[author] Του Γιώργου Καρτάκη [/author]
Πρωτοετής φοιτητής στο Μόναχο, το 1981, έπρεπε να υπογράψω υπεύθυνη δήλωση στο Δήμο, ότι αν μετά το πέρας των σπουδών μου, η Ελλάδα δεν ήταν ακόμα ισότιμο μέλος της ΕΕ, θα έπρεπε να εγκαταλείψω την Γερμανία.
Φοιτητής ακόμα, θυμάμαι συζητήσεις με Γερμανούς και Γερμανίδες συμφοιτητές και συμφοιτήτριες, πως η Γερμανία ήταν το μόνο εν δυνάμει κράτος που θα μπορούσε να πυροδοτήσει ανά πάσα στιγμή τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και ιδιαίτερα, αν στο μέλλον θα είχε ανακάμψει οικονομικά και ηθικά από την καταστροφή, στην οποία είχε η ίδια οδηγηθεί ως συνέπεια του πολέμου.
Όχι, δεν φταίνε οι καινούργιες γενιές Γερμανών για τα λάθη των προγόνων τους. Σίγουρα όχι. Η παγκόσμια κοινότητα τους συγχώρεσε. Οι Έλληνες τους συγχώρησαν με το φιλότιμο και την γενναιοψυχία που τους διακρίνει, γιατί, ποιος νοήμων Άνθρωπος θα ήθελε να συνεχίσει να βλέπει ως αποδιοπομπαίο τράγο ένα πληγωμένο, παραπλανημένο και ταπεινωμένο λαό; Αυτή είναι και η μεγαλοσύνη της συγνώμης. Συγχωρώ, δεν ξεχνώ όμως!
Έτσι, μεταπολεμικά, το πρώτο Ινστιτούτο Γκαίτε που ανοίγει τις πύλες του εκτός Γερμανίας είναι αυτό της Αθήνας. Ο γερμανικός πολιτισμός - που πολύ σωστά ποτέ δεν έτυχε αποστροφής - βρίσκει καταφύγιο και υποδοχή στη χώρα που έχει υποστεί τα πάνδεινα από την χιτλερική λαίλαπα.
Και να, που οι τότε φόβοι μας γίνηκαν πραγματικότητα! Να που ένα έθνος – υποκινούμενο από αμφιλεγόμενες και πάλι πολιτικές προσωπικότητες, οι οποίες δεν έχουν υποταχθεί στα διδάγματα της δικής τους Ιστορίας, οι οποίες δεν μπορούν να ξεπεράσουν την αντίληψη του υπερούσιου λαού, το μίσος τους απέναντι στην ευρωπαϊκή δύση, την οποία θεωρούν υπεύθυνη για τον διχοτόμησή τους σε δυο κράτη – εκδικείται γι΄αυτό για το οποίο είναι το ίδιο υπεύθυνο. Να που ο λάθος αυτός γερμανικός εθνικισμός διαπράττει και πάλι ύβρη και αποθρασύνεται απέναντι στις μνήμες και αυτούς που το περιέθαλψαν, όταν είχε ανάγκη.
Να, που οι εγχώριοι δοσίλογοι συνεχίζουν να υπάρχουν φορώντας άλλες μάσκες αυτή τη φορά. Να, που ο φόβος των αποκαλύψεων τους οδηγεί στο να συμμαχήσουν απροκάλυπτα με εκείνους που οδήγησαν τον τόπο στο χείλος της καταστροφής, την αμορφωσιά και την φτώχεια. Να, που 5000 τουλάχιστον αυτοκτονίες σε καιρό ειρήνης είναι σφάλμα και υποδηλώνει ψυχική νόσο και αστάθεια, όπως λέγεται. Να, λοιπόν, που η Ιστορία, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, είναι ένας απλός μηρυκασμός στα βιβλία, που η φτώχεια και η εξαθλίωση των γερόντων και των παιδιών δεν πρέπει να συγκριθεί με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, γιατί αποτελεί βεβήλωση, όπως διαβάζω. Να, που η Ευρώπη, ανάξια να απαλύνει τον πόνο των προσφύγων, αισθάνεται κουρασμένη από τις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις και δεν μπορεί να αποφασίσει για την μοίρα τους, αλλά τους αφήνει να πνίγονται στη Μεσόγειο, ενώ η ίδια - πόσο προκλητικό αλήθεια - ποζάρει καλοντυμένη στα φουαγιέ και τα σαλόνια. Να, που οι υπεύθυνοι αποδεικνύονται μέσω αστείων ελιγμών πλήρως ανεύθυνοι, όταν με αφέλεια - ή μήπως είναι θράσος; - ομολογούν, ότι δεν είναι αρμόδιοι να ξέρουν, τι θα προκύψει από τους υπολογισμούς και τα μνημόνια που επιβάλλουν. Να, που προβάλλονται ως «σωτήρες» προτείνοντας μέτρα «σωτηρίας» και μαστιγώνοντας μια χώρα, τις οποίας οι πολίτες δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για το χρέος, που οι ίδιοι αυτοί οι «σωτήρες» δημιούργησαν και επέβαλλαν, για να εξάγουν την κρίση από τις δικές τους χώρες.
Όμως, είναι καιρός και οι Έλληνες να πάρουν αποφάσεις. Είναι καιρός να αποφασίσουν, τι ακριβώς θέλουν. Είναι καιρός να καταλάβουν, πως είναι σε θέση να ελέγχουν οι ίδιοι την εξουσία. Πως, ο ωχαδερφισμός πρέπει να τελειώνει. Πως στην Ευρώπη υπάρχει σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας. Πως ενασχόληση με την πολιτική δεν σημαίνει ψηφίζω τον εξάδελφο μου, για να με τακτοποιήσει σε μια δουλειά. Πως έχουν πολιτική ευθύνη οι ίδιοι απέναντι στις επερχόμενες γενιές και πως όλα αυτά δεν είναι κούφια λόγια καφενείων. Πως υπάρχει ανάγκη ανανέωσης της κομματικής ηγεσίας. Πως μέσα σε όλους αυτούς που ζητούν ή ζήτησαν στο παρελθόν την ψήφο τους, υπάρχουν όχι μόνο καραγκιόζηδες, αλλά και πραγματικοί προδότες του τόπου. Δεν κινδυνολογώ. Ομολογώ την αλήθεια, που γνωρίζουμε όλοι μας. Ούτε προγραφές, ούτε σφαγές. Ας τους δείξουμε όμως, πως είναι καιρός να φύγουν από το προσκήνιο.