`
Παρτίδα
Μια παρτίδα σκακιού
ξετυλίγεται χωρίς εκπλήξεις
αλλά η καρδιά η ίδια μετριέται με τη μονάδα
του τυχαίου.
Ν . Καλλας Ενθάδε κείται η καρδιά
Ποιος διάλεξε και στέκομαι
στο άσπρο τετράγωνο;
Υπολογίζω τον χώρο:
εικοσιπέντε τετραγωνικά εκατοστά
ιστορικών μαχών κάτω απ’ τα πόδια μου.
Ποιος διάλεξε και στέκομαι;
Πάνω απ’ το κεφάλι μου
εικοσιπέντε τετραγωνικά εκατοστά
στρατηγικής
κι ένα χέρι.
Λευκά διαγώνια
χρόνια αγωνία
Συγχαρητήρια στρατηγέ! Νικήσαμε.
Η αγωνία διαγώνια σκάλα.
Να γλιστρούσα λιγάκι δίπλα….
Εκτός κανονισμών!
Λέει ο κατασκευαστής.
Σωπαίνεις. Τι να κάνεις;
Όμως
δίπλα μας , μπροστά και πίσω
οι πνιγμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλο.
Σωρός τα πιόνια,
αυτοκτονούν,
δολοφονούνται.
Όχι , δεν θέλω πια να μ’ αγγίζουν
τα ιδρωμένα- μέγγενη- δάχτυλα.
Λευκή τετράγωνη σημαία!
Λυγίζω , πέφτω,
ακουμπώ στο μαύρο.
Μισό- μισό το πάτωμα,
το σώμα
μισό-μισό
αρχίζει νέο παιχνίδι.
Βλέπω επιτέλους ουρανό.
Οξυγόνο.
`
Κομμάτια
Λίγες ώρες .
Τρείς, δύο…
Όλα έτοιμα.
Πόδια, μάτια. Ούτε βλέμμα
πίσω
παγωμένα πρόσωπα
οικεία
κορμιά άθαφτα.
Από ώρα πιο λίγο,
λίγο ακόμα
άσε με…
Κοράκια έρχονται
απ’ το λυκαυγές,
αλυχτώντας.
Η τροφή τους ζεστή.
Μαύρισε ο τόπος.
Φεύγουμε.
`
***
Σε λίγες ώρες ξημερώνει
πάλι
κάτω απ’ τη γέφυρα
η νύχτα τρυπώνει
γάτα μαύρη.
Τη σκεπάζεις
με χαρτόκουτα κι εφημερίδες.
Κάθεσαι πάνω,
σε γδέρνει στο πρόσωπο.
Ρυτίδα,
ζωή στα υπόστεγα
`
***
Φάνηκε η ανατολή.
Αχ, τα παιδιά!
Μπάζει η βάρκα, οι ελπίδες.
Μαύρισε ο τόπος…
Φεύγουμε
`
***
Πώς βγάζεις κι άλλη μέρα;
Εσύ που ξέρεις…
Εσύ πού ξέρεις;
Εμείς ,
με όνειρα σκισμένα,
φώτα σβησμένα
και δυο αγόρια στην εφηβεία.
Ε, εσύ με τα λόγια !
Δεν σε κοιτούν τα μάτια τους.
Όχι, παλάτια δεν θέλαμε.
Ούτε παραμύθια.
Χρησιμοποιώντας πετρέλαιο,
δεν έχουμε πια τζάκι.
Μπροστά σε τι να τα διαβάσεις;
`
***
Δυό μέρες βροχή.
Λάσπη.
Από το τζάμι κοιτώ τον κόσμο
Έχει σχήμα τρίγωνο .
Σαν βουνό
-εμείς ο βράχος ή ο Σίσυφος;
Σαν αντίσκηνο
-έτοιμο στην ανάγκη-
για να κοιμούνται τα παιδιά,
να παίζουν
«πέτρα ,ψαλίδι , χαρτί»
Θυμάσαι;
Το χαρτί τυλίγει την πέτρα.
Το πανί τις ψυχές.
Το ψαλίδι κόβει το χαρτί.
Η λάσπη βαραίνει τα σώματα,
λιώνει τα όνειρα.
Πέτρα η καρδιά
Καταυλισμός.
Κατακλυσμός.
Καταρρέουν τα τρίγωνα.
Πίσω απ’ το γυαλί
τα βλέπω…
Σκηνές
σκιές
σπηλιές
μύθος;
`
***
Δρόμος .
Το Δ πάλι!
Μεγάλο, ισοσκελές.
Πανί στο Αιγαίο.
Δύση-Ανατολή
`
Δ
Μεγάλο, ισόπλευρο.
Γεμάτο ψυχές κι αιώνες
Πλέει ,πνίγεται , αναδύεται.
-Σε μαύρο καράβι θα μπεις, της είχε πει στο φλιτζάνι.
-Πού να πάω , τζάνεμ;
Στα έρημα σπίτια
τα παιδιά ψάχνουνε ψίθυρους.
Η Ελίφ ξύνει λίγο τη γη-
άγονο Λιβίσι.
Πίνει καφέ με τη Λέγκω
στις σπασμένες πορσελάνες
βλέπουν τα σημάδια
απ’ το χώμα…
μαύρο σκαρί
σπασμένο πανί:
`
Λ
-Ελίφ!
-Λέγκω
λείπεις
κι ας μη σε γνώρισα .
Λιβίσι
Λαλεδάκια στο πέλαγος.
Λείπεις Αϊλάν…