`
`
Σ’ αυτήν τη γη - ποίηση: Ομάρ Καγιάμ
Σ’ αυτήν εδώ την έρμη γη
που ο άνθρωπος μαθαίνει
Πρώτα να βασανίζεται
κι ύστερα να πεθαίνει
Καλότυχος που τη ζωή
λίγο καιρό γλεντήσει
Μα πιο καλότυχη η ψυχή
που αγέννητη απομένει
`
* Απόσπασμα από το «Μονόγραμμα» ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ - ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης (δεν έχει κυκλοφορήσει επίσημα λόγω πνευματικών δικαιωμάτων)
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
`
*
Αιμιλιανός Μονάη, Αλεξανδρεύς, 628–655 μ.X.- ποίηση: Κωνσταντίνος Π. ΚαβάφηςΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ
Με λόγια, με φυσιογνωμία, και με τρόπους
μια εξαίρετη θα κάμω πανοπλία·
και θ’ αντικρύζω έτσι τους κακούς ανθρώπους
χωρίς να έχω φόβον ή αδυναμία.
Θα θέλουν να με βλάψουν. Aλλά δεν θα ξέρει
κανείς απ’ όσους θα με πλησιάζουν
πού κείνται η πληγές μου, τα τρωτά μου μέρη,
κάτω από τα ψεύδη που θα με σκεπάζουν.—
Pήματα της καυχήσεως του Aιμιλιανού Μονάη.
Άραγε νά ‘καμε ποτέ την πανοπλία αυτή;
Εν πάση περιπτώσει, δεν την φόρεσε πολύ.
Είκοσι επτά χρονώ, στην Σικελία πέθανε
`
*
Κάπου Εδώ - στίχοι: Σταύρος Ρουμελιώτης
Κάπου σε ένα χωριό
Δίπλα σε μια σκοτεινή ψεύτικη αγκαλιά
Οι μανάδες σφάζουν τα παιδιά τους
Τραβάνε από το στήθος την καρδιά τους
Κάπου σε ένα χωριό
Δε γιορτάζουν τις χαρές
Το θεό τους βρίζουν οι γριές
Κι οι πιστοί σταυρώνουν ανθισμένες αμυγδαλιές
Κάπου σε ένα χωριο
Δεν κλαίει ποτέ κανείς
Και σ’ αγαπώ δε λένε σιγανά
Μόνο το κράζουν σε μεγάφωνα λευκά
Κι εγώ είμαι εκεί
Κι εσύ είσαι εκεί
Κι ο νους μας αρρωσταίνει απ τον αέρα
Γιατί ο ήλιος δεν πετάει φωτιές
Γιατί στο δάσος τους φορέσαν κουνουπιέρα
Γιατί ο άνθρωπος δεν εκπνέει ευχές
Γιατί μολύνθηκε ο εγκέφαλος εκεί πέρα
Κι εγώ είμαι εκεί
Κι εσύ είσαι εκεί
Κι ο νους μας αρρωσταίνει απ τον αέρα
Τη μνήμη μας ταίζουνε ναρκωτικά
Από λωτούς παρσκευασμένα
Και τα αγριόχορτα που φύτρωσαν στο δάσος μαζικά
Με ροζ χαρτιά τα κρατάνε πεθαμένα
Και τώρα πια μας τελείωσε η μπογιά
Που μ’ αυτή έγραφε “no pasaran” ο κόσμος
Και το μικρό δε θα ξεμυτίσει απ τη φωλιά
Γιατί μας ντάντεψε στα πόδια του ο τρόμος
Κι όλα τα φτιάχνουνε να μοιάζουνε σωστά
Κι όσα δεν μπόρεσαν θυσίες τα πουλάνε
Και το πληρώνουμε με τόκους ακριβά
Στο χωριό όπου κανίβαλλοι κυβερνάνε
`
*
Πώς να χωρέσω εκεί- Στίχοι: Σταύρος Ρουμελιώτης
Πώς να χωρέσω εκεί
Στις σταγόνες που βρέχουν στα χείλη σου
Στη μοναξιά που συχνάζει
Στη μοναξιά που συχνάζει στα μάτια σου
Σε ψάχνω στους διαδρόμους της σκέψης μου
Καθώς εσύ έχεις μπει στους δικούς μου
Κατοικείς στον ύπνο μου
Φυτρώνεις στον κήπο μου
Βιάζεις τις ώρες μου
Ασελγείς στις μέρες μου
Που περνάνε και δεν με βοηθάνε, σαν όγκος χώνονται απλά στο σβέρκο μου χτίζοντας μια αποικία με τις εικόνες σου που με τραβούν προς τα πίσω και
Πέφτω…
Αγωνίζομαι να μην πέσω
Αλλά κρατιέμαι απ τη ματιά σου
Στη φωνή σου δένομαι
Κυριεύομαι απ τη σκιά σου
Θέλω να πάρω μέρος
στα όνειρά σου…..
Και έχω πέσει
Και δεν χωράω εκεί
Και με κλωτσάς μανιασμένα
Με σπρώχνεις στον πυθμένα
Του παράλογου σου κόσμου
`
**************************************************************
Οι Usurum ιδρύθηκαν τον Μάιο του 2008 από μαθητές του μουσικού σχολείου Αλίμου (Αττική) και μετέπειτα σπουδαστές των ανώτατων μουσικών ιδρυμάτων της χώρας. Τον Μάιο του 2013 έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο υπό την Yafka records ο οποίος είναι και ομότιτλος. Από την ίδρυση τους και μέχρι σήμερα έχουν εμφανιστεί σε αρκετές μουσικές σκηνές της Αθήνας. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους χώρους Αυλαία, Αλάβαστρον, Ρυθμός stage, Baumstrasse. Οι μουσικές τους ανησυχίες αρχίζουν στον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τη μουσική μας παράδοση, περνούν από τη τζαζ και την κλασσική και φτάνουν στους Radiohead και τα διάφορα ρεύματα της ροκ. Διατηρούν τον ελληνικό στίχο ενώ δίνουν βάση στους ποιητές μελοποιώντας Κ.Π. Καβάφη, Οδυσσέα Ελύτη, Ομάρ Καγιάμ, Ντίνο Χριστιανόπουλο.
`
* Usurum: Σταύρος Ρουμελιώτης (κιθάρες, φωνητικά) - Κοσμάς Λαμπίδης (τραγούδι, νέι) Γιώργος Σταυρίδης (τύμπανα, νταούλι, djembe, cajon, πιάτα, μπεντίρ, παιχνιδάκια) και ο Λάμπρος Λαπίνας (φαγκότο, duduk)