ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Χορεύουν μεσημέρι οι ελιές,
κρατώντας του ήλιου το μαντήλι.
Κι εκεί, στους σκαλιστούς κορμούς ανάμεσα,
εκεί που καταπίν’ η γη μυρμήγκια
κ’ οι πέτρες γράφουν ποιήματα,
ο ουρανός απλώνει τις παλάμες του,
αλείφοντας στο στόμα μας το μέλι του καλοκαιριού.
Κ’ η θάλασσα, ξεσπώντας την ανάσα της στην άμμο,
μιλάει για τα σπουργίτια,
που φτερουγίζουν πίσω από τα μάτια σου.
ΧΑΟΣ
Όχι, δεν είναι θηλυκό.
Δεν είν’ η Αταξία.
Ούτε αρσενικό.
Δεν είν’ ο Όλεθρος.
Το Χάος είναι ουδέτερο.
Μέσα μας βλάστησε,
μαύρο λουλούδι που ποτίζει ο Χρόνος.
ΕΡΕΙΠΙΑ
Γεμάτο φλόγες το ποτάμι μες στα σπίτια χίμηξε.
Και βγαίνουμε κάθε πρωί να δούμε,
τί θα ξεβράσει το νερό.
Φωτογραφίες έγχρωμες, βέρες με σκαλισμένα αρχικά
και ζωγραφιές για ήλιους και βαρκούλες.
Τραπεζομάντηλα που ήτανε στα νιάτα τους λευκά,
μισά τσιγάρα κι άγραφα τετράδια.
Κουφάρια όσων ξεραμε κι άλλων που δε γνωρίσαμε.
Μες στα ερείπια αυτά,
ερείπια κι εμείς,
βιβλία λειψά,
με τις σελίδες τους μουτζουρωμένες.
Η ΜΕΡΑ
Δεν είναι η αδελφή της Νύχτας.
Ούτε το άλλο της μισό.
Και τίποτα δεν είναι ανάμεσά τους.
Μόνο ο ήλιος,
που καίγεται απ’ τα σωθικά του και πεθαίνει.
Κι από το θάνατο αυτό η Μέρα ανασταίνεται.
Μόνο εμείς,
που σκουντουφλούμε, τέλος κι αλήθεια ψάχνοντας.
Και στην αρρώστεια αυτή χανόμαστε.
Η ΡΟΔΙΑ ΣΤΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ
Σπάσανε τα χέρια σου κι έπεσαν
στη γη, χαλίκια.
Κι εγώ,
που τόσο ήθελα να μΆ αγκαλιάσεις,
έσκυψα και μες στην τσέπη τά ΅βαλα.
Κι όπως σε είδα να μΆ αφήνεις,
δεν ήξερα πως κάποτε
δε θα με καίει τΆ ουρανού σου η βροχή
και η ροδιά που μού ΅δειξες στου δρόμου τη στροφή.
Όσο για τα χαλίκια,
με τον καιρό γινήκαν βότσαλα,
που έσπειρα στη θάλασσα
και φύτρωσαν κοράλλια.
Σύντομο Βιογραφικό
Θεσσαλονίκη (1976). Πτυχίο Ιστορίας (Α.Π.Θ.), μεταπτυχιακές σπουδές σε Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία (Α.Π.Θ.) και Ψυχολογία (Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ). Τα τελευταία χρονια δουλεύοντας κι ζώντας στο Guernsey (U.K.).
Ποιήματά μου στο διαδίκτυο-κάποια αγγλικά σε έντυπα περιοδικά κι ανθολογίες. Η Σιωπή η πρώτη μου ποιητική συλλογή.