`
1.
Μνήμες
Τίποτα απ’ αυτά
δεν πήραν μαζί τους
ούτ’ ένα πουκάμισο
ούτε μια ρόμπα γυναίκας
σε φόντο καλοκαιρινό
ούτε μια ομπρέλα
ξεχασμένης λιαχτίδας
Μόνο τα κορμιά τους
γυμνά απ’ την ανάγκη
γυμνά από σάρκα
γυμνά από φως!
(Δεκέμβριος ’90)
`
∗
2.
Μνήμη Ριζοκάρπασου
Σ’ ακολούθησα γλυκιά θύμηση
στους βράχους και στις αμμουδιές
τις αγιασμένες τ’ Άη Φίλωνα.
Εκεί που βρίσκαμε τις ψηφίδες
με τα χίλια χρώματα
να λάμπουν στις ψυχές μας.
Εκεί! Μ’ έναν ήλιο πελώριο
να κοιτάζει κατάματα
τις αρχαίες πέτρες…
Σ’ ακολούθησα γλυκιά θύμηση
στην Αφέντρικα
ντυμένη με το όνομα του μύθου
ν’ αναβλύζεις μέσα απ’ τους
αιώνες της σιωπής σου.
Δεν είν’ αλήθεια πως
οι μνήμες μας πέθαναν!
Είναι πολύ πιο ζωντανές
από τα ψεύτικα χαμόγελα
των δυνατών της γης!
Τις ακούμε κάθε πρωί
που τα λευκά γαλάζια
πουλιά
στο μικρό σου νησί
απέναντι στο Κάστρο
μας ξυπνούν
κι είναι σαν ν’ ανασταίνονται
οι ψυχές μας,
σαν να αγκαλιάζουν το σώμα σου
Ριζοκάρπασο,
με το γιαλό και τους βράχους σου,
τις πέτρες και τ’ αρχαία δέντρα σου,
τα κοχύλια και τα πρόσωπα
που εσύ ζωγράφισες
στη μνήμη μας!
(Ιούνιος ’93)
`
∗
3.
Κερύνεια
Όταν οι Πύλες της θάλασσάς σου,
Κερύνεια,
ντυμένες στο λευκό και στο γαλάζιο
υποδεχτούν το πολύβουο πλήθος της χαράς
πλήθος των ανθρώπων
να κατεβαίνει από τον Πενταδάκτυλο,
μισό εκατομμύριο άνθρωποι
θ’ ασπαστούν τα κοχύλια σου!
Και θα πουν:
Δεν είναι αλήθεια
πως τόσα χρόνια
σ’ αγγίζαμε στη σκιά
του ονείρου!
Δεν είναι αλήθεια
πως σβήστηκαν τα ονόματά μας
στους βράχους σου!
Θα πουν:
Ένα πολύ κακό όνειρο
μιας μεγάλης μαύρης νυχτιάς ήταν
και ξημέρωσε…
Κι ο ήλιος
μας κοιτάζει πελώριος…
Μισό εκατομμύριο άνθρωποι
θα γονατίσουν
θα σ’ αγγίξουν
με τα δάκτυλα τής
ευτυχίας τους
κι η καρδιά τους
θα κτυπά στ’ όνομά σου
Κερύνεια!
(Ιούνιος ’93)
`
∗
4.
Η αλήθεια του κάλλους
Άγγιξα τις χρυσές λιαχτίδες
στο μέτωπο της ψυχής σου
και η καρδιά μου βυθίστηκε
στην έκσταση της χαράς
μικρού παιδιού που αντικρίζει
για πρώτη φορά το μυστήριο
του κάλλους.
Ύστερα πήρα να μετρώ
όλες τις στιγμές του χαμόγελού σου
κι η ανάσα μου κόπηκε
με την αστραπή του φωτός
που ο Θεός δώρισε στους ανθρώπους.
Πέρασαν πολλοί αιώνες
από τότε.
Κι εγώ έμεινα στην ίδια
πρώτη έκσταση
αρνούμενος να αποκηρύξω
το μύθο
και το μυστήριο της αλήθειας
που ιστορεί το κάλλος!
(Ιούλιος ’97)
`
∗
5.
Κραυγή αγάπης
Ένας ολόκληρος άνθρωπος
στα χέρια μου
χίλιες κραυγές μαζί
και χίλια χαμόγελα
αγάπης
οι στιγμές του πόνου
και της λύτρωσής μου.
Αφουγκράστηκες ποτέ έναν άνθρωπο
να σ’ ακουμπάει
με τα δάκτυλα της ευτυχίας
να μουρμουρίζουν τ’ όνομά σου;
Έζησες ποτέ σου μια τέτοια στιγμή
να αιωρείσαι
με το βάρος της αγάπης
χιλίων αιώνων!
(Απρίλιος ’92)
`
∗
6.
Εσύ
Θέλω να σε κυνηγήσω
μέχρι την άβυσσο
να γεμίσ’ η καρδιά μου
το χάος,
για σένα,
χίλιους αιώνες ν’ ασθμαίνω
και πάντα μπροστά μου
η αντίπερα όχθη
με το φως που χρυσίζει
Εσύ!
Μ’ όλες τις δυνάμεις
που χαρίζει το Σύμπαν
σ’ ένα μικρό λουλούδι
ή σε μια ψυχή
που πελώρια αγκαλιάζει
την ιστορία της χαράς
και του πόνου μου!
(Ιανουάριος ’95)
`
∗
7.
Σώματος Έρως
Αγγίζοντας
τις ρωγμές
του πόθου σου
μέσα
στα μύρα
της σάρκας σου
ψηλαφούσα
τα μυστήρια
του ονόματός σου!
(Αύγουστος ’90)
`
************************************************************
Ο κύπριος ποιητής Κυριάκος Μ. Σαμάρας (21 Μαΐου1961- 16 Οκτωβρίου 2015)γεννήθηκε στην Αμμόχωστο, αλλά εξαιτίας της τουρκικής εισβολής του 1974 κατέφυγεως πρόσφυγας μαζί με την οικογένειά του στη Λάρνακα.Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή και στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Αθηνώνκαι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως καθηγητής στα σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης της Κύπρου και της Ελλάδαςκαι δραστηριοποιήθηκε έντονα στα κοινά.Έχει εκδώσει δύο εκτενείς ποιητικές συλλογές: «Η οδός των ανθρώπων», [Αθήνα 1992] και «Ως δι’ Εσόπτρου», [Λάρνακα2010], ενώ υπάρχει πληθώρα ανέκδοτων ποιημάτων του. Μελέτες και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε εφημερίδες και περιοδικά της Κύπρου.Έφυγε νωρίς, από καρδιακή προσβολή,σε ηλικία μόλις 54 χρόνων,αφήνοντας πίσω του ένα σοβαρό ποιητικό έργο και σημαντικές μελέτες.