Μon époque, c’est la poésie
Tu dis « Mon époque, c’est la poésie »
et tu t’enfonces dans les mots
tu traces des métaphores sur l’impasse du présent
et ton crayon absorbe la tristesse de ces lieux
connus de toi comme étant ta patrie.
Tu dis « Mon époque, c’est la poésie »
et tu sombres dans des figures de style
et tes vers atterrissent
sur la page blanche.
Tu dis « Mon époque, c’est la poésie »
et tu fais de tes angoisses une chanson
tu construis ton propre labyrinthe
pour t’isoler.
Tu dis « Mon époque, c’est la poésie »
comme ça pour te consoler
de ce que ton époque te renie
et te faire pardonner
de la renier à ton tour.
`
ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ
Λες «εποχή μου είναι η ποίηση»
και βουλιάζεις μέσα στις λέξεις
αποτυπώνεις μεταφορές για το αδιέξοδο παρόν
και ρουφάς με το μολύβι σου τη θλίψη αυτού του τόπου
που τον ήξερες για πατρίδα σου.
Λες «εποχή μου είναι η ποίηση»
και βυθίζεσαι σε σχήματα λόγου
γειώνεις τους στίχους σου
σε λευκό χαρτί.
Λες «εποχή μου είναι η ποίηση»
και κάνεις τραγούδι τις αγωνίες σου
φτιάχνεις τον δικό σου λαβύρινθο
για να απομονωθείς.
Λες «εποχή μου είναι η ποίηση»
έτσι για να παρηγορηθείς
που η εποχή σου σε απαρνιέται
και να εξιλεωθείς
που την απαρνιέσαι και συ..
`
****
Tirez sur les rêves
Qui faut-il que tu juges ?
Ceux qui jouent aux cartes
tes rêves ?
Toi qui les laisses faire
silencieux
(le silence lui aussi parfois est une défaite)
ou les rêves eux-mêmes ?
Oui, à l’époque de la déraison
il n’est pas impossible
que certains condamnent jusqu’aux rêves.
Oui, oui, tout est la faute aux rêves !
Tirez sur les rêves.
`
Ποιόν να δικάσεις;
Όσους παίζουν στον τζόγο
τα όνειρά σου;
Eσένα που τους αφήνεις
σιωπώντας,
(είναι και η σιωπή ήττα καμιά φορά)
ή τα ίδια τα όνειρα;
Nαι, στην εποχή των παραλογισμών,
δεν θα΄ταν απίθανο
κάποιοι να καταδικάσουνν και τα όνειρα.
Ναι, ναι, τα όνειρα φταίνε για όλα!
Πυροβολήστε τα όνειρα.
`
*****
Ta douleur elle-même
tu ne peux pas t’en délivrer
Voici le temps de la démission.
On n’allume aucun feu avec de simples vers.
Comment s’en prendre à des instincts vicieux ?
Comment s’en prendre à ce chaos furieux ?
Tu cherches la lumière pour t’accrocher
mais tu es si faible.
Tu me cherches
mais je suis près de toi sans t’appartenir.
`
Ούτε από τον πόνο σου
δεν θέλεις πια να λυτρωθείς.
Είναι οι καιροί της παραίτησης.
Καμιά φωτιά δεν ανάβει με στίχους μόνο.
Πώς να τα βάλει κανείς με διεστραμμένα ένστικτα;
Πώς να τα βάλει κανείς με το άγριο χάος;
Ψάχνεις το φως για να πιαστείς
μα είσαι αδύναμος.
Ψάχνεις εμένα
μα είμαι κοντά σου χωρίς να σου ανήκω
`
****
Pathologie
Je marche dans la ville.
Pas lents, pensifs
un peu tristes.
L’appareil photo, ce n’est pas un hasard.
C’est que je ne supporte plus
de voir le centre-ville
à l’œil nu.
Triste vision.
Immigrés, mendiants, camés, putains mâles.
Places louches, tentes, misères, vitrines brisées.
Voitures brûlées, air pollué, saleté, déchéance.
Détresse, solitude.
Athènes se dessèche.
C’est comme de voir
une personne bien-aimée
dépérir.
Qui ne souffre pas pour ceux qui agonisent ?
`
Παθολογία
Περπατώ μέσα στη πόλη.
Βήματα αργά,σκεφτικά
λιγάκι θλιμμένα.
Δεν κρατάω τυχαία την κάμερα.
Είναι που δεν αντέχω
να βλέπω το κέντρο
με γυμνό μάτι πια.
Θέαμα θλιβερό.
Μετανάστες,ζητιάνοι,πρεζάκια,αρσενικές πόρνες.
Κουμουνδούρου,τσαντίρια,μιζέρια,σπασμένες βιτρίνες.
Καμένα αμάξια,καυσαέρια,βρωμιά,κατάντια.
Απόγνωση,μοναξιά.
Η Αθήνα μαραζώνει.
Είναι σαν να βλέπεις
έναν αγαπημένο σου άνθρωπο
να μαραίνεται.
Ποιος δεν πονάει για τον ετοιμοθάνατο;
`
****
Dans des temps difficiles
nous n’avons pas recours
à la grande poésie
mais à l’urgente.
`
Σε δύσκολους καιρούς
δεν αναζητούμε
τη μεγάλη ποίηση
αλλά την επείγουσα.
`
****
Poème pour Tàssos Livadìtis
Tu prends ton tambour
et chantes dans les rues
et lui t’entend depuis là-haut.
Tu as sous la main toujours un crayon, une feuille blanche,
antidote à l’usure et à la nostalgie.
Tu as toujours à ton chevet
un « petit livre pour grands rêves »
pour te bercer le soir
et tu espères écrire un jour une poésie vraie
une poésie dangereuse
qui traverse le corps de l’homme
qui soit feu d’artifice pour son esprit
et le fasse vivre l’invisible
sans regret
sans remords
simplement vivre.
`
ΈΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ
Παίρνεις το ταμπούρλο σου
και τραγουδάς στους δρόμους
κι εκείνος σ’ ακούει από ψηλά.
Έχεις πάντα κοντά σου μολύβι και κόλλα λευκή,
αντίδοτα στη φθορά και τη νοσταλγία.
‘Εχεις πάντα στο μαξιλάρι σου
ένα ”μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα”
για να νανουρίζεσαι τα βράδια
κι ελπίζεις να γράψεις μια μέρα ποίηση αληθινή
ποίηση επικίνδυνη
που να διαπερνά το σώμα του ανθρώπου
να είναι πυροτέχνημα για το μυαλό του
και να τον βάζει να ζει το αόρατο
χωρίς τύψη
χωρίς ενοχή.
Απλώς να ζει.
`
*****
Poétique nouvelle
Associe le mot
à l’époque.
Associe le poème
au visage humain.
Crée une poétique nouvelle.
`
ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ
Σύνδεσε τη λέξη
με την εποχή.
Σύνδεσε το ποίημα
με το πρόσωπο του ανθρώπου.
Φτιάξε μία νέα ποιητική.
`
*****
À la poétesse que je veux devenir
Le titre te vient aux lèvres.
Il te mènera au contenu
(en sens contraire donc).
Le poème ne veut pas se calmer.
Il tournoie dans ton corps
s’évertue à sortir.
Mais les connections sont difficiles.
Car poème signifie lumière.
Et toi maintenant les circonstances t’appellent.
Allez, mesure tes forces
vois si tu peux changer en lumière
les ténèbres d’aujourd’hui.
`
Στην ποιήτρια που θέλω να γίνω
Σου ‘ρχεται στο στόμα ο τίτλος.
Αυτός θα σε οδηγήσει στο περιεχόμενο
(αντίστροφη πορεία τελικά).
Το ποίημα δεν λέει να ησυχάσει.
Στριφογυρνά μέσα στο σώμα σου
παιδεύεται να βγει.
Μα είναι δύσκολες οι συνδέσεις.
Γιατί ποίημα σημαίνει φως.
Και σένα τώρα οι περιστάσεις σε καλούν.
Ελα, μέτρησε τις δυνάμεις σου
Αν μπορείς να κάνεις φως
τα σκοτάδια του σήμερα.
`
************************************************************
`
` Η Ασημίνα Ξηρογιάννη στην τρίτη της ποιητική συλλογή, εκδ. Γαβριηλίδης, 2013, αναλαμβάνει να υπερασπιστεί την ποίηση «στους χαλεπούς καιρούς». Με ασπίδα τη δύναμη των λέξεων και με δόρυ τα εκφραστικά μέσα της εποχής και τον εσωτερικό κόσμο που αναταράσσεται από την αντιποιητικότητα, η ποιήτρια αντιστέκεται διατηρώντας πάντοτε την απορία του ποιητή, την αμφιβολία που ολοένα και γεννάται από τον ρευστό κόσμο. Ποιος θα νικήσει στο τέλος; Το βιβλίο μεταφρασμένο στα γαλλικά από τον Μισέλ Βόλκοβιτς
:
Asimìna Xiroyànni, née à Athènes en 1975, a étudié les lettres classiques, le théâtre et l’art dramatique, qu’elle enseigne à présent. Elle a publié à ce jour trois recueils poétiques: La prophétie du vent (2009), Blessures (2011) et Mon époque, c’est la poésie (2013), ainsi qu’une novella: Le corps changé en ombre (2010). Son troisième recueil est présenté ici dans son intégralité