Καλοκαιρινός Χορός
Κι αν δεν ηχεί η μουσική για να χορεύουμε,
σταλάζει πάντα η βροχή.
Στη σάλα αν δεν εμπούμε με τα ωραία μάρμαρα,
υπάρχει πάντα ένα χωράφι.
Αν δεν υπάρχουν πολυέλαιοι,
πάντα θα μας φέγγουν τα τρία αστέρια στη σειρά.
Αν δεν υπάρχουν ακριβά αρώματα,
θα μεθά η ανάσα μας από την υγρασία•
αυτή που ξατμίζεται με την πρώτη λιαχτίδα
μιας πρωινής καλοκαιρινής πλάνης.
Κι αν δεν ηχεί η μουσική για ένα χορό,
υπάρχει πάντα η βροχή…
Πέντε γράμματα και ένα σημείο
Και πάλι με θυμάσαι• και πάλι με ξεχνάς…
Ή, μήπως δεν ξεχνάς;
Είπες, κάποιος σε φώναξε.
Όχι, εγώ. Εγώ σε φωνάζω πάντα.
Πάλι σε κοίταξα• και πάλι όλα απ’ την αρχή.
Σαν να μην κίνησαν και να μην τέλειωσαν ποτέ.
Θα τελειώσουν ποτέ;
Ο έρωτας ούτε διαταγή, ούτε τελεσίγραφο. Μονόδρομος.
Εκεί οι αφέντες μου με προστάζουν.
Η νύχτα, η θάλασσα, ο Θεός κι ΕΣΥ.
Δεν διάλεξα να με προστάζεις. Τ’ ορκίστηκα.
Σ’ ένα λιμάνι, σ’ ένα φάρο, σ’ έναν Άγιο• ορκίστηκα.
Σε πρόδωσα.
Μα η προδοσία, προδοσία και ο όρκος, όρκος.
Μας πρόδωσες.
Κατάρα κι αδημονία για τη δεύτερη ζωή που ξέρω πως δεν θα’ρθει.
Πέντε γράμματα κι ένα σημείο.
Όχι το πάλι, όχι το πάντα ή το ποτέ…
Πέντε γράμματα κι ένα σημείο.
Γ Ι Α Τ Ι ;
Εκεί που τα σπίτια δεν έχουν μπαλκόνια
Εκεί που τα σπίτια δεν έχουν μπαλκόνια
Τίποτα δεν πονά•
Όλα μουδιάζουν•
Η συννεφιά ντύνει τη γδαρμένη ψυχή
Και το ψιλόβροχο τη μαλακώνει
Εκεί που τα σπίτια δεν έχουν μπαλκόνια
Πατάς τα πέτρινα δρομάκια
Χωρίς προορισμό
Σαν όλα να’ ναι εγκλωβισμένα
Και όλα τόσο ελεύθερα
Εκεί που τα σπίτια δεν έχουν μπαλκόνια
Βρέθηκα κάποτε κι εγώ
Κι άρχισα να χαμογελάω
Όσο μαύρες οι καμινάδες
Τόσο η ψυχή μου καθάριζε
Εκεί που τα σπίτια δεν έχουν μπαλκόνια
Ψάχνω πάντα να επιστρέφω
Εκεί δραπέτευα
Εκεί με γνώριζα
Εκεί ’ταν το καθαρτήριο.
Πρώτη φορά
Χρώμα δε βρίσκω να βάψω τη ζωή μου… Πρώτη φορά.
Μουσική να ντύσει τις ανάσες μου.
Πόση πίκρα και θανή χωρούν σε μία σταγόνα δάκρυ;
Το πρόσωπο στέρευε όσο κυλούσε.
Επιτέλους, τρελάθηκα!
Δεν πίστευα πώς μπορούσα να το κάνω.
Επιτέλους με σκότωσα!
Πάντα θαύμαζα όσους μπορούσαν να σβήσουν το κερί τους.
Ούτε σκιά δεν με πιστεύει…
Είναι σκλάβα, δεν μπορεί.
Ούτε εγώ θα με πίστευα.
Τύχη πολυγιορτασμένη που κρύβει θρύλο κάλπικο.
Ποιος σμίλεψε το κερί απ’ τα φτερά μου;
Ποιος είδε την ουρά του κομήτη μου;
Ποιος μάζεψε τα κομμάτια μου απ’ τα βράχια;
Αφήστε τα. Θα τα πάρει η θάλασσα.