Μόνιμος κάτοικος
«Μonsieur», μου λέει,
«θα κλείσουμε.
Το ξενοδοχείο θα κλείσει και πρέπει να φύγετε».
Εξεπλάγην
«Και οι αποθηκευτικοί χώροι θα κλείσουν,
όπως ορίζει ο προφήτης,
αύριο ως τις δώδεκα λοιπόν».
Και πού να περιπλανηθώ σ ΄ ετούτη την Κωνσταντινούπολη,
πάνω σε επτά λόφους,
σε επτά τόπους,
με επτά ψυχές
που ερίζουν τυφλά
και σέρνουν τα κορδόνια από τις γέφυρες
η κάθε μια απ ΄τη μεριά της,
μέχρι να σπάσει,
μέχρι να σπάσει η ανατολή
σε χιλιάδες γυαλάκια μικρά
σαν θηλυκά διάφανα
στ ΄ άγαρμπα χέρια των σουλτάνων;
Και πού να φύγω
που ούτε πιρόγα στο Βόσπορο ούτε πανί,
μόνο δυο τρία λαυράκια πράσινα που τα λέγανε ψάρια,
μια μυρωδιά υπόνομου,
ουρητήρια, παντού ουρητήρια
και άντρες να πλένουνε το πέος τους επιμελώς,
γιατί ήταν ραμαζάνι κι έπρεπε
τη χειραποσκευή ν΄αφήσουνε στους οχετούς
που άνοιγε ο δήμος.
Έκανα μια να κινήσω για πίσω:
«-Πίσω» λέω «η ψυχή μου μετά των ομοφύλων»,
μα με απέπεμπε η πατρίδα ειρωνικά.
Ήθελε βίζα
-κάτι περίεργοι καινούργιοι νόμοι που άλλαζαν-
κι αμφισβητούσε τα στοιχεία της ταυτότητας μου.
Αλλά ούτε να ψηλώσω προλάβαινα,
ούτε να γίνω καλύτερος
ή πιο μελαχρινός,
μόνο τις βαλίτσες μου μάζεψα,
τον οδηγό,
κάτι κάλτσες,
το μόνο καθαρό εσώρουχο
και φυγαδεύτηκα το βράδυ
σώος και υγιής
σε άλλο ξενοδοχείο,
το λεγόμενο «Paradise».
*
Ο Κοντορεβιθούλης
Α, δε μπορώ να πω:
μου είχαν μια μάχητα όλοι,
όλοι,
συν γυναιξί και τέκνοις.
Έμπαινα από μπροστά,
έτρωγα στην κουζίνα,
μ΄έβγαζαναπ΄την πίσω πόρτα
μη με δουν οι καλοί καλεσμένοι -
«Με φυγαδεύουν»
(έλεγα)
και μ΄άρεζε
που δεν ταιριάζω.
Μου είχαν μια μάχητα όλοι!
Μόνο οι γιατροί,
αυτοί μ΄αγαπούσαν.
«Έχουν ένα κρυφοομοφυλόφιλο στην τσέπη»
(έλεγα
όταν τους πλήρωνα).
Αλλ΄ αυτοί είχαν
τη συνταγή της ίασης,
της φλεγμονής του μέσα,
άσπρα δόντια κι ευγένειες,
άτρωτοι οι ίδιοι στην αρρώστια,
πάνω πάνω στις προτιμήσεις του βίου
των υποχόνδριων των μιτοχόνδριων
και των τριχοειδών αγγείων΄
καλύτερα να τους έχεις φίλους.
«Τρέχα τρέχα σκυλάκι»
(μου έλεγα)
«θα νυχτώσει και θα κλείσει η πόρτα
της φυλακής».
*
Ζappelphilipp*
Κάποια στιγμή πριν να πεθάνω,
πρέπει να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου -
τις μικρές -
έφυγαν τα χρόνια με τις μεγάλες
και δεν πρόλαβα.
Ήταν βροχή λιακάδα πάλι βροχή,
πολλοί άνθρωποι μου είπαν «καλημέρα» -
λίγοι το πίστευαν.
Λέω να ομολογήσω τις αμαρτίες μου – τις μικρές –
πάω ν ΄αρχίσω και ξεφεύγω πάλι,
όπως όλα τα χρόνια
διέφευγα απ ΄ τις μικρότητες
με μια τάση στα μεγάλα εγκλήματα,
στις μεγάλες αγάπες
και απώλειες,
με μια ροπή στη μουσική απαγγελία
ή τη σιωπή.
Καλά σου λέω:
«πάω να ομολογήσω τις αμαρτίες μου,
αλλά ξεφεύγω»,
ελίσσομαι.
Και αν δε μου γελάς
(δε μου γελάς ),
δεν θα καθίσω φρόνιμος
και θα γελά
(ήδη γελά)
όλη η κόλαση μαζί μας.
.
*Το άτακτο, υπερκινητικό παιδί, το πειραχτήρι