Πες μας πού πας; μέσα στην φωτιά*
στην Έλενα Χατζηδημητρίου, στην Ναταλί Τόνογλου
Και έτσι μια μέρα νέος πολύ
τα πέταξα όλα
νιάτα, ομορφιά, εξυπνάδα,
δυνατότητες, πιθανότητες
προσδοκίες, φιλοδοξίες, προσμονές
και πήγα και πάω και πάω
τρελός
και κάηκα και καίγομαι και ξανακαίγομαι
και ολοσχερώς καταστρέφομαι και αυτοπυρπολούμαι.
Στην φωτιά
μια ζωή στην φωτιά.
Για της ποιήσεως το ελάχιστο δυνάμωμα.
Για της ποιήσεως το ελάχιστα περισσότερο φως.
*Ο τίτλος είναι στίχος του Θανάση Παπακωνσταντίνου
Επαναδιαπραγμάτευση
στον Σωτήρη Παστάκα στην Ελεάνα Νταφούλη
Εδώ κάθισε
να δούμε
πώς αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα
πώς επιδρά η σφαιρικότητα του χώρου
στους ιστούς του νευρικού σου συστήματος
πώς νιώθεις
μέσα σε τοξικές φόρμουλες πίεσης πρωτόγνωρες
πώς μεταβάλλεται
η ταξική σου συνείδηση
πώς επιδρά
η θέση στην πρόθεση.
Ομολογώ ότι έζησα*
στην Ξανθή Ρουσινοπούλου, στον Γιάννη Ανδρεάδη
Ομολογώ ότι έζησα
ως τα όρια τα ακρότατα της ύπαρξης
ως εκεί που ακούγεται
ο αναστεναγμός, αυτού που έχασε το τρένο
με τον μεγαλύτερο έρωτα του μέσα
ή του ποδοσφαιριστή που έχασε
το πιο κρίσιμο πέναλτι.
Ομολογώ ότι έζησα
και πέθανα
όλες τις μέρες της ζωής μου
με το ίδιο πάθος
με την ίδια λαχτάρα
να κατορθώσω το ακατόρθωτο.
Ομολογώ ότι έζησα
για να μπορέσω να πεθάνω
με τον γδούπο του παιδιού
που παίζοντας
κατά λάθος
έσπασε
το βάζο
το πιο πολύτιμο
της μαμάς του.
*Ο τίτλος είναι στίχος του Pablo Neruda
Το βιβλίο της ανησυχίας*
στον Κώστα Παλάντζα, στον Σάκη Παυλακάκη
Πόσο να γίνει ανεκτό
τις τέχνες να υπηρετώ
και άλλο να μην με νοιάζει
η πείνα, το αγιάζι.
Και είναι κατανοητό
να με περνάνε για τρελό
με ανισορροπία
κατά μια σημασία.
Κι όπως το είπε ο ποιητής
της Ισπανίας τεχνίτης
σαν να ‘ταν ο Ελύτης
στην πόλη μου αμφιβολία καμιά
φήμη έχω πολύ κακιά
ό,τι κι αν κάνω, ό,τι κι αν πω
όλοι το θεωρούν κακό.
Όχι στον κόσμο δεν αρέσει αυτό
να τραβάς τον δρόμο σου το μοναχικό.
Όχι στον κόσμο δεν αρέσει και το άλλο
να μην είσαι από τα πρόβατα το πιο μεγάλο.
Και έτσι και βγεις απ το μαντρί
δεν έχεις δόγμα δηλαδή
δεν έχεις και ταμπέλα
κι αυτό το λεν
μια τρέλα
σε ποιο ραφάκι τους να μπεις
σε τι τιμή να πουληθείς
να βγάλουν οι εμπόροι
και οι κομπιναδόροι.
Στον κόσμο αυτό λοιπόν
πιο μεγάλη αμαρτία
βεβαιότητα καμιά
η αμφιβολία.
* ο τίτλος είναι τίτλος βιβλίου του Φερνάντο Πεσόα
** το ποίημα είναι ελεύθερη απόδοση, δική μου, του ποιήματος «La mala reputación» του George Brussens, κράτησα 6 στίχους και οι άλλοι είναι δικοί μου.
Προειδοποίηση
στον Τάσο Τσιούμα
Να ανοίγετε τα βιβλία με τα ποιήματα με προσοχή
και να παίρνετε πάντα
όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις,
γιατί
και ένας μικρός
ασήμαντος στίχος
είναι αρκετός πολλές φορές
για να σας κομματιάσει.
***
στον Γιώργο Σπυριδόπουλο, στον Φώτη Σοφιανόπουλο
Συγχωράτε με που ενίοτε βρίζω χυδαία και ασύστολα. Είναι που οι μισοί φίλοι έχουν φύγει στο εξωτερικό να βρουν δουλειά και οι άλλοι μισοί είτε είναι άνεργοι, είτε χαροπαλεύουν, σαν και εμένα, να επιβιώσουν. Είναι που η μάνα μου και η γιαγιά μου ζορίζονται να βρουν λεφτά να πάνε σε κανένα γιατρό και να αγοράσουν τα χάπια τους. Είναι που η οργή από την ξεφτίλα έχει φτάσει στο κατακόρυφο.
Συγχωράτε με που βρίζω χυδαία και ασύστολα ενώ θα μπορούσα να βρίζω ακόμη πιο χυδαία και χωρίς ίχνος συστολής. Είναι που η μικροαστική μου καταγωγή και η χωριάτικη σεμνοτυφία μου, μου έχει προσδώσει μια εκ φύσεως συστολή και ντροπαλότητα που με κάνει να συγκρατιέμαι και να είμαι πράος, μειλίχιος και υπομονετικά στωικός με τις καταστάσεις.
Και ακόμη συγχωράτε με που βρίζω χυδαία και ασύστολα και ταράζω την αφασία σας και την απάθεια μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σας και μπροστά στους δέκτες της τηλεΰπνωσης.
Ανήκεις σε εσένα και στα όνειρα σου*
ή γράμμα στον νεογέννητο γιό μου
Στον Γιώργο Δοκιμάκη, στην Χρυσάνθη Μπαλάκου
Πολλοί αναπτύσσουν μια σχέση ιδιοκτησίας και εξουσίας.
Μια ανεξήγητη ροπή να ελέγχουν τις ζωές των άλλων.
Εγώ είμαι εδώ
για να φωνάξω με όλη την δύναμη της ψυχής μου
δεν μου ανήκεις
σου χρωστάω τα πάντα
δεν μου χρωστάς τίποτα
ανήκεις σε εσένα και στα όνειρα σου
είσαι η ενσάρκωση της επιθυμίας μου
να συνεχίσει να υπάρχει, ένα μικρό κομμάτι μου,
και μετά τον θάνατο μου
να παραταθεί λίγο ακόμη ο θρίαμβος
της ζωής πάνω στον θάνατο
η αέναη προσπάθεια
των ονείρων να πάρουν εκδίκηση.**
Ανήκεις σε εσένα και στα όνειρα σου
φίλε μου
εγώ θα είμαι εδώ όσο το θέλεις
να δίνω και μόνο να δίνω
για να τα κυνηγήσεις όσο μπορείς.
Να κάνεις το ωραίο ταξίδι
του μικρού αγοριού που γίνεται άντρας.
Της ζωής που φουσκώνει σαν ποτάμι
και ξεχύνεται και πάει.
Της ζωής που εξηγείται και εξηγείται
και παραμένει
το πιο ανεξήγητο θαύμα.
*στίχος από τραγούδι του Γιώργου Μαζωνάκη
**στίχος του Οδυσσέα Ελύτη
Του Διγενή ακρίτα
στον Ηλία Πετρόπουλο, στην Μαρία Χαλιαμπάλα
Παλεύω με τον εαυτό μου
τι δίκαιος αντίπαλος.
Ούτε κατ’ελάχιστον καλύτερος.
Ούτε κατ’ελάχιστον χειρότερος.
Ακριβώς ίσος με εμένα .
Μέρες στοιβάζονται πάνω στις μέρες σαν τα χιόνια
χρόνια στοιβάζονται πάνω στα χρόνια σαν τις πέτρες
και εγώ
στα μαρμαρένια αλώνια
σε θέατρα, σε πλατείες και στο δωμάτιό μου
παλεύω με τον εαυτό μου.
Γι’ αυτό και συμπαθάτε με που με βλέπετε συνέχεια
κατάκοπο και κουρασμένο
ανήσυχο και προβληματισμένο
είναι που παλεύω με τον εαυτό μου
τον πιο καλό μου φίλο
τον πιο μισητό εχθρό μου.
Άνευ ορίων άνευ όρων*
ή το χρονικό των παρελθόντων ετών**
στην Αλιάννα Ψωμά, στον Διαμαντή Νέδογλου
Αγαπήθηκαν, όσο τους ήταν επιτρεπτό και ανεκτό αγαπήθηκαν, εξάντλησαν όλα τα περιθώρια, μέσα στους διαδρόμους και τα ασανσέρ, πάνω στις ταράτσες, αγαπήθηκαν, κάτω από τους πολυελαίους και μέσα στο πυκνό σκοτάδι, αγαπήθηκαν, στους δρόμους, στις πλατείες, στα πολύβουα στέκια και στις ήσυχες λεωφόρους, αγαπήθηκαν, δίπλα στο τζάκι και δίπλα στο κλειστό καλοριφέρ, δίπλα στην θάλασσα και κάτω από το φεγγάρι, αγαπήθηκαν, μέσα στο αυτοκίνητο και πάνω στο καπό, αγαπήθηκαν, με το στόμα, με τα μάτια, με τους μηρούς, με τα μπούτια, με τις κοιλιές και με τα στήθια, αγαπήθηκαν, με τους αστραγάλους, με τους καρπούς, με την όσφρηση, με την αφή, με την γεύση και την ακοή, αγαπήθηκαν. Χωρίς ερωτήσεις και ανακρίσεις. Άνευ ορίων και άνευ όρων, αγαπήθηκαν και κατασπαράχτηκαν ο ένας από τον άλλο, με όλους τους δυνατούς τρόπους και σε όλους τους δυνατούς τόπους, αγαπήθηκαν και έλιωσαν και έγιναν σκόνη και έγιναν τίποτα και έγιναν μνημείο και φάρος άσβηστος και πολιούχοι και οσιομάρτυρες και μυροβλύτες της πόλεως μου Ξάνθης και πασών των Ρωσιών.
*ο τίτλος είναι στίχος του Ανδρέα Εμπειρίκου.
**βιβλίο στο οποίο ήταν γραμμένη η ιστορία της Ρωσίας στα πρώτα χρόνια ύπαρξης του κράτους του Κιέβου και της Μόσχας.
***το ποίημα είναι παραλλαγή πάνω στο ποίημα του Federico Garcia Lorca «Δύο εραστές δολοφονημένοι από μια πέρδικα».