηκα να ’μαι σκιά σου
Να ορθώνω τα ερείπιά σου
Και συ να μ’ έχεις τόσα χρόνια
Μονάχα φίλη σου
Έφυγες για να βρεις ελπίδα
Και να παλέψεις με τους δαίμονες
Έδωσες μαχαιριές ατέρμονες
Για να χαράξεις ηλιαχτίδα
Έμεινα εδώ να περιμένω
Ν’ αναμετριέμαι με την άβυσσο
Τώρα που έχτισες παράδεισο
Στην κόλασή μου κατεβαίνω
`
*
«Κορίτσι αγίνωτο»
Ήταν έγκλημα κι αγένεια
Να με σφάξουν για τη μάχη
Πάνω στη δική μου ράχη
Θέρισαν του πόνου στάχυ
κι ας με λέγαν Ιφιγένεια
Μα ήμουν εγώ κορίτσι ακόμα αγίνωτο
Κι ονειρευόμουν κάθε βράδυ εκείνο το
Μούδιασμα μες στο κορμί μου
Να λύσω απ’ τα μαλλιά μου την ορμή μου
Τραχηλιά μου κοραλλένια
Σου ’μπηξαν φρικτό μαχαίρι
Και με λιώνει ετούτη η έγνοια
Πριν χαθώ δεν θα προλάβω
ν’ αναστήσω οικογένεια
`
****************************************************************
Πρόκειται για έναν κύκλο δέκα τραγουδιών που έχουν ως θέμα τους τη γυναίκα. Δέκα γυναίκες ξεδιπλώνουν τον μύθο τους, δέκα μύθοι ξαναβρίσκουν τη φωνή τους. Γυναίκες τρυφερές και ανέγγιχτες, γυναίκες παθιασμένες ρημαγμένες γυναίκες, γυναίκες που αναμετριούνται με τον χρόνο και τη φθορά. Ο ποιητής Γιάννης Ευθυμιάδης καταδύεται στα άδυτα του γυναικείου κόσμου και ανασύρει τις πιο λεπτές, τις πιο αισθαντικές πτυχές της γυναικείας ψυχολογίας. Πατάει πάνω σε δέκα γνωστές ηρωίδες που έχουν χαραχτεί βαθιά στο συλλογικό μας συναίσθημα και επιχειρεί να κάνει τη φωνή τους να ακούγεται με απόλυτα σημερινή χροιά, προσπαθώντας να καταγράψει όσα θα ήθελε να πει -να τραγουδήσει καλύτερα- μια γυναίκα σήμερα. Ο συνθέτης Γιώργος Καγιαλίκος προχωράει σε μια βαθιά ανάγνωση του ποιητικού λόγου, δίνοντας μουσικό σώμα στους στίχους και αναδεικνύοντας τις πιο λεπταίσθητες εντάσεις πίσω από τα λόγια. Με μια λιτή ενορχήστρωση ισορροπεί τα μουσικά όργανα με την φωνή αποδίδοντας άλλοτε την αθωότητα, άλλοτε το σφρίγος ή τον σπαραγμό της γυναίκας. Η ερμηνεία της Βικτωρίας Ταγκούλη δικαιώνει τις προθέσεις των δημιουργών. Με στιβαρή ερμηνεία διατηρεί όλα τα βάθη και τα ύψη μιας ερμηνευτικής προσέγγισης και υποδύεται τους “ρόλους” δέκα γυναικών ανασυνθέτοντας την μία, ενιαία γυναικεία ύπαρξη, μέσα απ’ τις ψηφίδες του κοριτσιού, της φίλης, της ερωμένης..
(Από την παρουσίαση του δίσκου)
