Παραλογή
Παιδί κυνηγούσα πουλιά
Τ΄ άλλα παιδιά επεριπαίζαν με
Ρε ήρτεν ο ατζαμής
έτσι ελαλούσαν με τζι εχαχανίζασιν
Μιαν μέραν ενευρίασα
Ετέντωσα το λάστιχον
τζι έσυρα μιαν στον ουρανόν
με ούλλον μου το γαίμαν
Έππεσεν έναν άτυχον πουλλίν
τζι ενόμισα πως άνοιξεν η τύχη μου
Πρώτην φοράν είδα σελιόνιν
να με θωρεί μες στα μμάθκια
ολογαίματον
Έπια το μες τα σέρκα μου
τζι εβούρησα κλαμόντα έσσω
Ίντα ’σεις πουλλίν μου τζαι κλαίεις
ρωτά με η μάνα μου
Οιδίποδας
Θα μείνω στο φως
Δεν έχω άλλο τρόπο να βλέπω
Έτσι με τη δροσιά στα μάτια
κερδίζω σε νόημα
Τρόπος του λέγειν δηλαδή
Ένα μικρό σχήμα λόγου
Καθ’ ότι
ξέρει ο χρόνος
όλα τα σχήματα
Eλπήνορας
Γράφω
κι ας μην έχω δει ποτέ
όλη τη θάλασσα
Χωρίς μια ρίζα θυμαριού
Τούτο εστί το σώμα
Οίη περ φύλλων γενεή
Ένα κουπί καλύπτει τον θόρυβο
που κάνει το αίμα
Ύπνε που παίρνεις τα μωρά
Γλώσσα σκοτάδι αγχέμαχο
Έλα πάρε κι εμένα
Η ποίηση
κυρίες και κύριοι
δεν έδεσε ποτέ τα μαλλιά της
Σεισάχθεια
Όπως έσκαβα
μια μέρα έφτασα στον Σόλωνα
φιλόσοφο και ποιητή και
φραπεδιά στο χέρι
Κοίτα μου λέει νεαρέ… Πλήρης
σεισάχθεια χρεών
Και προπαντός πλήρης σεισάχθεια
της λέξης
Κοίτα του λέω Σόλωνα… χλωμό…
Αν ήσουν μάγκας και σωστός
δεν θα ’χαμε Πεισίστρατο
δεν θα ’χαμε Κλεισθένη
Και για τις λέξεις… δυστυχώς…
πρώτα κουβαλώ
και μετά γράφω
Σήψη
Τι κι αν ξηλώνει ο θάνατος
Εμείς υφαίνουμε δεινά
Ακόμη και τ’ αλάτι συντηρήσαμε
Είναι και τούτη μια μορφή ταρίχευσης
πιο δίκαιη κοινωνικά
Στην εποχή της αποδόμησης
η γη εν μας χωνεύκει
Η αρπαγή της Αθηνάς
Δεν πρόλαβε να πηδήξει στη θάλασσα
Στη γλυπτοθήκη του Μονάχου
εκτίθεται σήμερα η Αφαία Θεά
μαζί με τ’ άλλα γλυπτά
από μάρμαρο
αγνώστου τεχνίτου
Αίγινα, Καλοκαίρι 2014