Ο πρωινός καφές έχει κάτι από τα χείλη σου
και μια γεύση θανάσιμου οργασμού.
Κρατώ από σένα εκείνο το χαμόγελο
που σημάδεψε ένα απόγευμα αμηχανίας.
Δεν έχουν οι τροχιές μας ανάγκη πειστηρίων
για μια συνάντηση που πέρασε στο ανεκπλήρωτο.
Όμως τις νύχτες,
σαν με καλούν για απολογισμούς
οι νεκροί φιλόσοφοι της βιβλιοθήκης μου,
αδυνατώ να τους εξηγήσω
πώς γίνεται να ζεις με το τίποτα
πώς γίνεται το ανύπαρκτο
να το μετατρέπεις σε προσδοκία
μόνο και μόνο αγγίζοντας ένα σταχτοδοχείο…
Θα μπορούσες να ήσουν τραγούδι
ή έστω λευκό χαρτί,
να μην προκαλούσε τη μήνιν των ανθρώπων
η ομορφιά και η ελευθερία σου.
Άκου,
η δική μας μικρή ιστορία
δεν γράφτηκε σε δρόμους ανώνυμους
με τυχαία στυλό και καφέδες ευκαιρίας.
Ό,τι αποτυπώθηκε είχε τη σφραγίδα του μοναδικού,
στα μέτρα των ονείρων μας δηλαδή.
Υπάρξαμε εκλεκτικοί ακόμα και στ’ αγγίγματα,
ζυγίζοντας ακριβοδίκαια τις επιθυμίες.
***
Σ΄ έναν τοίχο έγραψα πως
ανήκω σ’ εκείνους που θα φύγουν
με την εικόνα σου,
πως ανήκεις στους γαλαξίες
που δε θα ταξιδεύω.
Δεν ήξερα τότε πως
μια νύχτα σαν την αποψινή
θα άνοιγα ξανά το συρτάρι των αναπολήσεων
με μια ακόμα φωτογραφία σου
να μιλά αρχαία φθινόπωρα.
Σου είχα πει:
Αναπνέω μια σιωπή.
Αυτήν τη σιωπή σχηματοποιώ
σε μάτια και χείλη,
σε γήινες εκφράσεις που θέλουν ν’ αποδράσουν
στη μεταφυσική των ανεκπλήρωτων ερώτων.
Εσχατολογική αναζήτηση πια
το καταβύθισμα στα μάτια σου
αφού καμιά ιστορία δε θα σταθεί
στο άσημο των ημερών μου.
Άκου:
Η δική μας μικρή ιστορία
δεν μπορεί να είναι το εγωιστικό υπόλοιπο
των προσθαφαιρέσεων που εγκλώβισαν τη ζωή μας.
Ίσως και να είναι μια μουσική από κάποια σονάτα
που έτυχε ν’ ακούσουμε ανάμεσα σε δυο τσιγάρα.
***
Να επιστρέψω ξυπόλητος στις αναμνήσεις,
ακροποδητί,
μην τις ξυπνήσω.
Δικαιούνται έναν ύπνο - θάνατο,
σκεπασμένες με τη σκόνη της σιωπής
και οι αναμνήσεις.
Άλλωστε, τις υποβρύχιες νύχτες
δεν τις αντέχει εύκολα ο λυγμός.
Κάθε άρνηση και το σχήμα της,
κάθε απόρριψη και το πρόσωπό της.
Η αμφισβήτηση ακροβατεί
ανάμεσα στο υπαρκτό και το ανύπαρκτο.
Ζωή σε αυτοαναίρεση.
Τα νηολόγια των ερώτων σε άγονες δημοπρασίες,
σ’ ένα ταξίδι που μιλά για έγκοπα όνειρα
και δειλινά εικονογραφημένα με ματαιώσεις.
Σε μιαν άλλη ζωή ίσως μιλήσουμε μιαν άλλη γλώσσα