Η γέννα
Κι αν κάποτε σ’ αυτή τη γωνιά βρήκα καταφύγιο
σε μια ασήμαντη στοά γεννάω το παιδί μου.
Όλο κάρβουνο η σάρκα του
μολύβι και χαρτί
και πανέμορφο μου φαίνεται
σαν ξεκόλλησε απ’ την ψυχή μου.
Το άτιτλο
Όλα τα μέρη τα δικά μας τ’ άδειασες.
Εκείνο το δωμάτιο με τα θολά τα τζάμια
ξεπλύθηκε απ’ τις δαχτυλιές μου.
Και στο φοιτητικό σου σπίτι είναι κλειστά τα παραθυρόφυλλα.
Αφού δεν μένεις πια εκεί
αφού δεν φτάνει το μαζί.
Η ξεχαρβαλωμένη σου πολυθρόνα στα σκουπίδια.
Τακ τακ, όπως κουνιέται
ακούω την καρδιά της να τρίζει.
Δεν είναι ότι της λείπεις,
μοναχά λυπάται κι αυτή σαν κι εμένα.
Γιατί δε θα παίρνει πια νέα σου,
σ’ όποιο σπίτι κι αν τη βάλω.
Γιατί οι έρωτες δεν γίνονται φιλίες
και τα σπίτια τα πουλάνε
και οι άνθρωποι ξεχνούν
μα εγώ θέλω πάντα να θυμάμαι.
Τα υπόλοιπα;
Πού είναι;
Τα έδωσες;
Καθώς τεντώνομαι η ανάσα μου βαραίνει.
Να ξερες πόσο πολύ κουράστηκα εδώ!
Ποτέ δεν βλέπω μέσα!
Μόνο στις σχισμές, στα παντζούρια
η λάμψη που θα ‘πρεπε να με τρομάζει.
Ξεχασιάρη!
Η παράσταση τελείωσε
αλλά όπως πάντα άφησες ανοιχτά τα φώτα..
Κι ενώ πίστευα πως θα τρέξω στο λεπτό
περιέργως, ξαφνικά άλλαξα ρότα.
Το ταξίδι
Άφησέ το να φύγει ταξιδευτή.
Χτύπα δυνατά την πόρτα πίσω σου.
Χτύπα το χέρι σου στο τραπέζι.
Πες το όνομά σου. Πες το σαν να το ακούς πρώτη φορά.
Απόψε βαφτίζεσαι. Φρόντισε να το θυμάσαι.
Κράτα το κεφάλι σου ψηλά και χόρεψε.
Σαν διαβήτης χάραξε το παρκέ.
Κάνε σχήματα, φύγε από τις γραμμές.
Γίνε τέχνη, γίνε πνοή, γίνε ζωή ο ίδιος.
Χαμογέλα ταξιδευτή. Χαμογέλα στο ταξίδι σου.
Τώρα αρχίζει.
Η αποβάθρα
Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας για να φύγουν.
Κάθονται αναπαυτικά και χαζεύουν τις αμαξοστοιχίες.
Παίρνουν κάποτε το τρένο
-γυρτοί πάντοτε στα παράθυρα-
και περνούν επιδεικτικά τους σταθμούς.
Εσύ, μια φιγούρα στην πλατφόρμα.
Κάπως έτσι γίνεται λοιπόν:
Κανα -δυο περαστικοί σε χαιρετούν.
Οι βιαστικοί σε σπρώχνουν ψάχνοντας την έξοδο.
Άλλοι, σου κάνουν παρέα μέχρι να ‘ρθει το επόμενο.
Μερικοί δεν κατεβαίνουν ποτέ. Δεν είναι η στάση τους.
Παρόλα αυτά, δεν κουνιέσαι.
Γιατί, υπάρχουν κι αυτοί που φεύγετε μαζί.
Κι αν οι άτακτοι επιβάτες σε κουράζουν που και που, μη θυμώνεις.
Θυμήσου: Δε θα έφτανες ποτέ στην αποβάθρα αν δεν ήσουν κι εσύ ένας απ’ αυτούς.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκα το 1991.Είμαι απόφοιτος της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών, τμήμα φιλοσοφίας παιδαγωγικής και ψυχολογίας, κατεύθυνση παιδαγωγική. Γράφω και δημοσιεύω ποίηση από την ηλικία των 15 ετών (σε ηλεκτρονικά περιοδικά κυρίως) ενώ διατηρούσα στήλη σε ενημερωτικά blog όπως το enimerwsi. Εργάστηκα εθελοντικά στο μουσείο της πόλεως των Αθηνών, ενώ έχω επίσης κάνει πρακτική άσκηση(διδασκαλία και παρακολούθηση στα πλαίσια της σχολής μου) σε σχολείο της Αργυρούπολης. Μιλώ άπταιστα την αγγλική και τη γαλλική γλώσσα.
Είμαι κάτοχος πιστοποίησης πέντε ενοτήτων (global) στους υπολογιστές. Ασχολούμαι χρόνια με τη ζωγραφική (ελεύθερο σχέδιο και χρώμα), την φωνητική, τις πολεμικές τέχνες και τον χορό.
