ΤO ΠΡΩΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Το πρώτο ποίημα στην ιστορία της ιστορίας
γράφτηκε από τον Εωσφόρο
την πρώτη του νύχτα στην Κόλαση.
Δεν είχε τη δύναμη να γράψει πολλές λέξεις.
Έπρεπε άλλωστε να ετοιμάσει τους πειρασμούς˙
τραγούδια θ’ αντηχούσαν μέσα από την έρημο
στον Μεσσία, και σε κάθε υιό και κόρη.
Κοίταξε τους σταλακτίτες της σπηλιάς.
Ίσως η απόφαση να είχε αλλάξει.
Ίσως ο νέος του ρόλος να μην ίσχυε.
Ίσως τελικά οι πειρασμοί, τα τραγούδια
να μην ανήκαν εδώ. Να μην ανήκαν ούτε εκεί.
Οι σταλακτίτες δεν απάντησαν.
Ο Εωσφόρος επέτρεψε στον εαυτό του
να κλάψει
μία τελευταία φορά.
Δεν είχε τη δύναμη να γράψει πολλές λέξεις.
Έπρεπε άλλωστε να βαπτιστεί.
Μα πριν το χρώμα τον λούσει
και πριν η λέξη ‘‘ποίημα’’ γεννηθεί
ο Εωσφόρος ήθελε να γράψει.
Ένα ποίημα. Οι σταλακτίτες ας περίμεναν.
Οι σταλακτίτες περίμεναν.
Μέχρι να γραφτεί το ποίημα.
Δεν είχε δύναμη. Δεν έγραψε πολλά.
Ίσως γι’ αυτό να είναι το πιο αληθινό
το πιο βλάσφημο
ποίημα που γράφτηκε ποτέ.
Και ο Εωσφόρος
εκείνη την πρώτη νύχτα
έγραψε μονάχα μία λέξη:
Μόνος.
ΤΩΡΑ
Σε κρατάω στην αγκαλιά μου.
Μονάχα για λίγο βέβαια
-μέχρι να με σπρώξεις-
αλλά έστω για λίγο,
σε κρατάω.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Μια φορά κι έναν καιρό,
ένας αξιόλογος κύριος κοιτούσε τη θάλασσα.
Δεν ήθελε να φύγει από δω,
όμως όλες οι διακοπές δεν τελειώνουν κάποτε;
Όπως κάθε αξιόλογος κύριος λοιπόν
που γνωρίζει πως με το τέλος των διακοπών έρχεται η επιστροφή,
έτσι κι ο αξιόλογος κύριος της ιστορίας μας πήγε στο αεροδρόμιο.
“Λυπάμαι κύριε, αλλά φεύγετε στις 23, όχι σήμερα.
Να, δείτε.”
Ο κύριος είδε την ημερομηνία στο εισιτήριο του.
Όντως.
“Μα τι αφηρημένος που είμαι! Συγχωρέστε με!”
Αν και σοκαρισμένος που είχε κάνει τέτοιο λάθος,
ο αξιόλογος κύριος ήταν ευτυχής που θα έμενε κι άλλο εδώ.
Τώρα, του φαινόταν πως πραγματικά είχε περισσότερο χρόνο να σκεφτεί
και να περπατήσει δίχως χάρτες, οδηγίες ή προορισμούς
και να αισθανθεί το χορτάρι στο πρόσωπο του
και το κύμα της θάλασσας να γλείφει το κορμί του.
Μα κάποια στιγμή η 23 του μηνός έφτασε, και,
όπως κάθε αξιόλογος κύριος
που γνωρίζει πως με το τέλος των διακοπών έρχεται η επιστροφή,
έτσι κι ο αξιόλογος κύριος της ιστορίας μας πήγε στο αεροδρόμιο.
“Λυπάμαι κύριε, αλλά φεύγετε στις 28, όχι σήμερα.”
“Μα πώς είναι δυνατόν;!
Την προηγούμενη εβδομάδα μίλησα με συνάδελφο σας
και μου είπε πως φεύγω στις 23!”
“Μάλλον ο συνάδελφος θα έκανε λάθος.
Σημασία έχει τι γράφει το εισιτήριο.
Να, δείτε.”
Ο κύριος είδε την ημερομηνία στο εισιτήριο.
Όντως.
“Μα ειλικρινά, η αφηρημάδα μου δεν έχει όρια. Χίλια συγνώμη.”
Τώρα, του φαινόταν πως πραγματικά είχε περισσότερο χρόνο να σκεφτεί
και να δοκιμάσει φαγητά με ολοκαίνουργιες γεύσεις
και να σχεδιάζει για ώρες εικόνες στην άμμο
και ν’ αφουγκράζεται τη σιωπή.
Και ήταν ευγνώμων για όλα αυτά
και γι’ ακόμα περισσότερα,
όμως δεν είχε κανέναν
να τον βοηθήσει με τις εικόνες στην άμμο
ή να του προτείνει έναν προορισμό
ή να διακόψει, έστω για λίγο, τη σιωπή
και η θάλασσα δεν θα αντικαθιστούσε ποτέ
εκείνη
και, σιγά-σιγά,
το 28 μεταμορφωνόταν σ’ έναν αριθμό
που έκανε την καρδιά του να χτυπάει πιο γρήγορα.
Και κάποια στιγμή η 28 του μηνός έφτασε, και,
όπως κάθε αξιόλογος κύριος που θέλει ν’ αγκαλιάσει αγαπημένους
οι οποίοι καιρό τώρα δεν έχουν πνιγεί από την αγκαλιά του
(κάθε αξιόλογη αγκαλιά πρέπει να πνίγει
αλλά μόνο μέχρι η αγκαλιά να ολοκληρωθεί),
έτσι και ο αξιόλογος κύριος της ιστορίας μας πήγε στο αεροδρόμιο
τέσσερις ολόκληρες ώρες πριν την πτήση.
“Γεια σας!
Σήμερα είναι η μέρα που επιστρέφω σπίτι!
Να, δείτε την ημερομηνία στο εισιτήριο:
Είκοσι οχτώ του μηνός!
Και σήμερα είμαι τόσο ευτυχής,
γιατί έχουμε 28 του μηνός!”
Η υπάλληλος έμεινε για λίγο αμίλητη, κοιτάζοντας το εισιτήριο.
Ο αξιόλογος κύριος μπορούσε, όπως κάθε αξιόλογος κύριος,
ν’ αναγνωρίσει συναισθήματα στο πρόσωπo που είχε απέναντι του,
και θα μπορούσε να ορκιστεί πως
η υπάλληλος
είχε κυριευτεί από λύπη.
“Κυρία μου, είστε καλά; Μήπως χρειάζεστε λίγο νερό;”
“Λυπάμαι κύριε, αλλά δεν μπορείτε να φύγετε.”
“Γιατί;!” αναφώνησε ο αξιόλογος κύριος,
μα ένας ξαφνικός τρόμος τον διαπέρασε
αφού ένιωσε πως γνώριζε την απάντηση.
“Λυπάμαι κύριε. Είστε νεκρός.”
3:57 π.μ.
Μετά από κάθε στίχο
ο ποιητής σήκωνε το κεφάλι και
κοιτούσε να δει αν τώρα
ο κόσμος είχε αλλάξει.
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Περνάει το δάχτυλο του από το εξώφυλλο.
Τα ποιήματα εδώ μέσα είναι δικά του.
Η πείνα έχει επιστρέψει
και η κούραση πια δεν φεύγει
και όταν σκέφτεται τον χρόνο
πονάει.
Ο χρόνος έχει τελειώσει.
Ο χρόνος τελειώνει όταν τελειώνουν
οι άνθρωποι που θα σε έσωζαν.
Ο χρόνος έχει τελειώσει.
Ο πόνος.
Ανοίγει το βιβλίο.
Χαϊδεύει τα γράμματα
το λευκό στις σελίδες.
Τα γράμματα είναι δικά του.
Ξεκίνησαν από το στυλό Bic στο τετράδιο
και τυπώθηκαν με όμορφο μελάνι στο όμορφο χαρτί
και διαβάστηκαν, και άνθρωποι δάκρυσαν.
Όχι πολλοί άνθρωποι, αλλά αρκετοί.
Σφίγγει το βιβλίο στην αγκαλιά του
το φιλάει με τους χτύπους της καρδιάς του.
Ξέρει. Ξέρει τι συμβαίνει όταν ένας ποιητής πλένει την ψυχή σου.
Και αυτό τον παρηγορεί.
Ψιθυρίζει λοιπόν στους ανθρώπους που τον διάβασαν
να πάνε σε όμορφα μέρη
να κάνουν έρωτα σε γενναιόδωρες γυναίκες
να δημιουργήσουν ιστορίες με τις ιστορίες τους
και να παίξουν, να παίξουν, να παίξουν
ώστε να παίζει κι αυτός μαζί τους.
Χαμογελάει.
Λίγο χρώμα από το εξώφυλλο έχει ξεβάψει πάλι στα χέρια του.
Όταν η πείνα, η κούραση, ο χρόνος
πεθάνουν
εκείνος θα βλέπει όσα
η πείνα, η κούραση, ο χρόνος έκρυβαν.
Και θα είναι. Εδώ. Άκου.
Σε παρακαλώ, πήγαινε τον κάπου όμορφα.
*
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Αλέξης Αντωνόπουλος γεννήθηκε το 1989 στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία και Διεθνείς Σχέσεις στο Αμερικανικό Κολλέγιο της Ελλάδος και Υποκριτική στο Ινστιτούτο Θεάτρου και Κινηματογράφου Lee Strasberg στη Νέα Υόρκη. Έχει συμμετάσχει σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές ως ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη, ενώ από το 2012 έχει αναλάβει τις προωθητικές ενέργειες για εταιρία διανομής ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
Το 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, ‘‘Σκοτάδι’’ (εκδόσεις Ars Poetica). Το 2014 συνυπέγραψε την ποιητική ανθολογία ‘‘Καπνίζοντες και Μη Καπνίζοντες’’ (εκδόσεις Vakxikon) ως μέλος της ομάδας Gathered Avant-garde Poets.
Η συλλογή ‘‘Εδώ’’ αποτελεί ιδιωτική έκδοση (εκτός εμπορίου) η οποία δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τις εκδόσεις Πασιφάη και την ομάδα myStory. Περιλαμβάνει ποιήματα και πεζά που γράφτηκαν από τον ποιητή στο διάστημα 2013-2015. Αν θέλετε να λάβετε ένα από τα περιορισμένα αντίτυπα του βιβλίου, μπορείτε να εποικινωνήσετε με τον Αλέξη Αντωνόπουλο μέσα από το site http://www.alexantonopoulos.com.