- Στον πίνακα η Αργυρώ!
Σηκώθηκα λες και στις τσέπες μου υπήρχαν πέτρες και στο στρίφωμα του φορέματος επίσης.
- Μάλιστα, κυρία.
- Ένα και ένα πόσο κάνει; Γράψε το στον πίνακα.
Έγνεψα καταφατικά. Η κυρία γύρισε προς τις μεγαλύτερες τάξεις (το σχολείο ήταν μονοθέσιο ).
Έγραψα 1 και περίμενα με τις ίδιες ανασφάλειες ενός μικρού πελαργού να πετάξει, ξεχνώντας όλα όσα είχε πει. «Θυμήσου, θυμήσου!», πίεζα τον εαυτό μου. Κάτι περνούσε από το μυαλό, αλλά κι αυτό κόλλησε σαν τη χελώνα στη λάσπη. Η απαγόρευση της κυρίας να γυρίσω προς την τάξη στραγγάλισε και την παραμικρή ελπίδα να ακούσω ή να δω νοηματική βοήθεια από τον Ανδρέα ή άλλο συμμαθητή.
Κοίταξα το μαρτιάτικο στριφτάρι, μήπως και ανασυγκροτηθώ, αλλά ήταν αδύνατο. Πώς κόλλησα έτσι. Κάτι μου είπε… Σαν «ένα» …και μετά άλλο «ένα». Ούτε το «συν» είχα συγκρατήσει.
Η κυρία απορροφημένη με τα μαθήματα των άλλων τάξεων προχωρούσε στους διαδρόμους, ανάμεσα στα θρανία, προκαλώντας Αρμαγεδδώνα. Ξεχασμένη στο μπροστινό μέρος της αίθουσας άκουγα τους άλλους, κοιτώντας το 1 με τόση προσήλωση και προσμονή, όπως ο Μωυσής τον ουρανό να κατέβουν οι δέκα εντολές. Πάλευα απεγνωσμένα να θυμηθώ τη στιγμή που μας το εξήγησε στην παράδοση.
- Έλα, τελείωνε! ακούστηκε η φωνή της δασκάλας από το βάθος της αίθουσας, απευθυνόμενη σε άλλο μαθητή.
Μου ήρθε στο νου η φράση «Έλα, ‘Έλλη!» από το Αναγνωστικό και πίστεψα ότι με ρώτησε κάτι στη γλώσσα. Αποσυντονίστηκα τελείως. Ώσπου ξεχώρισα μία μωρουδίστικη, κλαψιάρικη φωνίτσα. Ξαφνιασμένη, τέντωσα τ’ αυτιά μου προς τον πίνακα. Αφοσιώθηκα σ’ αυτόν τον ψίθυρο και ήταν απίστευτο, αλλά αληθινό. Το 1 στην απελπισία του μίλησε ανθρώπινα!
- Πώς χάνεις την πραγματικότητα, σαν να γεννήθηκες χθες! Νομίζεις ότι θα φύγω εύκολα από τη ζωή σου; Μόλις με σβήσεις με το βρεγμένο σφουγγάρι, θα με ξαναγράψεις δυνατότερα. Θα ξεφυτρώνω συνέχεια μπροστά στα μάτια σου, ζωντανό, γενναίο. Είμαι το παντοδύναμο 1. Όλα ξεκινούν και σταματούν εδώ, σε μένα.
Κορδώθηκε, κι από το ασπρουδερό κορμάκι του έφυγαν αρκετές σκονίτσες. Μου φαινόταν αστείο,έδειχνε τόσο ευάλωτο!Είχε,όμως,αυτοπεποίθηση, λες και έφτιαξε αυτό τους αριθμούς. Ένα ασήμαντο, σκονισμένο, άσπρο σπιρτοξυλάκι…
- Ασφαλώς και τους έφτιαξα! απάντησε στην κρυφή μου σκέψη.
- Διαβάζεις και τη σκέψη μου; απόρησα.
- Φυσικά, γνωρίζω τους κρυφούς συλλογισμούς, γι’ αυτό τέλειωνε!
Κούνησε την ακίδα στην πλάτη του, κουρασμένο σαν να ήθελε να ξυστεί.
- Μ’ έχει φάει η ορθοστασίανα περιμένω στην πόρτα σαν γαμπρός που δεν τον θέλει η νύφη. Σε συμπαθώ, αλλά μ’ έχεις κουράσει.Δεντολμάς να βάλεις δίπλα μου τη μονάδα και τηναπάντηση, «2»! Να ζευγαρώσουμε επιτέλους! Έτσι ξεμπερδεύεις απ’ όλα! Μην καταπιάνεσαι με την ιστορία μας.Πάρ‘ το όπως τα άλλα παιδιά, μόνο του, χωρίς να προσπαθείς να καταλάβεις το χαρακτήρα μας, σαν μία απλή πράξη η οποία πρέπει να τελειώσει γρήγορα, 1+1=2!
`
[Απόσπασμα από το βιβλίο]
`
******************************************************
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Ένιωθα ότι ήθελα και δεν ήθελα. Γνώριζα και δεν ήθελα. Καταλάβαινα και δεν ήθελα αυτά τα οποία καταλάβαινα. Περίπου έτσι τοποθετούσα στο μυαλό μου τα ερεθίσματα τα οποία δεχόμουν. Η «δυσλεξία» δεν είναι αρρώστια! “―Εγώ, δυσλεκτική, ποτέ! Το βραχιολάκι μου, όμως, είναι… Κοίταξα μέσα στο τυφλό πηγάδι της ψυχής μου και συνάντησα τη μικρή αγωνίστρια της πρώτης δημοτικού –μετά από μισή ζωή που μας κράτησε χώρια– έτοιμη να τρέξει στο αγαπημένο μονοπάτι της καινούριας «γενναίας» της άνοιξης. Την κράτησα απ’ το χέρι και ξεκινήσαμε τις τρεχάλες… Ποτέ, άλλωστε, δεν αποχωρίστηκα την ανάμνηση του μαρτιάτικου κλώστινου στριφταριού των παιδικών μου παρορμητισμών. Άπλωσα τη σκέψη σα ρυζόχαρτο πάνω στα άγια χώματα και ζωντάνεψα την ξεθωριασμένη ακουαρέλα εκείνης της εποχής, αγνοώντας τις προκλήσεις των φωνών. Αφουγκραστήκαμε μαζί τα γεννητούρια της καινούριας μέρας στο παράθυρο-παρατηρητήριο και διώξαμε το μαράζι της μαμάς με το πρώτο χαμομηλάκι του κήπου. Ευτυχώς, «ένα αυλάκι τραγουδούσε εις το ρεύμα της ζωής μου», όταν της φόρεσα το ένα παπουτσάκι στο πέτρινο ρείθρο. Το άλλο χάθηκε στο νερό. Πιο πάνω, συναντήσαμε τον αριθμό 1, έτοιμο να διαλυθεί στο χωμάτινο βουναλάκι, μαζί με το μυστικό μας… Αναζητήσαμε τη λύση των αριθμητικών πράξεων εκτός σχολείου, στη λεωφόρο των θαυμάτων, οδηγώντας άριστα το ίδιο «αγωνιστικό» της δυσλεξίας μας. Μετρήσαμε πουλιά, σύννεφα, τρεχάλες και τραγούδια. Τέλος, ακολουθώντας τη μυρωδιά της φρέσκιας μανόλιας, φθάσαμε στο φροντιστήριο και κάτσαμε αντικριστά στο «τραπέζι της νίκης». ―Μπορείς τώρα να με βοηθήσεις; με ρώτησε κοιτώντας με με λαχτάρα, βρήκατε λύσεις; Είναι όλα τα παιδιά χαρούμενα; Έγιναν τα σχολεία σας ανοιχτές αγκαλιές; Γιατί θέλω… θέλω να μάθω και δεν μπορώ…
`
***********************************************************
`
Το βιβλίο γράφτηκε από τη φλέβα του χεριού μου και εκτός από την αλήθεια του, την οποία μπορώ να σας διαβεβαιώσω, δεν είναι παρά ένας πρωτόγονος τρόπος αντίληψης και αναφοράς στον όρο «δυσλεξία». Το μήνυμα που επιθυμώ να στείλω με το βιβλίο στα συγκεκριμένα παιδιά και τους γονείς τους είναι μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά, ένα αισιόδοξο τρυφερό χάδι υπομονής και κατανόησης. Να καταλάβουν πόσο τυχεροί είναι σήμερα που έχουν τόσο καταξιωμένους επιστήμονες δίπλα τους, οι οποίοι γνωρίζουν την ψυχή τους…
Θα μπορούσε ο τίτλος του βιβλίου να ήταν «Ευρηματική Μαθήτρια Δημοτικού»,έχω όμως συμφιλιωθεί με τον όρο «δυσλεξία» γι’ αυτό χαρακτήρισα έτσι το μαρτιάτικο στριφτάρι. Και επειδή με ρωτάτε γιατί δεν χαρακτήρισα τη μαθήτρια δυσλεκτική, σας απαντώ: Το κουκούλι δεν ακολουθεί την πεταλούδα στο πέταγμά της, ούτε την εμποδίζει να είναι ζηλευτά πανέμορφη. Τώρα έχω ήσυχη τη συνείδησή μου.
Εγώ ποτέ δυσλεκτική, το βραχιολάκι μου όμως είναι!
Αργυρώ Αγγελίνα- Ζωγράφου
`
******************************************************
`
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
`
Οι εκδόσεις Θερμαϊκός παρουσιάζουν το βιβλίο της Αργυρώς Αγγελίνα - Ζωγράφου με τίτλοΤο δυσλεκτικό βραχιόλι του Μάρτη.. τη Δευτέρα 4 Ιουλίου στον Ιανό, Σταδίου 24, 20.30
`
Θα μιλήσουν οι:
Αριστοτέλης Σαΐνης, φιλόλογος-κριτικός λογοτεχνίας-μελετητής της νεοελληνικής λογοτεχνίας
Σπύρος Αραβανής, φιλόλογος-δημοσιογράφος- εκδότης του διαδικτυακού περιοδικού “Ποιείν”
Γλυκερία Γκρέκου, συγγραφέας-εκπαιδευτικός με σπουδές στον τομέα της “ειδικής αγωγής”
Χριστίνα Κλεισιάρη, λογοθεραπεύτρια - λογοπεδικός
Άννα Νικολαϊδη, δημοσιογράφος, παρουσιάζει την εκπομπή “Ανάδειξέ το” στο SBC - συγγραφέας