author]του Γιώργου Καρτάκη[/author]
`
Στον απόηχο, αλλά ακόμα μέσα στο ωστικό κύμα των πρόσφατων αναταράξεων γράφονται αυτές οι λίγες γραμμές. Σκέψεις παλιές που βρίσκουν δυνατότητα διεξόδου μέσα στο δημοκρατικό κλίμα αυτών των ημερών, κλίμα που εύχομαι και ελπίζω να παραταθεί και να μη με (μας) απογοητεύσει στο μέλλον. Γιατί, μπορεί ο Έλλην άρχων να μην είναι, όπως περήφανα ο ίδιος ομολογεί, «παντός καιρού», θα πρέπει όμως να ξέρει, μετά από μια απλή ανάγνωση της ελληνικής Ιστορίας, ότι ούτε οι Έλληνες είναι.
Και θα ξεκινήσω την σύντομη αυτή περιήγηση από τα σαλόνια, τα στρογγυλά γραφεία και τις τουαλέτες της Ουάσιγκτον, όπου στο πρόσφατο παρελθόν ο πρόεδρος Κλίντον απολάμβανε τις περιποιήσεις της θρυλικής Μόνικα. Σε εκείνη την περίοδο έγινε σαφές στους πολίτες ανά τον κόσμο, πως πολιτικό ήθος και μοιχεία μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, ανεπηρέαστα μάλιστα, όπως προσπαθούσαν να μας πείσουν και συνεχίζουν οι εμπνευστές του. Εξάλλου στο δίλημμα που και ως μαθητές του κατηχητικού έπρεπε να απαντήσουμε καταφατικά ήταν πως « ο ιερέας μπορεί μεν να είναι εγκληματίας, την στιγμή ωστόσο που τελεί το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας καθαγιάζεται και ταυτίζεται με τον Θεό». Ήταν επίσης εμφανές, πως ο εν λόγω πρόεδρος είχε καλές σχέσεις με τον Θεό, αφού ανελλιπώς τις Κυριακές εκκλησιαζόταν μετά της οικογένειάς του.
Το διπρόσωπο αυτό μοντέλο ηθικής εξάγεται γρήγορα και βρίσκει απήχηση, διότι φαίνεται ότι διευκολύνει τα στραβοπατήματα πολλών άλλων και στον ευρωπαϊκό χώρο. Πάμπολλοι αρχηγοί κρατών στην Ιταλία, την Γαλλία, την Αγγλία, αλλά και υψηλοί αξιωματούχοι στο περιβόητο πλέον ΔΝΤ, βρίσκουν την ευκαιρία να νομιμοποιήσουν τις παλλακίδες τους, να συνάψουν σχέσεις με αστέρες της μόδας και της τηλεόρασης, να παρελάσουν απ΄εμπρός μας με την «ωριμότητα» του τι πιο φυσιολογικό: Είσαι ό, τι δηλώνεις, είσαι αυτό που φαίνεται.
Έτσι η Καγκελάριος της Γερμανίας - η «μαμά», όπως την αποκαλούν οι Γερμανοί σχολιαστές - ηγείται της μεγαλύτερης και ισχυρότερης χώρας στην Κεντρική Ευρώπη έχοντας πίσω της μια θολή πορεία σε σχέση με τις διασυνδέσεις της με το ΚΚ της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας και τις δυνατότητες που αυτό της προσέφερε, ώστε να ελιχθεί πολιτικά. Ο βλοσυρός, ευθύς και ακέραιος κύριος Σόιμπλε εκτός από οικονομικά σκάνδαλα έχει ως απόδειξη της άμεμπτης ηθικής του την καθήλωση στην αναπηρική καρέκλα.
Σκοπός μου δεν είναι να ηθικολογήσω, αλλά να εκφράσω την απορία, ότι τίποτα από όλα αυτά, που σε άλλες εποχές θα συνεπάγονταν την αποβολή τους από την πολιτική σκακιέρα, δεν τους εμπόδισε να κρατήσουν στα χέρια τους την τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων σείοντας ταυτόχρονα το δάχτυλο της ηθικής, νουθετώντας, αποβάλλοντας και χαρακτηρίζοντας άλλους ή και ολόκληρους λαούς ως «τεμπέληδες», «ψεύτες», «αγνώμονες», …
Το μοντέλο εισήχθη και στην Ελλάδα. Ο ηγέτης της δικής μας σοσιαλιστικής αναγέννησης υπήρξε ο πρώτος διδάσκων. Το είδαμε πρόσφατα - με αποκορύφωμα τις προηγούμενες εβδομάδες - να δίνει συνεντεύξεις υπό την επήρεια αλκοόλ στην τηλεόραση και στον κίτρινο γερμανικό τύπο βεβαιώνοντας με απεριόριστη θρασύτητα την σύμπραξη του με τις τράπεζες για επιβολή ελέγχων, να κραδαίνει χαρτονομίσματα τριτοκοσμικών χωρών στην προσπάθεια να συνοδεύσει με πειστικά επιχειρήματα την απουσία πολιτικού λόγου, σε πλακάτ του τύπου «Σόιμπλε σ΄αγαπάμε» κλπ. Αγκάθι, όμως, αποτελούν τόσο οι μισθοί που τα πολιτικά πρόσωπα εισπράττουν σήμερα για παροχή έργου, όσο και τα περιουσιακά τους στοιχεία, αν αναλογιστεί κανείς - όπως ορθά μού επεσήμανε αυτές τις μέρες μια αγαπητή φίλη -, πως οι περισσότεροι έλληνες πολιτικοί στο παρελθόν και στην σύντομη ιστορία του κράτους πέθαναν φτωχοί. Τι έχει αλλάξει;
Ρώτησα τον μπούτσον μου και μου είπε να μη σε προσκυνήσω.