Α
Με δυο γραμμές θαλασσινές
Αλιστικές σαν άσματα
Και άλλες δύο στεριανές
Από πηλό κατάπηλο
Διάτρητο από θυμάρι και δυόσμο
Το Άχρωμο να φτάνεις τόσο
Και τόσο το Σχήμα της Σάρκας
Το Υπερελληνικό
Κι ωστόσο στο γαλάζιο αμετάστρεπτα ορκισμένο
Που σαβανώνεται μ’ αυτό
Να στήνεις περιβόλι ορθάνοιχτο
Σαν τρύπα που το Χάος συγκρατεί
Πάμφτωχη στα μάτια δεινοσαύρων
Και στων Απλών τ’ αυτιά
Ιστιοφορία τρισάλμυρη
Ώστε κι ο Ιάπων να βλέπει τη γιαγιά του ολοζώντανη
Και τα νεφρά του διαυγή να ’ναι
Στα χέρια του σαν άρπες
Και να μιλά ελληνικά γράφοντας Χιραγάνα
Είναι αλήθεια θαύμα μέγα !
Μα ιδές ! Τοπίο έχουν τα θαύματα.
Και το τοπίο ανθρώπους.
Οι ανομάτιστοι αυτοί που γίνανε Τοπίο
Οι ακατάστιχοι
Δέρμα πανί
Δέρμα φτερό
Δέρμα λιοκούκουτσο
Κροκάλα
Νύχτες πανάρχαιες
Που φτιάχτηκαν με υλικά της γης τους
Όταν τ’ αφήσανε πολύ βαθιά τους ν’ αλωνίζουν !
Να πώς κερδίζονται οι γραμμές και δένεται ο Κόσμος.
`
*
Β
Πώς γίνεται ανεπαίσθητα να καμπυλώνει
Έτσι η ευθεία
Που να ξεντύνονται οι θεοί
Και το από καταβολής μας Τρυφερό
Ως ρόμβος να στέκεται μελωδικός
Στο αχανές Μικρό ;
Πάλλει η καρδιά στις πέτρες
Ψίχα οι καημοί
Και τα νυχτέρια στο στόμα σου
Τα μεσημέρια που οσμίστηκε
Γάλα έγχορδο
Και τα ελάφια των παλμών
Τα κλωναράκια
Οι εύθραυστοι των πόθων νεοσσοί
Μες στις φωλιές των φόβων μας που είμαστε
Πώς γίνεται όλα ν’ ΑΓΓΙΖΟΝΤΑΙ
Όταν βαστάς μια πέτρα ;
Μα πού ακούστηκε το Είναι ολόκρουστο ποτές
Απ’ ένα Τίποτα ν’ αγγειοπλάθεται ;
`
***************************************************************
ΕΝΑΣ ΑΦΟΡΙΣΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ LUDWIG WITTGENSTEIN (και όχι μόνον) Αφιερώνεται στη γνησιότητα βίου και σκέψης του οικοδόμου Χρήστου Ροθώνη+
Ο Λόγος δεν ομιλεί
Ο Λόγος προδίδει, άμα τη πράξει, το Ομιλείν, το Λέγειν
Ο Λόγος ομιλώντας εκμηδενίζει το Ομιλείν, ευτελίζει το όποιο Νόημα, την όποια Σημασία.
Τίποτε δεν λέγεται εν τω λέγεσθαι αυτού
Το λέγεσθαι συντελείται σημειακά
Η σιωπή συντελείται υπό τον ορίζοντα απειρίας σημείων
Το σιωπάν είναι μια λογοδιάρροια που θανατώνει τη σημειακότητα, το εκάστοτε Ζωικά συγκεκριμένο.
Μπορεί να έχει (ρεαλιστική ;..) βάση η απόπειρα οριοθέτησης του λεκτέου (ρητού) και του αρρήτου (Unaussprechliches) ;
Μπορεί η φαινομενολογική λειτουργία του Μυστικού (Mystische), το ενδοκοσμικό του ενέργημα, να είναι η αδιαφάνεια (κατ’ επέκταση η άγνοια..), η σύμφυρση όντων και Είναι, η υποχθόνια διάβρωση όντων και Είναι, εντός της κολυμβήθρας της πολυωνυμίας, δηλαδή στην ακύρωση οποιασδήποτε ονοματοδοσίας ( = διαύγασης τουτέστιν ) εν τέλει ;
Κύκλος είναι (= γίγνεται !…) η μετάπτωση των καταστάσεων στα αντίθετά τους, κατά την κίνησή τους εκτός ορίων από αυτές τούτες τις καταστάσεις, ως αποτέλεσμα πλησμονής έφεσης αυξανόμενης μέθεξης αυτών τούτων υπό την άφευκτη ώθηση του Απολύτου
[Ελάχιστο και πενιχρό σχόλιο : ο καλός παππούς Φρειδερίκος άφησε κενή και ασχολίαστη ωμοφαγικού φιλοσοφικού περιεχομένου τη σύλληψη της (αιώνιας) επιστροφής. Η διαπίστωση, ωστόσο, του χαρακτήρα του κύκλου δεν είναι συμβάν ελλάμψεως και υπερφυούς φωτισμού, αλλά απλή και έγχρονη θέαση των εμπειρικών ενεργημάτων εντός της ιστορίας και για την Ιστορία.]
Το Πρόβλημα τελεί υπό τη δεσμευτική αναγκαιότητα του Οράν για να υπάρξει. Συνεπώς, το Πρόβλημα είναι συνεζευγμένο με την υποκειμενικότητα ως κατά συμβεβηκός τέχνη ανάδυσής του ή μη, αλλά και την αντικειμενικότητα ως κατά φύσιν σύσταση του τρόπου του Σύμπαντος.
Το Πρόβλημα είναι πάντοτε σύνθετο [Εδώ, εν τούτοις, αναδύεται το θέμα/Τέχνη των αρμών και της αρμολογίας…].
Η συνθετότητα του Προβλήματος δεν είναι άμεσα εμφανής
Δεν υπάρχει, σε καμία περίπτωση, εύκολο πρόβλημα. Κάτι τέτοιο θα φενάκιζε εμμανώς ψευδαισθητικά τον τρόπο γοητείας της Δημιουργίας. Ας πάρουμε το απλούστερο παράδειγμα : η αρχή (…λογική αρχή) της ταυτότητας Α=Α. Ωστόσο λακανικά μπορεί να ισχυρισθούμε Α=Β, αλλά και θεολογικά Α=Γ…
Το πρόβλημα δημιουργείται, αλλά και πολλαπλασιάζεται, από τη συνείδηση. Συνεπώς, το πρόβλημα μπορεί να υπάρχει και να μην υπάρχει. Άρα η γνωστική επιθυμία είναι ο κύριος και άμεσος δημιουργός του Προβλήματος.
Οποιαδήποτε θέση (ή τοποθέτηση), γεννά αυτομάτως το Πρόβλημα. Ωστόσο, είναι αδύνατη (= ανύπαρκτη) η μη επιλογή θέσης. Τούτο μάς λέει πως τελούμε υπό τον ορίζοντα του Είναι και όχι του μηδενός (εν εσχάτω τόπω…).
Πρόβλημα σημαίνει εντοπισμός και εμφάνεια του τρόπου κατασκευής της πραγματικότητας
Η κίνηση, το γίγνεσθαι, θέτει (κατασκευάζει ή καλύτερα αποκαλύπτει) το Πρόβλημα
Η επιθυμία (η βούληση…) θέτει (κατασκευάζει, χτίζει ή καλύτερα αποκαλύπτει) το Πρόβλημα
Το Πρόβλημα ανακύπτει όταν αποφασίζουμε ( = νοείν…) να είμαστε απαιτητικότεροι ( = βούληση…) με το αυτονόητο.
Το αυτονόητο είναι όλα τα Προβλήματα μαζί εν ησυχία (δια)τελούντα
Δεν υπάρχει ενικός αριθμός στο Πρόβλημα. Το Πρόβλημα είναι Όλα τα προβλήματα. Συνεπώς, οποιαδήποτε «λύση» καθίσταται εκ των πραγμάτων μερική και το πρόβλημα δηλώνει αυτοδύναμα την αιωνιότητά του.
Καμιά λύση δεν είναι άπειρη (όπως το Πρόβλημα)
Καμιά λύση δεν είναι αιώνια (όπως το Πρόβλημα)
Το Πρόβλημα είναι συνυφασμένο με την κίνηση
Η στάση δεν μπορεί να είναι γεννήτρια Προβλημάτων (δεν ενθαρρύνει την ανάδυσή τους). Η στάση απάδει του Προβλήματος.
Το Πρόβλημα συμπλέκεται με το Γεγονός. Το Γεγονός υποκρύπτει καθολικότητα. Άρα, το Πρόβλημα είναι καθολικό.
Όταν τα Προβλήματα (ελευθέρως και ανάρχως) τίθενται και, στη συνέχεια, το σύνολο της προβληματοθεσίας παραμένει στη Μνήμη, τότε η ανθρωπότητα έχει Μέλλον και Ελπίδα.
Όταν επιλύεις χάνεις πάντα τη μία, τουλάχιστον, πλευρά της καθολικής ευτυχίας
Το Πρόβλημα δεξιώνει πάντα και τον αρνητικό και το θετικό πόλο
Η επίλυση του προβλήματος δεν οδηγεί στην αλήθεια ή στο ψέμα. (Το Πρόβλημα είναι άσχετο μ’ αυτά). Η «επίλυσή» του οδηγεί σε μιάν άλλη κατάσταση.
Οι λύσεις είναι επιλογές καταστάσεων, όχι καταστροφείς Προβλημάτων.
Το φυσικό τέλος των προτάσεων είναι το ερωτηματικό, όχι η τελεία. Το ερωτηματικό ανήκει εκ φύσεως στο Πρόβλημα. Όμως, το ερωτηματικό είναι ο φυσικός χώρος δράσης-θέασης του παιδιού. Συνεπώς, η μόνη υφιστάμενη φιλοσοφική ύλη αλήθειας είναι το Πρόβλημα.
Ο στοχασμός ζωογονεί μόνο υπό το καθεστώς της Έμπνευσης
Σε ποιά γραμματική […] και ποιάς γλώσσας, υπάγεται η κατάσταση και ο χώρος της Έμπνευσης ;
Οι δέσμες θεάσεων είναι αυτονόητο υπαρκτικό ενέργημα του αδηφάγου και πολυμετοχικού, εν ενότητι, βαβελικού ανθρώπινου Είναι.
Το συμβάν είναι ενωμένο … «υποστατικά» με το φαίνεσθαι ;
Υπάρχουν μη φαινόμενα συμβάντα που συνιστούν Κόσμο ;
Συμβάν σημαίνει κοινότητα κινήσεως. Το συμβάν είναι αποτέλεσμα δύο, τουλάχιστον, ενεργητικών παραγόντων που εγκαθιδρύουν μιαν κίνηση ή, κατά την στάση, υποδηλώνουν σαφώς μιαν προγενέστερη κίνηση.
Η πρόταση θέτει και είναι η ίδια, ένα πλαίσιο και μόνο. Δεν αποσαφηνίζει τίποτε για το περιεχόμενο του πλαισίου.
(επι)Κοινωνούμε με πλαίσια, με κορνίζες, όχι με τους ίδιους τους ζωγραφικούς πίνακες.
Αν μπορεί να σταθεί ο λόγος περί ορθών, γραμματικά, προτάσεων, τότε μπορεί να ισχύει και να ευσταθεί μόνον για την ορθότητα των πλαισίων που αυτές δομούν.
Αιωνιότητα (αιώνια ζωή) σημαίνει κατάργηση του αεί μέσα στο ΝΥΝ. (Ο ενεστώτας δεν υπάρχει, δεν είναι Χρόνος. Το τώρα είναι αιώνιο, δηλαδή άχρονο.).
Ο Χρόνος είναι πάντα ανεπαρκής όταν βιώνεται ως Νυν.
Το Νυν σημαίνει πάντα κίνηση. Κίνηση αχόρταγη που δεν κορέννυται, μεθεκτικώς, του Είναι. Συνεπώς, η απουσία Χρόνου στην κατάσταση του Νυν σημαίνει πάντα έλλειψη, ακόρεστη έλλειψη. Το Νυν σηματοδοτεί την αιώνια (!) δίψα.