Νανούρισμα
Κοιμήσου να ονειρευτείς
Θάλασσες και καράβια
Και μη ξυπνήσεις για να δεις
Την κάμαρη την άδεια
Κλείσε τα μάτια τα γλυκά
Ο ύπνος να σε πάρει
Πήγες παιδί στον πόλεμο
Γύρισες παλληκάρι
Κοιμήσου για να ξεχαστεί
Το κλάμα σου κι η πίκρα
Κι όσες φορές μου έφυγες
Τόσες φορές σε βρήκα
`
*
Προς κατεδάφισιν
Άδειο ρημαγμένο το μπαλκόνι
πρόσωπα στη μνήμη τους παλιά
είναι τα πορτρέτα στο σαλόνι
και έχουν μεγαλώσει τα παιδιά
Γέμιζαν τις σκάλες οι φωνές τους
φύγανε στο πόλεμο οι μισοί
Έλαμπε το σπίτι στις χαρές τους
κι όλο και πληθαίνουν οι νεκροί
Έμεινε το πιάνο τελευταία
άφησαν το σπίτι ανοιχτό
όλη τη νύχτα έβρεχε ραγδαία
ένα κλάμα θα ’ταν περιττό
`
*
Η φωτογραφία
Άσπρη μαύρη η φωτογραφία
είχε ένα χαμόγελο μισό
στο δεξί πλευρό του η κυρία
και στο στήθος του ένα φυλαχτό
Μ’ ένα γαρύφαλλο ανοιχτό
στο μέρος της καρδιάς
θα σημαδεύουν τα παιδιά
της κάθε γειτονιάς
Έμεινε καιρό στην εταζέρα
με ημερομηνία μακρινή
έβαλε κορνίζα η μητέρα
ήταν στην καρδιά της μια πληγή
`
*
Σπίτι του καλοκαιριού
Είχε στον κήπο μια μηλιά
Είχε στην πόρτα ζωγραφιά
Είχε στα κάγκελα παιδιά
Και στο μπαλκόνι μια ιτιά
Είχε στις κάμαρες πουλιά
Στο περιβόλι μια ροδιά
Είχε στη στέγη τον νοτιά
Και παραμύθια για παιδιά
Μα είχαν τα παιδιά καημούς
Φτιάξανε τραγούδια
Έβγαλε η ροδιά ανθούς
Πέρασε η ζωή
Μέσα στο σπίτι τα καλοκαίρια
Έχουν αλλάξει χρώμα και φως
Είχε παράθυρα ανοιχτά
Στον ήλιο παίζαν τα παιδιά
Είχε τα εξώφυλλα κλειστά
Στην πρώτη νύχτα του βοριά
Είχε στον τοίχο μια καρδιά
Έγραφε ονόματα μικρά
Και φύγαν πια για τον νοτιά
Και τα πουλιά και τα παιδιά
`
*
Ψάχνω να σε βρω
Ψάχνω να σε βρω μέχρι το Καραμπουρνάκι,
έχω μια φωτογραφία σου που γράφει “σε φιλώ”.
Τις Κυριακές χωρίζαμε σ’ ένα τυφλό σοκάκι,
όλοι οι δρόμοι γράφουνε πως θα σε ξαναβρώ.
Είχαμε χωρίσει στο Ντεπό κι είχε χιονιά,
κάθε σου γράμμα ήτανε μια ολόκληρη ιστορία.
Τώρα τις νύχτες σού μιλώ για τα παλιά,
το πρόσωπό σου φέρνει πάντα νοσταλγία.
Μέσα στο άσπρο φως του φεγγαριού
βουλιάζεις βράδυ αργά μαζί με τη Θεσσαλονίκη.
Όλοι οι δρόμοι έχουνε μιαν όψη ξυραφιού
και τ’ όνειρο που ζήσαμε για πάντα μας ανήκει.
`
********************************************************
`
Η Κωστούλα Μητροπούλου (1933-2004) γεννήθηκε στον Πειραιά, κόρη του δικηγόρου, πολιτικού και ιστορικού συγγραφέα Γιάννη Μητρόπουλου και της Σοφίας Λούμου, η οποία της κληροδότησε την αγάπη της για τη μουσική (είχε σπουδάσει πιάνο). Μέσω του πατέρα της, η Κωστούλα αγάπησε από νεαρή ηλικία τη λογοτεχνία και το θέατρο. Αδελφή της κεραμίστριας και ζωγράφου Κάτιας Μητροπούλου, μετά το Γυμνάσιο γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, διέκοψε όμως τις σπουδές της στο τρίτο έτος. Την πρώτη εμφάνισή της στο χώρο της λογοτεχνίας έκανε το 1955, με δημοσιεύσεις πεζογραφημάτων στην εφημερίδα “Η Βραδυνή”. Τρία χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στην πειραϊκή έκδοση “Το περιοδικό μας” και εξέδωσε το μυθιστόρημα “Η χώρα με τους ήλιους”. Το 1963 έγραψε τους στίχους των τραγουδιών του δίσκου “Ο Δρόμος” του Μάνου Λοΐζου. Μετά την κήρυξη της δικτατορίας του Παπαδόπουλου αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, προσωπικοί λόγοι ωστόσο την ανάγκασαν να επιστρέψει στην Αθήνα, όπου συνελήφθη λόγω της πολιτικής της ένταξης στην Αριστερά. Εξέδωσε, όσο ζούσε, 46 βιβλία εν όλω: 21 μυθιστορήματα, 12 συλλογές με διηγήματα, τρεις νουβέλες, ένα χρονικό, οκτώ θεατρικά έργα και μια επιλογή από άρθρα της δημοσιευμένα στην εφημερίδα “Έθνος”, όπου συνεργαζόταν δώδεκα χρόνια με δική της στήλη. Της απονεμήθηκε το Βραβείο Πεζογραφίας των Δώδεκα το 1963 για το “Πρόσωπα και φιγούρες”, το Βραβείο Καλύτερου Έργου και Παράστασης το 1977 για το “Τέσσερις ερημιές”, το Α΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 1984 για τη “Μεγέθυνση” και το Βραβείο European Script Fund το 1989 για το σενάριό της “Το παλαιοπωλείο στην Τσιμισκή”.