`
το αδιέξοδο
οι κύκλοι που διαγράφουμε καθημερινά γύρω από τους εαυτούς μας
αυτοί πάντα καταλήγουν στη μοναξιά
ή σε κραυγές, δεν έχει σημασία,
είναι θάνατος μόνο
το αδιέξοδο
οι ματαιώσεις που θρέφουν την καθημερινότητα και της προσδίδουν ενδιαφέρον
αυτές πάντα καταλήγουν σε απελπισία
ή σε μια τρύπα στο στομάχι, δεν έχει σημασία,
είναι πόνος μόνο
το αδιέξοδο
ο ναρκισσισμός που φωλιάζει κάθε μέρα στα λόγια των περαστικών
αυτός πάντα καταλήγει σε δολοφονία
ή σε αυτοκτονία, δεν έχει σημασία,
είναι φόβος μόνο
το αδιέξοδο
το επαναστατικό
το υπαρξιακό
το ερωτικό
δεν είναι ουδέτερα, έχουν σημασία
η μοναξιά
η απελπισία
η αυτοκτονία
κείτονται τα βράδια στα ανοιχτά φρεάτια της πόλης
ο θάνατος
ο πόνος
ο φόβος
κρύβονται καλά στους αμφιβληστροειδείς χιτώνες των περιθωριακών
το αδιέξοδο
η μοναξιά
η δολοφονία
φωλιάζουν στα άυπνα σώματα των ανυπότακτων
οι κύκλοι
οι ματαιώσεις
ο ναρκισσισμός
ουρλιάζουν μέσα στα στομάχια των αλκοολικών
αντιλαμβάνεσαι την ήττα;
`
*
Ανημπόριες
ψιθύρισες
-Θα σου πω κάτι, αλλά μη το κάνεις ποίημα.
-Εντάξει.
δεν άντεξα
*
μ’ακούμπησες
-Πες μου κάτι για σένα, μη το γράψεις.
-Εντάξει.
δε μπόρεσα
*
μ’αγκάλιασες
-Θα σου πω κάτι, μη φοβάσαι.
-Εντάξει.
δεν άκουσα
*
με κοίταξες
-Πες μου κάτι, αλήθεια.
-Εντάξει.
δε βρήκα
*
σιώπησες
-Εντάξει.
σιώπησα και ‘γω
Πόσους νεκρούς χωράει ένα αεροπλάνο
πόσα πτώματα μπορείς να στοιβάξεις στη θάλασσα?
`
*
Mέχρι τo τελευταίo άδειo κελί
ο Φόβος ο Πόνος ο Φόβος ο Πόνος
ο Φόβος και ο Πόνος
κουρνιάζουν μέσα μου σα δύο άγρια σκυλιά φερμένα από την κόλαση
όχι δεν είναι αγάπη αυτό
είναι θηρία που γεννάει η μήτρα μου
αυτοβούλως
και τα φυλάει εκεί
δε τα ξερνάει
τα κρύβει μέσα μου πίσω από χαμόγελα ήλιος
πράσινα και θάλασσες
ουρλιάζουν τη νύχτα
μου κλέβουν τον ύπνο, βιάζουν την ομορφιά του είναι μου
μου σκίζουν τα έντερα
μου τρώνε το συκώτι
εκατομμύρια σκυλιά βγαλμένα από την κόλαση
όχι δεν είναι η αγάπη κάποιου αλκοολικού ποιητή
είναι ο Φόβος ο Πόνος ο Φόβος ο Πόνος
ο Φόβος και ο Πόνος
πίνουν τα δάκρυα μου
χύνουν υγρά στο στομάχι μου
πίσω από κάθε μου βήμα
μπροστά στην ηρεμία της αδιαφορίας
χορεύουν νικητές
μια πάλη αιώνια
πριν από μένα γυρεύουν εστία
γκρεμίζουν κάθε πιθανότητα λήθης
ή ήρεμης θλίψης
πίσω από κάθε γωνία
σαν έτοιμοι από καιρό, σαν εκείνο το ποίημα
χορεύουν τραμπάλα στα βλέφαρα μου
ο Φόβος ο Πόνος ο Φόβος ο Πόνος
ο Φόβος και ο Πόνος
παραλήρημα
ξένο φαντάζει
στην άκρη κάποιας αποβάθρας
όταν πηδάς αυτοί σκοτώνονται πρώτοι
και ύστερα μετανιώνεις
την ήττα σου αναλογίζεσαι
το χαμένο ύπνο
τον υπερεκτιμημένο
θυμάσαι
εκείνο το κρυμμένο όπλο
τηn ελπίδα
χαμόγελα ήλιος
πράσινα και θάλασσες
και ουρλιάζεις δεν πάει άλλο
θα ‘ρθω να σας βρω
μέσα στα βουνά και πάνω στις λίμνες
να κολυμπήσουμε μαζί
να νικήσουμε τουλάχιστον τους εαυτούς μας
για την ελευθερία
φιλία και έρωτες
ο Φόβος ο Πόνος ο Φόβος ο Πόνος
ο Φόβος και ο Πόνος
κουρνιάζουν κάποια βράδια μέσα μου
μα λες,
αφού αντέχουν τα κελιά γεμάτα ανθρώπους
θα αντέξω και εγώ γεμάτος φόβο
καιπόνο
ζυγιάζεις τις ελπίδες σου
και τα κενά σου κελιά
μέχρι να μείνουμε όλοι άδειοι, κενοί
οι φωνές των νεκρών και των αρρώστων
μας σώζουν απ’ την προδοσία
και
την
Ππαράδοση
`
*
Το λίγο
στον Β.Μ.
Είμαστε τυχεροί που μπορούμε να κάνουμε τις επιθυμίες μας λέξεις
γιατί οι πράξεις είναι δύσκολες
και χρονοβόρες
Όταν γράφουμε χωρίς περιστροφές και διορθώσεις
με παιδικότητα όταν λέμε αυτά που οι άλλοι δε μπορούν
και ποτέ να μην τελειώνουμε γιατί πάντα κάτι περισσεύει
να μας αρκεί η ηδονή όταν οι λέξεις χύνονται στα απέραντα κορμιά μας
Είμαστε τυχεροί, σου λέω, που κάνουμε τις λέξεις μας επιθυμίες
γιατί οι σκέψεις είναι ουρλιαχτά
και κρύβονται συνήθως στο σκοτάδι
Όταν ανέμελα κοιμόμαστε
με τα χέρια μας όταν χουφτώνουμε όσα οι άλλοι αγνοούν
και πάντα κρυφές να ‘ναι οι προθέσεις μας γιατί έτσι μας βολεύει
να τρεμουλιάζει το κορμί μας, να χύνεται στις παχύρρευστες λέξεις
Είμαστε, όμως, άτυχοι γιατί οι λέξεις δεν αρκούν
και οι επιθυμίες γερνούν απότομα
ξεχνούν τον πόθο που τις έθρεψε
Όταν οι λέξεις βγαίνουν από μέσα μας και γίνονται ξένες
με οίκτο όταν καταλαβαίνουμε ότι οι άλλοι θέλουν να χαθούν
το ποτέ και το πάντα μας καταδιώκουν
βιάζουν την ανάσα μας, μπαίνουν μέσα μας με το ζόρι
Είμαστε τυχεροί γιατί είχαμε λέξεις να πούμε
μα είμαστε άτυχοι γιατί σηκώσαμε φέρετρα
Είμαστε τυχεροί γιατί κάποια στιγμή είχαμε επιθυμίες να βρούμε
μα είμαστε άτυχοι γιατί πέσαμε ένας ένας ξαφνικά
σάπισαν οι ηδονές
και γίναν ματαιώσεις