`
Καλειδοσκόπιο
Ξεχάστηκα
κοιτώντας ένα καλειδοσκόπιο.
Παιχνίδι στο πρώιμο φως
αντανακλάσεις
έναρξη ονείρου
καταγραφή…
Με ηλεκτρόδια συνδέω
τη φαντασία
σ’ ένα χαρτί η ακίδα
χορεύει αβίαστα.
Πειραματίζομαι
ακροβατώ
μεταξύ ηδονής και πόνου
σε σύμπαν παράλληλο,
από ψηλά
έξω απ’ το σώμα μου.
Κατεβαίνω και το ξαναφορώ
κάθε νύχτα
Διαβάζω το γράφημα
απορώ ή , αν θες , εκπλήσσομαι
όταν βλέπω πόσο μοιάζουν
η ώρα που το φως ανατέλλει
κι εκείνη που αφανίζεται.
`
*
Σχεδιαγράμματα
Τι κι αν περιβαλλόμαστε από πλήθος;
Θηρίων αγέλες, γενεών κοπάδια , στρατοί ανθρώπων,
κοινωνίες αναπτυγμένες, φιλοσόφων ομάδες , καλλιτεχνικές συντροφιές…
Όλοι εδώ ήρθαμε μόνοι.
Εδώ μόνοι κατεβήκαμε
όλοι από έναν ουρανό σε γη ομοιογενούς σύστασης
Με τη λάσπη δημιουργούμε ομοιώματα εαυτού.
Αναπαράγουμε κατ’ εικόνα το ορατό.
Μόνοι εδώ
ανάμεσα σε πήλινα επιτεύγματα με οσμή πεινασμένων στομάτων,
σε συλλογές μελλοθάνατων,
σε μάνες που φωνάζουν στη γέννα, στο παιδομάζωμα.
Μόνοι γιατί
σύντομα μετά το χαμό, η γαλήνη αποκαθίσταται.
Στον κόσμο δεν αλλάζει το παραμικρό.
Μα , υποψιάζομαι πως οι μάνες ακόμα φωνάζουν…
Κι εγώ, κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο καταγράφω ηχητικές δονήσεις.
Όμως δεν υπάρχει ή δεν γνωρίζει κανείς να διαβάζει σχεδιαγράμματα.
Ανάμεσα σε τσαλακωμένα χαρτιά και φωνές
εδώ
μόνος.
`
*
Μείναμε εσύ κι εγώ
Μείναμε πάλι μόνο εσύ κι εγώ.
Ευτυχώς με ξέρεις κι έτσι δεν χρειάζεται
να σε στολίσω,
να σου φορέσω γιορτινά.
Μιλάς για μένα πιο καλά γυμνός.
Ρακένδυτος ζητιανεύεις το δάκρυ άγνωστων περαστικών.
Το κρατάς στις χούφτες σου και μου το φέρνεις.
Με ποτίζεις, με τρέφεις,
σε γεννώ , σε προσφέρω θυσία.
Ανοίγεις και ρέει το αίμα μου.
Εμβαπτίζονται μυαλά , ψυχές.
Απορροφούν μικροποσότητες ή το αποβάλλουν.
Έτσι σιγά -σιγά γινόμαστε περισσότεροι.
Βλέπεις; Δεν ήταν χαμένος κόπος.
Όμως, τις νύχτες εκείνες χάνεσαι στους δρόμους
κι εκείνοι οι άλλοι εξαφανίζονται.
Στη σιωπή περιμένω…
χωρίς φαϊ, χωρίς νερό.
Και σ’ αγκαλιάζω, χαρούμενη που επέστρεψες
για να μείνουμε πάλι
εσύ κι εγώ.
`
*
Απόπειρες
Είδες; φοβόμουν τα κύματα.
Στο είχα πει από παιδί
στο φώναζα απ’ το βυθό
του τρομαγμένου ύπνου.
Εκεί ήσουν; άκουγες;
Έδεσα τη φωνή μου στο νοτιά.
Ρωτώντας για σένα γύρισε ο καιρός.
Αναδύθηκα μια μέρα της άνοιξης,
ψάχνοντας να μάθω αν ζεις…
Τ’ όνομά σου το φυλάκισε η θάλασσα.
Ο ήχος του ξέφτισε στο βουητό.
Κλειδώθηκε στ’ αμπάρια των πειρατικών
που με μανία κατασπάραζα.
Τώρα πια δεν φοβάμαι τα κύματα.
Έμαθα να τα κυβερνώ.
Δεν αναλώνω τις λέξεις στον άνεμο.
Ξυπνώ σε μικρή ακρογιαλιά.
Καταγράφω απόπειρες,
μετρώ καταδύσεις.
Τις κάνω χάρτινες βάρκες
και τις στέλνω στα τέσσερα ίχνη του ορίζοντα.
`
*************************************************************
Η Καίτη Παπαδάκη γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στο Ρέθυμνο. Έχει σπουδάσει Τεχνολόγος Γεωπονίας. Γράφει ποίηση και μικρά ,πολύ σύντομα διηγήματα. Αυτή είναι η πρώτη της δημόσια παρουσίαση.