ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ
Η ανάμνηση επιστρέφει να καταβροχθίσει
τα λίγα που απέμειναν από τις μαγεμένες πόλεις των ανθρώπων.
Η κατακραυγή περιχύνει στα ματόκλαδα την ντροπή
της επιλογής του προσωρινού
όχι μόνο σαν αρπαγή
αλλά και σαν αιώνια πρακτική.
Τα όρνια λύσσαξαν
Κατέστρεψαν τις σοδειές με καταιγίδες
Όμως πότε ακριβώς έσπασε ο κρίκος των λέξεων
και εχάθει το πολύτιμο υγρό από τους πνεύμονες ;
αναρωτήθηκε η μικρή Πηνελόπη
τεντώνοντας το άγουρο κορμί της
εμπρός στους αργαλειούς των προγόνων της.
Το βάρος του ονόματός της
έσερνε ξεφτισμένα χρυσοποίκιλτα ηνία
και από τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλά της έτρεχαν άγραφοι αιώνες.
Παραπέρα η βροχή να ξεπλένει τους ορίζοντες
και η διαφάνεια σκαλιστό περίγραμμα σε ασαφείς ερωτήσεις.
Μόχθος πολύς ο ουρανός,
μόχθος και η γή,
αλλά η φωνή των νικητών, νεκρή.
Παγωμένα τα νερά και η καρδιά κλειστή.
Η φρικαλεότητα ξένων ονείρων
εισέρχεται ακόμα και σήμερα στα πάτρια εδάφη.
Οι Θεοί, η γλώσσα, η ψυχή, ο βηματισμός
και ο τρόπος που θεραπεύει το χέρι την πληγή
διπλή αφορμή η εξήγηση να απλωθεί
από άκρη σε άκρη σε τούτη την ανέλπιστη μικρή σχισμή,
το χάος να επουλωθεί.
Μικρή πικρή μου ανατολή, ποιος σε ξεγέλασε
και άπλωσες το δίχτυ σου στη δύση ;
ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΑ
Η ώρα περασμένη φυλάει σκοπιά
και εσείς,
αν δεν ήταν ο έρωτάς σας για τον πόλεμο το καλύτερό σας,
τώρα η πνοή σας θα μύριζε τρυφερούς λεμονανθούς.
Κάποτε είχα διαβάσει για τα συναισθήματα του σχοινιού
όταν ο ακροβάτης αντλεί τις ροπές του
προκειμένου να παραμείνει σταθερά ενωμένος με τα θαύματα.
Τα νιάτα βλέπετε χαρίζουν την ορμή τους στην βιασύνη.
Τυφλωμένος από την ελαφρότητα, προσπέρασα.
Όμως θα σας ομολογήσω πως,
άσχετα αν στα μάτια μου καθρεπτίζεται η εικόνα σας
στο κεφάλι μου ζωντανεύει ένα άλλος, διαφορετικός κόσμος.
Ο κόσμος των εικόνων της απανεμιάς.
Καταλαβαίνετε ;
Κάθε ημέρα ο χρόνος κυλλά.
Κάθε ημέρα ο χρόνος προσδιορίζει την σάρκα μου
ερωτοτροπώντας επίμονα
με τα κύτταρα που απαρτίζουν την ολότητά μου.
Ο μεγαλύτερο πόνος μου τα ερεθίσματα.
Η ισχυρότερη μου ενθύμηση των πάντων πεπερασμένο.
Αυτή είναι η αιτία της ενθαρρυμένης μοναξιάς.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Λουκία Πλυτά γεννήθηκε στην Ερμούπολη Σύρου. Συνεργάστηκε με τον εκδοτικό οίκο Πύρινο Κόσμο, εκδίδοντας το πρώτο της βιβλίο με τίτλο - «ΕΚΔΗΛΩΝΩ ΠΡΟΘΕΣΗ» 2010. Ποίηση–εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ-«χωρίς Αυτό…» 2014 / e-book με τίτλο «ΑΝΘΡΑΚΑΣ» 2016-εκδόσεις Schooltime. Άρθρα και ποιήματά της δημοσιεύονται σε διάφορα ανθολόγια και blog, Είναι μόνιμος αρθρογράφος στον Ιστότοπο Schooltime. Έχει βραβευθεί για το θεατρικό μονόπρακτο: Ε.Γ.Ω. (Εγώ Γυναίκα Ωκεανός) - Συμμετοχή στο Διεθνές Φιλοσοφικό Φόρουμ του Συλλόγου Ανάδρασις 2015 (υπό τον ακαδημαϊκό Ευάγγελο Μουτσόπουλο). Σήμερα ζει στην Αθήνα και εργάζεται στον Ο.Α.Ε.Δ.