`
Ερμηνεία: Δημήτρης Ψαριανός
Γυναίκα μήλο σάρκινο
Γυναίκα, μήλο σάρκινο
και άρωμα από φύκια,
γυναίκα από πηλό και φως
κι ολόγιομο φεγγάρι,
τάχα ποια λάμψη σκοτεινή
βγαίνει απ’ τις κολόνες σου
και ποια πανάρχαιη νυχτιά
σε σένα αγγίζει ο άντρας;
Ένα τραγούδι από νερό
κι αστέρια είν’ η αγάπη.
Είναι μια μάχη απ’ αστραπές
κι από πνιχτόν αγέρα.
Και καταιγίδες άξαφνες
είν’ η αγάπη, αγάπη μου,
και νικημένα δυο κορμιά
από δυο στάλες μέλι.
Με τα φιλιά μου σεργιανώ,
γυναίκα, το άπειρό σου,
τις όχθες και τους ποταμούς
και τα μικρά χωριά σου,
ώσπου η φλόγα του έρωτα
από σοκάκια να τηνα
χιλιόγλυκα να ξεχυθεί
και στεναγμός να γίνει.
Ένα τραγούδι από νερό…
`
*
Πεινάω για σένα
Πεινάω για τη φωνή σου
πεινάω για τα μαλλιά σου
πεινάω για το στόμα σου
και σιωπηλός γυρίζω
στους έρημους τους δρόμους
ψάχνοντας να σε βρω.
Θέλω το δέρμα σου, καλή μου,
που ’ναι σαν μύγδαλου καρδούλα.
Θέλω, καρδιά μου, την καμένη
της ομορφιάς σου αστραπή.
Θέλω τη γρήγορη να πιάσω
των βλεφαρίδων σου σκιά.
Το ψωμί μου δε μου φτάνει
κι η αυγή με τσακίζει
καθώς ψάχνω στη μέρα
των υγρών ν’ αγροικήσω
των ποδιών σου τον ήχο.
Θέλω το δέρμα σου, καλή μου,
που ’ναι σαν μύγδαλου καρδούλα.
Θέλω, καρδιά μου, την καμένη
της ομορφιάς σου αστραπή.
Θέλω τη γρήγορη να πιάσω
των βλεφαρίδων σου σκιά.
`
*
Γυναίκα που αγάπησα
Γυναίκα που αγάπησα
γυναίκα που έχασα
κορμί μου, σάρκα μου.
Αυτήν του χωρισμού την ώρα
σε ψάχνω και σε τραγουδώ.
Γυναίκα που αγάπησα
γυναίκα που έχασα
κορμί μου, σάρκα μου.
Το στόμα που δάγκωσα
τα μέλη που φίλησα
μπλεγμένα σώματα.
Αυτήν του χωρισμού την ώρα
σε ψάχνω και σε τραγουδώ.
Γυναίκα που αγάπησα
γυναίκα που έχασα
κορμί μου, σάρκα μου.
`
*
Το γυμνό χέρι
Όταν γδυθείς είσαι απλή
σαν ένα από τα χέρια σου.
Είσαι γλυκιά και στρογγυλή
και διάφανη κι ωραία
και απαλή και μια σταλιά
και μια χουφτίτσα χώμα.
Όταν γδυθείς είσαι λεπτή
σαν το γυμνό σιτάρι,
γεμάτη φεγγαριού γραμμές
και δρόμους από μήλα.
Γαλάζια είσαι όταν γδυθείς
σαν τη νυχτιά στην Κούβα.
Κίτρινη είσαι όταν γδυθείς
κι ατέλειωτα μεγάλη,
ίδιο κατακαλόκαιρο
σε μια χρυσή εκκλησιά.
Κι ύστερα πάλι όταν ντυθείς
ξανά φθινοπωριάζει.
`
*
Η ώρα του θανάτου
Σαν φτάσει η ώρα του θανάτου
θα ’θελα τ’ ακριβά σου χέρια
ν’ αγγίξουν τα ματόφυλλά μου
κι ας είναι για στερνή φορά.
Να ζεις και να γλυκανασαίνεις
το άρωμα το πελαγίσο,
ν’ ακούς του ανέμου το τραγούδι
που αγαπήσαμε μαζί.
Θα ’θελ’, αγάπη μου, να ζήσει
ό, τι πολύ έχω αγαπήσει,
να ζήσουν όλα τα τραγούδια
που ετραγούδησα για σε.
Να ζεις και να γλυκανασαίνεις
το άρωμα το πελαγίσο,
ν’ ακούς του ανέμου το τραγούδι
που αγαπήσαμε μαζί.
Και πάνω απ’ όλα εσύ η ίδια
να ζεις αιώνια ανθισμένη
και γύρω απ’ τα ζεστά μαλλιά σου
ο ίσκιος σου ν’ ακολουθεί.
Να ζεις και να γλυκανασαίνεις
το άρωμα το πελαγίσο,
ν’ ακούς του ανέμου το τραγούδι
που αγαπήσαμε μαζί.
`
*
Ασκημούλα μου
Ασκημούλα μου,
είσαι σαν αχτένιστο κάστανο.
Ομορφούλα μου,
είσαι όμορφη σαν τον άνεμο.
Αγάπη μου,
σ’ αγαπώ, όπως και να ’σαι.
Ασκημούλα μου,
πού είναι κρυμμένα τα στήθια σου;
Κι εγώ θα ’θελα να ’χες δυο φεγγάρια για στήθη.
Ομορφούλα μου,
λουλούδι το λουλούδι
αστέρι το αστέρι
κύμα το κύμα
έχω μετρήσει το σώμα σου.
Ασκημούλα μου,
σ’ αγαπώ για τη χρυσή τη μέση σου.
Ομορφούλα μου,
σ’ αγαπώ για μια ρυτίδα στο μέτωπό σου.
Αγάπη μου,
σ’ αγαπώ, όπως και να ’σαι.
`
*
Αν μας ρωτήσουν οι ουρανοί
Δέσε την καρδιά σου στην δική μου
φως να πλημμυρίσουν τα σκοτάδια.
Γείρε, αγαπημένη μου, ακριβή μου,
έστρωσα σεντόνι μας τα χάδια.
Κι αν μας ρωτήσουν οι ουρανοί
ποιοι είμαστε, πού πάμε,
δύο κορμιά με μια φωνή,
θα πουν, στην ήλιο πάμε.
Δέσε με στον χτύπο της καρδιάς σου
ώσπου να χαράξει η φρέσκια μέρα,
κι άσε μου στο στόμα τα φιλιά σου
που μυρίζουν άνοιξης αγέρα.
Κι αν μας ρωτήσουν οι ουρανοί
ποιοι είμαστε, πού πάμε,
δύο κορμιά με μια φωνή,
θα πουν, στην ήλιο πάμε.
`
*
Ήμουν δικός σου
Ποτέ δε θα συναντηθούν
ξανά τα βλέμματά μας
κι ούτε ποτέ θα γλυκαθούν
οι πόνοι μου από σένα.
Μα όπου πάω κι όπου σταθώ
θα ’χω στα μάτια τη ματιά σου.
Μα όπου πας κι όπου σταθείς
θα ’χεις τον πόνο μου μαζί σου.
Ήμουν δικός σου, ήσουν δική μου,
μα τώρα άλλος σ’ αγαπά
και κόβει απ’ τον κήπο σου
ό, τι εγώ έχω σπείρει.
Απ’ την καρδιά σου ένα παιδί
μου λέει στερνό αντίο.
Στερνό αντίο λέω κι εγώ
και φεύγω πικραμένος.
Έρχομαι απ’ τα μπράτσα σου,
δεν ξέρω προς τα πού να πάω.
Κι απ’ τα βαθιά σου ένα παιδί
γονατισμένο μας κοιτάζει.
`
*
Μικρή και τριανταφυλλένια
Είσαι μικρή και τριανταφυλλένια
μικρή τριανταφυλλένια
κι άλλες φορές, μικρούλα και γυμνή
νομίζω πως χωράς μες στην παλάμη μου
που έτσι δα να κάνω,
σε σφίγγω και σε φέρνω
μπροστά στο στόμα μου.
Είσαι μικρή και τριανταφυλλένια
μικρή τριανταφυλλένια.
Του έρωτά σου η ορμή
μοιάζει πελάγου κύμα.
Τα μάτια σου πλατύτερα απ’ τον ουρανό
που μόλις τα μετράω
και σκύβω μες στο στόμα σου
τη γη για να φιλήσω.
Είσαι μικρή και τριανταφυλλένια
μικρή τριανταφυλλένια.
`
*
Όχι, εγώ δε σ’ αγαπώ
Εγώ, που λες, δε σ’ αγαπώ
κι αν θέλεις πίστεψέ το.
Απ’ την πολλή αγάπη μου
φτάνω να μη σε θέλω.
Όχι, εγώ δε σ’ αγαπώ
κι αν θέλεις πίστεψέ το.
Και δίχως τέλος σε μισώ
και σε παρακαλάω
να μείνεις πάντα δίπλα μου,
αλλά να μη σε βλέπω,
να σ’ αγαπώ σαν τον τυφλό
και σαν τον διακονιάρη.
Εγώ, που λες, δε σ’ αγαπώ
κι αν θέλεις πίστεψέ το.
Απ’ την πολλή αγάπη μου
κοντεύω να πεθάνω.
Όχι, εγώ δε σ’ αγαπώ
…
Κι απ’ την πολλή την προσμονή
όταν σε περιμένω
περνά η καρδιά μου απ’ τη φωτιά
σ’ ένα βουνό από πάγους.
Όχι, εγώ δε σ’ αγαπώ