[author]του Γιώργου Καρτάκη[/author]
Θα πολιτικολογήσω πάλι. Διότι είμαι Έλληνας. Διότι δεν είμαι ποιητής, μεταφραστής ή ό, τι άλλο θέλει κάποιος να μου προσάψει. Διότι καμαρώνω ως φτωχός περίοικος με τον κυρ Χρήστο και την κυρά Πόπη πίνοντας μαζί τους καφέ τα καλοκαιρινά απογεύματα. Διότι οι κρατικοβραβευμένοι των προηγούμενων ετών γραφιάδες, ανερχόμενοι αστέρες ή αστερίσκοι, οι ευρωπαϊστές, οι λιγότερο ευρωπαϊζοντες, οι διασκεδαστές, γενικώς οι διανοητές του τόπου δεν έχουν άποψη όπως φαίνεται πολιτική -κυνηγούν το ποίημα, την έμπνευση, την τάδε συμμορία εκλεκτόρων να τους αναδείξει. Ή το πολύ πολύ μέσα στην σύγχυσή ανατρέχουν στο τάδε εδάφιο της Αποκαλύψεως ή στις προσφιλείς παραθέσεις Θουκυδίδη, άντε και Επίκουρου. Θυμούνται το δαιμόνιο της φυλής και κυρίως τα ελαττώματά της. Εγώ πιστεύω πως τα τσιτάτα και οι ταμπέλες είναι εκ του ασφαλούς, πως κανένα άλλο στόχο δεν μπορούν να έχουν παρά την πλάγια προβολή ενός εγωκεντρισμού και καταδεικνύουν την ανυπέρβλητη αδυναμία αυτοκριτικής και τσαλακώματος του εαυτού μας, του πραγματικού μας εαυτού.
Εγώ, λοιπόν, ο μικρός Μήτσος, παρακολούθησα τις προάλλες την ψηφοφορία για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην Ελληνική Βουλή. Παρακολούθησα τις ομιλίες των πολιτικών αντιπροσώπων και κατέληξα για πολλοστή φορά στο ίδιο συμπέρασμα – αυτό στο οποίο καταλήγω συχνά από κοινού με τον κυρ Χρήστο και την κυρά Πόπη, όπως προείπα –, πως οι πλείστοι θα όφειλαν να πάνε στα σπίτια τους. Διότι, επειδή τυγχάνει να ταλαιπωρώ μαθητές σε σχολική αίθουσα, μπροστά μου αναβίωσε ο εφιάλτης μιας άτακτης τέτοιας τάξης, μιας τάξης – που όπως θα έλεγαν άλλοι ειδικοί – αποτελείται από παιδιά προερχόμενα από κατώτερα κοινωνικά στρώματα, από παιδιά του δρόμου, τα οποία δεν έτυχαν αγωγής και νουθεσίας βασικών κανόνων συνύπαρξης ή συμβίωσης, όπως για παράδειγμα, ότι δεν ζωγραφίζουμε, δεν γελάμε, δεν μιλάμε με τον διπλανό, δεν παίζουμε με το κινητό, όταν ο «συνάδελφος» εκφράζει τις απόψεις του για ένα εθνικό θέμα. Και το κυριότερο: Δεν είμαστε τουρίστες, αλλά περιμένουμε να ακούσουμε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και μετά να πάμε στα σπίτια μας. Το αυτονόητο, δηλαδή! Όμως, είναι άραγε αυτονόητο, πως όλα αυτά μπορούν να τα αντιληφθούν οι βουλευτές τέως αθλητές, μανεκέν και τηλεπερζόνες; Αλλά, είπαμε, εγώ ως δασκαλάκος έχω τις εμμονές και τα κωλύματά μου…
Άκουσα επίσης με τα αυτιά μου, σε όλες τις πιθανές και απίθανες παραλλαγές, τις έννοιες «πατρίδα» ή «χώρα», «Ευρώπη» και «ευρωπαϊκή πορεία ή προοπτική», «Ευρώ», «νόμισμα», «χρήμα» και «δραχμή», «ταμεία», «οικονομία», «τζόγο», «χρέος» (: το οικονομικό), «δάνεια» και «τράπεζες». Πουθενά δεν άκουσα για τον παράγοντα άνθρωπο, πουθενά δεν άκουσα για τον παράγοντα συναίσθημα, πουθενά δεν άκουσα για «Διαφωτισμό» και «Δημοκρατία», παρά μόνο στην ομιλία του πρωθυπουργού.
Θα σας προλάβω: Όχι, δεν ψήφισα το κυβερνόν κόμμα. Έχω την πολυτέλεια να μην ανήκω πουθενά από ιδιορρυθμία, είμαι ο άπιστος Θωμάς. Ωστόσο, έχω να διαμηνύσω σ΄αυτόν τον πρωθυπουργό, πως εγώ ξέρω – γιατί παρακολουθώ επί μήνες τα τεκταινόμενα – ότι έχει όντως διαπραγματευτεί σ΄ένα αγώνα άνισο, ότι ξέρω πως πατά στα πόδια του με ή χωρίς συνιστώσες. Και επειδή ξέρω, δεν βαραίνει για μένα αυτή τη στιγμή, αν έκανε και λάθη. Έχω συνείδηση, ότι στα χρόνια που ζω, πρώτη φορά ένας πρωθυπουργός διαπραγματεύθηκε. Πρώτη φορά ως πολίτης αντιλήφθηκα, τι σημαίνει διπλωματία. Πρώτη φορά είχα επαρκή πληροφόρηση. Ξέρω πως δεν έχει αυταπάτες για το ποιά είναι η παγκόσμια πολιτική συγκυρία και μπορώ να καταλάβω την απόφαση για το δημοψήφισμα, διότι τώρα πέντε μήνες οι εταίροι περίμεναν με εκατοντάδες τεχνάσματα, ψέματα και αναβολές να εκπνεύσει η προθεσμία της ερχόμενης Τρίτης. Ότι ξέρω, ποιοί δημιούργησαν το χρέος και με ποιά ψυχολογική και πολιτική βία το έσπρωξαν στην πλάτη μας. Ότι οι εγχώριοι και αλλοδαποί «δημοκράτες» είχαν αρχίσει να μιλούν ανοικτά και ακατάσχετα σε όλα τα μέσα και τα σαλόνια της ημεδαπής και αλλοδαπής για «δοτούς πρωθυπουργούς» και «κυβερνήσεις εθνικής ομοψυχίας». Ότι μου είναι γνωστά τα αλλαξοβασιλίκια σε κόμματα καθώς τα ταξίδια πολιτικών αρχηγών στις Βρυξέλλες, όπου προσκομίζοντας γη και ύδωρ εξαγόραζαν την φαύλη υπόσχεση του διορισμού τους στην εξουσία.
Ίσως για πολλούς η απάντηση στην πρωτοφανή κατάλυση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη να είναι το αόριστο «Μένουμε Ευρώπη». Ίσως σημαντικότερο να είναι το νόμισμα. Ίσως αξία να μην έχει η υποδούλωση και ο εμπαιγμός, η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, αλλά η αίσθηση ότι κανείς είναι Ευρωπαίος, επειδή πληρώνεται σε Ευρώ. Προσωπικά δεν είμαι εναντίον ενός κοινού νομίσματος. Στην πλάστιγγα, όμως, των δικών μου αξιών βαραίνει περισσότερο η ανθρώπινη περηφάνια και αξιοπρέπεια. Δεν θα πάρω θέση για το δημοψήφισμα, γιατί πιστεύω, ότι δεν υπάρχει αυτό το δίλημμα που τεχνητά προβάλλεται. Ο άνθρωπος είναι η αξία, ήταν και θα παραμείνει. Και ναι, αισθάνομαι ντροπιασμένος, εξευτελισμένος ως Έλληνας και ως άνθρωπος από την στάση και την πρακτική μιας ΕΕ, η οποία έχει επιλέξει τον ρόλο του ψυχρού εκτελεστή συνειδήσεων και ανθρώπων. Υπάρχει κάποιος που δεν έχει καταλάβει ότι πρόκειται για πόλεμο; Αυτή την ντροπή, την ματαίωση, τον εμπαιγμό δεν τα ξεπλένουν τα Ευρώ, ούτε ασφαλώς και οι Δραχμές. Διότι, όλοι αυτοί οι δήθεν υπέρμαχοι του ευρωπαϊκού ιδεώδους δεν είναι Ευρωπαίοι, δεν τους ενδιαφέρει καμιά ενοποίηση λαών, καμιά ανθρώπινη συνύπαρξη - το χρήμα τους ενδιαφέρει. Τα υπόλοιπα πέφτουν στο τραπέζι, για να τα καταναλώσουν οι αφελείς. Μένουμε Ευρώπη, αλλά με αξιοπρέπεια, όχι σαν δούλοι. Όχι σαν υπόλογοι, τιμωρημένοι, εξευτελισμένοι.
Ξέρω, λοιπόν, πια καλά, πως υπεύθυνοι για τις όποιες εξαγγελίες για διχασμό και εξαθλίωση αυτής της ΠΑΤΡΙΔΑΣ, δεν είναι ο κυρ Χρήστος και η κυρά Πόπη. Όχι, αυτοί θα μου έδιναν ένα πιάτο φαγητό, αν δεν είχα. Αυτοί θα έδεναν τα τραύματα ακόμα και του εχθρού τους, αν τον έβλεπαν πληγωμένο. Αυτοί δεν έχουν εχθρούς, γιατί δεν είναι ποιητές, φωτομοντέλα, τηλεπαρουσιαστές, δεν ξέρουν καν να γράφουν σωστά το όνομά τους. Τον διχασμό τον έσπερναν ανέκαθεν, και συνεχίζουν, οι θεατρίνοι - οι άθλιοι υποκριτές - που μας εκπροσωπούν.